'Naylon aşkı' öldürür

25 Mayıs 2011 10:29 tsi
Yalnız değil, geçici değil, üstelik gerçek!

Fadime Özkan'ın Star gazetesindeki köşesinden ilgili kısım:

Sırtımı dayadığım ağacın çok telaşı var. Meyveye durmuş çiçekli dalları. Tazecik yapraklarının arasından sızan oynak günışığı yüzümde dalgalanıyor. Toprak adamakıllı ısınmış. Çıplak ayaklarıma tırmanan karıncaların beni gıdıklamasından başka derdim yok. Bir de, tatlı tatlı esen rüzgar, okuduğum kitabın sayfalarını karıştırmasa... Oh, keyfime diyecek yok.

Derken, rüzgarın havalandırdığı boş bir poşet gelip koluma yapışıyor!

Pis, başıboş ve lüzumsuz.

Bir parçası olmayı başardığım doğada yeri yok ama işte burada! Kabus gibi. Üstelik yalnız değil, üstelik geçici değil, üstelik gerçek.

Tabiatın dengesini, düzenini bozmayı başarmış, üstüne bir de aymazlığa yatmış, gaflet, dalalet ve hatta hıyanet içindeki insanoğlunun bir ferdi olarak elbette buna müstahakım. En basitinden, ben de bu poşetlerden kullanıyorum çünkü. Kullanıp attığım poşetler gözümün önünden kaybolunca, tamamen yok oldukları yanılgısına düşüyorum çünkü. Ama öyle değil. Şöyle:

Kusturucu bencillik

1950’lerden önce insanoğlu poşet nedir bilmiyor. Savaş sonrası yılları, ama en azından bu açıdan, iyi günleri. Sonra politen, etilen ve petrolün katkısıyla ilk poşet “icat” ediliyor. Nerede mi? Tabi ki Amerika’da! Sonrası, bildiğiniz çorap söküğü.

Zaten vahşi kapitalizmin hin mucidi, gönüllü tutsağı insan türü. Sınırsız tüketim iştahının, kusturucu bencilliğinin ve şımarıklığının bir sonucu olarak hızla üretti tüketti attı, üretti tüketti attı. Toprağın, suyun ve havanın sahibi, dünya ‘kaynak’larının sınırsız olduğunu sandı. Toprağın karnını deşti, istediğini fazlasıyla aldı. Zengin ama aç gözlü ülkeler, dünyanın geri kalanını açlığa mahkum ettiğini bilerek ama vicdanının üzerine yatarak ölçüsüzce tüketti. Havayı, suyu, hayatı ve kendini kirletti.

Ve bütün bu sürede satın aldığı, sığdırabildiği her şeyi, pek ucuz, basit ve hafif olan poşete koydu.

Türkiye ise, pek çok ‘modern dünya nimeti’ gibi plastik poşetlerle de 80’lerden sonra tanışıyor. Pazar çantası, file, kese kağıdı günlerinden sonra poşeti, uygarlığın bir simgesi sanıp dört elle sarılıyor. Ve bugün Türkiye, her yıl ortalama bir buçuk milyon ton poşeti doğaya bırakıyor!

Başınıza geçirin

Rakamlar korkunç: Dünyada üretilen plastik poşet sayısı yılda 1 trilyon.

Her bir dakikada 1 milyon poşet tüketiliyor.

Bir poşet, ortalama 12 dakika kullanılıyor. Sonra atılıyor.

Bir poşetin doğada tamamen yok olması için ise bin yıl gerekiyor!

Ve sadece yüzde 1’inin geri dönüşümü var. Kalan yüzde 99, yaşadığımız dünyayı çöplüğe çevirmesi ve en nihayetinde hepimizi öldürmesi için doğa bırakılıyor.

Bu başıboş poşetler, doğada da boş durmuyor. Etrafa yaydıkları kimyasallarla havayı, suyu, toprağı, besin zincirimizi zehirliyor. Poşetleri yiyecek zannedip yiyen hayvanlar ise patır patır ölüyor. Otopsilerin sonuçları hep aynı: Midelerinden polietilen poşetler çıkıyor!  

Allah aşkına, bez çantalara dönemez miyiz yeniden?

Fadime Özkan / Star

Bu haber 1,433 defa okundu.