Orhan'ın annesi yine geldi!

9 Ekim 2007 21:44 tsi
Akşam yazarı Mehveş Evin iki gündür, New York'da Orhan Pamuk ve Salman Rüşdi'nin 'Anavatan/ Homeland' sohbetinden gözlemlerini yayınlıyor. Bugünkü bölümde Pamuk'un anavatan kavramına yaklaşımı ve Rüşdi'nin kandisine takıllarak izleyicileri güldürdüğ

Mehveş Evin/ Akşam

Evin'in önceki günkü izlenimleri için tıklayın

New York’taki Orhan Pamuk&Salman Rüşdi sohbetinin devamını anlatmadan önce bir düzeltme yapalım: Rüşdi, Hint asıllı bir yazar. Ancak ölüm fetvasını çıkaran ülke İran oldugu için çoğunlukla İranlı olduğu sanılır...

İki yazarın ‘Anavatan/Homeland’ sohbetinin en eğlenceli bölümü, Rüşdi’nin Pamuk’a takılmasıydı. Pamuk, vatanı anne kavramıyla anlatmaya çalıştığı için Rüşdi bir yerde dayanamayıp ‘Orhan’ın annesi galiba yine ortaya çıkacak’ deyiverdi. İzleyicileri güldüren bu şakaya Pamuk da güldü ama bir daha da annesinden bahsetmedi.

Dikkatimi çeken, soruların okurların merakını gidermekten çok ‘çanak’ havası vermesiydi. Örneğin ‘Yazılarınızın yetişme tarzınızla bağlantısı var mı’ ya da ‘Kendinizi bir gazeteci gibi hissettiğiniz oluyor mu’ gibi. Pamuk bu iki soruya uzun uzadıya cevap verirken Rüşdi’nin pek ilgisini çekmedi.

Toplam 1.5 saat süren sohbette konuşulanlar kısaca şöyle:

-Orhan Pamuk: Tarih o kadar suni bir şey ki... Politikalar değiştikçe tarih de değişir. Vatan ise otantiktir. Kokusu, sesleriyle...

-Salman Rüşdi: Vatan anlatılan şeydir, bir öyküdür. Bir insanın evini hiç bırakamayacak olması ise bence üzücü. Karşıt dürtüler söz konusu: Evi, yani rahatlık duygusunu geride bırakmakla kendini bulmanın verdiği heyecan çarpışır. Bir yere ait olmak ve kalmak ‘iyi’dir ama seçilmiş olan ‘gitmek’ hep problem yaratır.

-O.P: Vatanla bağlantılı fikirler söz konusuysa hep problemli. Mesela ülkemde bana ‘Bu Avrupai fikirleri nereden ediniyorsun’ diye sorarlar. Burada ise tersi. Diyelim ki aşk hakkında bir şey yazdım. ‘Pamuk, Türk usulü aşkı yazıyor’ derler. Bu çekişmeyi hep yaşıyorum.

-S.R: Batılı yazarlar dünya yazarı olabiliyor. Bense Amerikalı bir yazar sayılmıyorum. Hâlâ Ortadoğu sorunu nasıl çözülür sorularına muhatap oluyorum. New York’a kim nereden gelirse gelsin kendi hikayesini yaratır. E ben de Manhattanlı’yım. Kalkıp Newark’ta 30’lu yıllarda yaşayan bir çocuğun hayatını yazamam.

-O.P: Amerikalıların aileye ihtiyacı yok bu da doğal sayılır. Ama 2.5 yıldır buradayım ve sürekli neden buradasın diye soruyorlar. Buradayım, çünkü burada kendimi daha rahat hissediyorum. Röportajımı verip yazımı yazıyorum, o kadar. Kendi vatanımda ise her şeye karşı sorumluluk duyuyorum.

-S.R: Orhan senin için ben de sorumluluk duyuyorum! (Kahkahalar)

-O.P: Herkes bizden farklı şeyler

bekliyor.

-S.R: Ben ‘ev gibisi yok’ lafına inanmıyorum. Kansas’ta doğduysam orayı sevmek zorunda mıyım. Doğduğunuz şehirden daha iyileri var. Mezara girdiğin yer vatanından iyi olabilir.

KABIZ HERİF!

Sohbetin sonunda yan masada oturan Türkler’in Pamuk’u değerlendirmesine şahit oldum: ‘Kabız herif!. Arkasından da ‘Hadi podyum arkasına gidelim’ diye yerlerinden kalkıyorlar! Dostlar alışverişte görsün hesabı...

Oysa Pamuk, biz Türkler’in hoşlanacağı laflar ediyor: ‘Türkiye’de çok derin bir laik gelenek var. Din her şeyi yok etmez...’ ve ‘Türkiye hiçbir zaman sömürge olmadı. Ve bu yüzden Türkiye’ye gelen yabancılar hep oryantalize ederek gördüklerini aktardı’ gibi.

Hadi bırakın Türkiye’dekileri... Amerika’da yaşadığını tahmin ettiğim bu Türk grubu neden Pamuk’u sevmiyor? Diaspora Türkleri, Pamuk’u inandırıcı bulmuyor mu? Yoksa Pamuk bir Amerikalı gibi davranmayıp konuşmadığı ve kendi kimliklerini hatırlattığı için mi küçümseniyor?

Bu haber 622 defa okundu.