'Ama bizde tersi'

2 Haziran 2008 17:25 tsi
Emekli Hakim Albay Ümit Kardaş'a Genelkurmay'ın 'gayr-ı nizami harp planını" ve bunun altyapılarını sorduk. Kardaş, meselenin özünün askeri vesayet rejimi olduğunu ifade ederken, bizde ters giden kritik bir noktaya işaret ediyor. Bu nokta tersine döne

Düzenli bir ordu neden gayri-nizami bir ek-yapılanmaya ihtiyaç duyar?

Bu Soğuk Savaş döneminden kalma bir örgütlenme tabii… Türkiye’de de NATO bünyesindeki komünizme karşı yapılanmanın parçası olarak, komünizm geldiğinde neler yapılabileceğine dair bu tür yapılar kurulmuştu.

Peki bu yapıdan vazgeçmemek, bu yapılanma karakterle özdeşleşti mi de bugüne değin sürüyor; yoksa Soğuk Savaş’ın tekrar gündeme geleceğine dair bir öngörü mü var?

Bu yapı bunun için kullanıldı ama onun için kullanılmasına da gerek yoktu. Türkiye’de ne kadar komünist vardı? Böyle bir tehlike yoktu.

Komünizme karşı değil de, yeni “düşman”lara karşı yine aynı yapılanma…

İşte o yapı her şeye uyuyor. Tehlikenin tanımı askeri bürokrasi tarafından yapılıyor. Bir zamanlar komünizme karşıydı, şimdi Kürtlere, İslam’a, bazen Aleviler’e karşı… Siyasi ve toplumsal alan askerileşmiş durumda zaten. Şimdi burada bu işi daha da büyütmek söz konusu…

Bu toplumsal alanın askerileştirilmesini şuradan bağlarsak: Cumhurbaşkanı seçim zamanı Mayıs ayında tüm vatandaşların dinlenmesini, bu plandaki düşman tanımındaki muğlaklığıyla, her türlü yöntemin salık verilmesiyle ve geniş tutulmasıyla birlikte düşündüğümüzde bu tehlikenin boyutu nedir sizce?

Silahlı kuvvetlerin her alanda bu derece etkili olması, karşıdakinin “düşman” olarak görülmesine neden oluyor. Bu mantalitede, bu kategoriye kim giriyorsa düşman oluyor. Düşman olmayan kimse yok şuanda toplumun içerisinde. Bu, toplumun tamamını kontrol etmek amacını taşıyor.

Fakat toplumun kontrolü başka enstrümanlarla sağlanıyor zaten. Planı incelediğimizde toplumun kontrolünden daha fazlası var sanki. 12 olan başkanlık sayısının, kademeli olarak yükseltilip, 2010'da 24'e çıkarılması 2010 için bir tehlikeye mi işaret ediyor?

Bütün enstrümanlar kullanılıyor. Seferberlik Daireleri zaten vardı ve bunların ne için kurulduğu biliniyordu. İllegaliteye ne kadar çıkıp çıkmadığı tartışılır. Demokratik toplumlarda polis, asker gibi kolluk kuvvetleri parlamentonun denetimi ve gözetimi altındadır.

Ama bizde tersi…

Evet Türkiye’de tersi; askeri ve diğer bürokratik uzantılar ideolojik aygıtlarla birlikte parlamentoyu ve toplumu, yargıyı vs. kontrol edip denetliyorlar. Devasa bir durum var, yani… Tarafın yazdığı bunun bir uzantısı. Bu giderek daha gelişiyor, güçleniyor. İşte 12 iken 24 olacak. Hem kontrol etmek kolay, hem iktidar olarak gücün devamı için bir enstrüman bu. Ayrıca hiç ihtimal vermiyor ama böylece bir müdahale olursa her tonda yapabilirsiniz... Yani darbe olmasa bile, küçük küçük müdahalelerle, diklenmelerle istediğiniz amaca ulaşabilirsiniz.

www.iyibilgi.com özel İlhan Döğüş

Yarın: İşgal mi demokratikleşme mi?

Bu haber 1,464 defa okundu.