Obama'yı terleten soru

15 Nisan 2010 08:09 tsi
Ya İsrail'in nükleer füzeleri?

Genç diplomasi muhabirleri’ açısından örnek soruyu, Amerikan Başkanı Obama’ya yönlendiren Washington Post’tan Scott Wilson oldu: Ülkenizin nükleer politikasını, uluslararası anlaşmaların yükümlülükleri ile aynı çizgiye getirerek dünyada Amerika ve müttefiklerinin bu konuda ikiyüzlülükle suçlanmasının önlemeye çalıştığınızı söylüyorsunuz. Bu düşünce ve ruh doğrultusunda İsrail’den nükleer programının detaylarını açıklamasını ve Nükleer Silahların Yayılmasını Önleme Anlaşması’na katılmasını isteyecek misiniz? Eğer katılmazlarsa, bu, sizce, başka ülkelerin de benzer politikaları sürdürmesi hakkını doğurmuyor mu?

Budur...

Ortadoğu’nun günümüzde İsrail-İran ekseninde şekillenen nükleer tartışmasını özetleyen soru budur...

Obama “yutkundu...”

“Acaba topu taca nasıl atarım” diye bir-kaç saniye düşündü... Sonra, politik bir kıvraklıkla, “Ne zaman Amerika’nın nükleer politikasından söz etsek konu hemen İsrail’e geliyor, ben, ancak kendi ülkem adına konuşabilirim” diye söze başladı... Bu konuda söyleyebildiği en ileri söz, “Bütün devletler bu anlaşmaya katılmalı” oldu!

Ama dikkat!..

İsrail’in barışçı amaçlara dayanan ve bölgeyi tehdit etmeyen bir nükleer programı olmadığını söylemedi... Yani, General Patreus’un son açıklamasına göre, bir kez daha “en kıymetli müttefik olduğunu” anladığımız İsrail’in nükleer programına “kefil” olmadı...

Çünkü o da herkes gibi, bu ülkenin dünyanın en güçlü “altıncı” nükleer devleti olduğunu biliyor!

Türkiye’nin politikası

1. Türkiye’nin, son dönemde, İsrail’in nükleer kapasitesini gündeme getirmesini önemlidir. Ankara, Ortadoğu’nun nükleer silahlardan arındırılması programının bütün bölge ülkelerini kapsaması gerektiğini söyleyerek çok başarılı bir çizgiyi yakalamış gözükmektedir. Bölgede bir ülkenin 1959 yılından bu yana düzenli olarak “ulusal nükleer program” geliştirmesine göz yumulurken, daha henüz nükleer silah üretmemiş bir başkasının (İran) ensesinde boza pişiril
mesinin bir anlamı yoktur.

2. Özellikle, Sünni Türkiye nüfusunun, Şii İran ile karşı karşıya kalabileceği bir nükleer cepheleşmenin tüm Müslüman coğrafya açısından büyük bir felaket olacağı ve İslam alemini 11’inci yüzyıla geri götüreceği açıktır. Bu nedenle, Türkiye’nin diplomasiye ağırlık veren politikası kendi “reel politik”inden kaynaklanmaktadır.

Hurafeler üzerine

“Nükleer İran, Türkiye’den büyük bir bölgesel güç olur, Türkiye’nin yeri ikinci lige düşer” cümlesi, bu denklemde kocaman bir “siyasi hurafedir...” Çünkü günümüzde, ulusların güçlerini depolarına koydukları ve ne zaman kullanacakları asla belli olmayan nükleer silahlar belirlememektedir. (Hatta hiç kullanamayacakları demek daha doğru olur.) Eğer durum böyle olsaydı, Pakistan bugün Asya’nın en büyük bölgesel güçlerinden biri olurdu. Oysa, devlet birliğini korumakta hayli zorlanan ve sosyo-ekonomik açıdan yıkılmış bir devlet ile karşı karşıyayız.

“İran’ın nükleer silah geliştirmesi, Türkiye’yi de benzer yarışa sokacaktır” cümlesi, bu konudaki ikinci hurafedir. Çünkü Türkiye bir NATO ülkesidir. Soğuk Savaş’ın dehşet dengelerinde nükleer stok yönetimini öğrenmiş bir ordusu ve NATO’nun hiçbir ulusal program ile kıyaslanamayacak güçteki “nükleer caydırıcılık  şemsiyesi” bulunmaktadır. NATO üyesi Türkiye’nin bölgesel bir nükleer silahlanma yarışının içine girebileceğini söylemek en azından askeri strateji açısından cahilliktir.

Tek gerçek

Bölgeye baktığımızda karşımıza çıkan tek gerçeğin, İsrail’in nükleer silahlarının tetiklediği bir nükleer silahlanma yarışı olduğunu görüyoruz.

Bu yarışa İran’ın katılmış olması tabii ki tesadüf değildir ve Suudi Arabistan’ın “tüm Araplar adına” benzer bir arayışın içine girmiş olması da şaşırtıcı olmayacaktır.

İran’ı dövmeye kalkacağımıza, İsrail’i nükleer programını açıklamaya ve bu konudaki uluslararası anlaşmaları imzalayarak tesislerini Uluslararası Atom Enerjisi Kurumu’nun denetimine açmasını sağlamaya ikna etsek, bu yarış başlamadan bitmez mi...
Bu sorunun yanıtı hayati önemdedir...

Ardan Zentürk / Star

Bu haber 756 defa okundu.