Kötü bir şaka gibi

0 0 0000 00:00 tsi

MERSİN’de bir düğün salonu... Bir tarafta çoluk çocuk oyun oynuyor, bir tarafta ise "Bir emekli albay", olanca ciddiyetiyle etrafına topladığı "12 gariban havari"ye oyuncak silah, bayrak ve Kuran üzerine yemin ettiriyor.

Bu yönüyle "bizim albay", ırkçılığa bulaşmış kötü niyetli bir Donkişot’a benziyor.

Yani bir "şaka", ama "kötü bir şaka" ile karşı karşıyayız!

Ne ölme-öldürme üzerine edilen o sersem yemini, ne "Soyunda dönme olmayan Türk oğlu Türküm" cümlesini ve ne de masanın etrafına toplananların yarı inanmış, yarı şaşkın biçimde yemini tekrarlamalarını ciddiye alabiliriz.

Tablo ürkütücü olmaktan çok "gülünesi" bir tablodur... Yasal takibattan çok "klinik tedavisi"nin devreye sokulması gereken bir olayla karşı karşıyayız!

Yani ortada öyle mühim bir hadise yok.

Başta kendisi olmak üzere her şeyi ama her şeyi gereğinden fazla ciddiye alan "Gaza gelmiş bir emekli albay"ın, etrafındakileri gaza getirme çabası ve girişimi deyip geçmeliyiz.

Peki "emekli albay"ın etrafına adam toplayabilmesini de mi önemsemeyeceğiz?

Evet, evet... Bunu da önemsemeye gerek yok.

Eğer bu memlekette "Ben peygamberim" diyen kadın etrafına adam toplayabiliyorsa... Cin çıkararak hasta tedavi ettiğini söyleyen soytarı, müşteri sıkıntısı çekmiyorsa...

"Bizim emekli albay"ın da bir "potansiyel" yakalamasını yadırgamamalıyız.

Yani telaşa mahal yoktur. Bu sefer olay hakikaten münferittir ve memleketimizin olağan tuhaflıklarından birini yansıtmaktadır.

Eh be Kıraç

MÜZİK konusunda acayip kabiliyetsizimdir. En bilindik şarkılarda bile şöyle bir şey olur: Melodi başlamıştır, neredeyse sözler devreye girecektir, ama ben hálá "Neydi bu ya" diye tepinip durmaktayımdır. Ancak...

Şu "sıfır kabiliyet" halimle bile Kıraç’ın "Fenerbahçe Yüzüncü Yıl Marşı"nın "çalıntı", hadi daha kibar bir ifade kullanalım, "esinlenme" ürünü olduğunu fark ediverdim.

Nasıl fark etmem? Bir ara sol popüler kültüre merak sarmış ve Grup Yorum’un en esaslı albümü olan "Marşlarımız"a kafayı takmıştım. O albümün ilk marşı, meşhur "1 Mayıs Marşı"dır. Hani nakaratı "1 Mayıs, 1 Mayıs işçinin emekçinin bayramı" olan marş var ya, ondan söz ediyorum.

Kıraç’ın "Fenerbahçe Yüzüncü Yıl Marşı"nı dinlerken, müzik konusundaki kabiliyetsizliğime karşın, "Ulan bu marş araklama!" diye feryat etmekte zerre kadar tereddüt etmedim.

Ancak yine de temkinli olmalıydım: Madem serde "kabiliyetsizlik" var, bu işlerden "çakan" arkadaşlara da bir sormalıydım.

Sordum da... İki marşı peş peşe dinlemeler, bir daha dinlemeler, vakıf olmadığım müzik terminolojisiyle yapılan yorumlar ve sonunda "ulema"nın vardığı, "Evet, evet resmen çalıntı yahu" kararı...

Bu durumda Kıraç’a, "Eh be Kıraç kardeş! Komünizm bittiyse nostalji duygusu da mı öldü? Bir hatırlayan çıkmaz mı sandın birader?" demekten başka elden ne gelir.

Kurtlar komedisi

"KURTLAR Vadisi Terör" adlı diziden bir muhabbet:

BÜYÜK BİRADER: Böleceğiz dediniz hálá bölemediniz ülkeyi.

ÖRGÜT BAŞI: Böleceğiz, böleceğiz! Bize bir şans daha verin.

BÜYÜK BİRADER: Bu kaçıncı şans. Beceremiyorsunuz bir türlü bölmeyi.

ÖRGÜT BAŞI: Sadece belli bir bölgeyi değil büyük şehirleri de böleceğiz. İstanbul’dan hak talep edeceğiz.

BÜYÜK BİRADER: Sen bana İstanbul’u ver, ben sana bütün bir Ortadoğu’yu vereyim.

ÖRGÜT BAŞI: Tamam, anlaştık.

Şimdi sorumuzu soralım:

Eğer "Kurtlar Vadisi Terör" adlı dizi, birçok memleket evladının "terör olgusu" üzerine fikir edinmelerini sağlayan "yegáne kaynak" ise...

Söyler misiniz: Biz Aziz Nesin’e neden çok kızmıştık?
hürriyet

Bu haber 221 defa okundu.