Temelsiz korkularla baş edilebilir mi?

0 0 0000 00:00 tsi

Korkacak bir şey yok" diye yazmaya başlayalı tam 13 yıl olmuş.

Bugün gibi hatırlıyorum, 1994 yerel seçimlerinin hemen sonrasında Siyaset Meydanı'ndaydık. "Laik" İstanbullular şok içindeydi. Şehirlerini kaybettiklerini, irticanın modern Türkiye'nin kalbini ele geçirdiğini düşünüyorlardı. Daha oy sayımı yeni bitmişti ama ortalıkta şehir efsaneleri dolaşmaya başlamıştı bile. Taksim'de mini etekli bir kıza jilet atılmış! Beyoğlu'nda içki içen birini çevirip dövmüşler! Yetkililerin böyle şeyler olmadı diye yemin billah etmesi de hiçbir işe yaramıyordu. Çünkü böyle şeylerin olması gerekiyordu; olmasından daha mantıklı bir şey olamazdı, öyleyse olmuş olmalıydı!

O toplantı boyunca, "Merak etmeyin yaşam tarzınıza hiçbir şey olmayacak" demekten ve sebeplerini sayıp dökmekten nefesim tükendi. Nafile... Tayyip Erdoğan beş yıl belediye başkanlığı yaptı. Belediyeye ait yerlerde içki yasağı dışında yaşam tarzına müdahale anlamında tek bir olay olmadı İstanbul'da. Ardından 3 Kasım seçimleri yapıldı, AK Parti beş yıl boyunca iktidar oldu, bu beş yıl boyunca kimsenin yaşam tarzına bir şey olmadı. Yaşam tarzına müdahale sayılabilecek bir iki küçük denemeden de (zina ve kırmızı bölgeler konusu) toplumun şöyle bir homurdanmasıyla derhal çark edildi. Yaşam tarzlarına dokunmamak bir yana, çağdaş yaşam tarzını geri dönüşü olmayan bir biçimde yerleştirecek olan; herhangi tonda bir din devleti kurma teşebbüsünü imkansız hale getirecek olan bir projeye, AB projesine dört elle sarıldı, Türkiye'nin AB üyeliği için bütün partilerden daha çok didindi, çabaladı. Bir anlamda gemileri yaktı...

O zaman bu korku niye bir türlü bitmiyor? Neden bugün Tandoğan ve Çağlayan meydanlarına koşan kitlelerin yine aynı korkunun pençesinde oldukları söyleniyor? Ak Parti bu korkuyu dikkate alsın, bu korkuyu anlasın, ona göre davransın deniyor. Bu parti 13 yıllık icraatıyla korkacak bir şey olmadığını göstermiş.

Peki daha ne yapsın? Geriye bir tek şey kalıyor: Bizim korkumuzu yenmemiz için kendinden vazgeçsin... O da "bizim gibi" olsun... O bizim gibi olmadıkça, biz kendimizi güvende hissetmeyeceğiz. "Merkeze oturmak" denilen, "çağdaş değerlerle barışmak" denilen bu... Baş örtülü eşler her görüldüğünde isteri krizlerine tutulmanın, "dindar" lafı her edildiğinde paranoyalara kapılmanın anlamı bu... İşin aslı şu ki, yaşam tarzımıza müdahale istemiyoruz diye slogan atanlar aslında, iktidardakilerin yaşam tarzına müdahale etmeye, onları kendileri için "kabul edilebilir" hale getirmeye çalışıyor.

* * *

İnsanların yaşam tarzlarını tehdit altında gördükleri zaman sokağa dökülmesi, demokrasinin en önemli sigortasıdır. Ama tehdit gerçek değilse, korku olgulara dayanmıyorsa, takıntı halini almışsa, bir insan hayali korkularla hayatı hem kendine hem de etrafındakilere zehir ediyorsa bunun adına başka bir şey denir. Bu hastalıklı bir durumdur. Böylelerini korkacak bir şey olmadığına ikna etmeye çalışmak neredeyse imkansızdır. Ben yüzbinlerce insanın böyle hastalıklı bir ruh hali içinde olduğuna inanmak istemiyorum. O yüzden de, Tandoğan ve Çağlayan mitinglerindeki ruh halini "korku"dan ziyade, başka şeylerle açıklama gereği hissediyorum. Bunu da yarın anlatırım.

bugün

 

Bu haber 161 defa okundu.