Çözümün dili: Anaların vicdanı

21 Ağustos 2009 10:53 tsi
Bu resimdeki anneler oğullarını yitirmiş anneler. Fark edebiliyor musunuz hangisi Kürt hangisi Türk? Hangisinin acısı hangi etnik kökenden? Anaların gözyaşlarından hangi ideoloji, hangi siyaset çıkar? Hangi dilden oruç tutarlar Ramazan’da? Ve bu acı

Başbakan Erdoğan’ın partisinin grup toplantısında yaptığı konuşmada kulaklarda, vicdanlarda yankılanan cümle, “Yozgat’taki ana ile Hakkari’deki ananın acısına” yaptığı vurgu idi…

Bu analar yıllardır kendi dillerinde aynı inancı paylaştılar, aynı duaları ettiler, yüzleri aynı kıbleye dönüktü, korkuları da, endişeleri de aynıydı ve aynı evlat acısıyla dağlandı yürekleri…

Onların acıları, gözyaşları üzerine az siyaset yapılmadı… Ve onların acısına ortak olmak, dağlanmış yüreklerini, acılarını anlamak yerine az hamaset yapılmadı… Evlatlarının acıları yüreklerinde taptaze iken, onlara az mikrofon uzatılmadı; ve o mikrofonlara “bir oğlum daha olsa…” türü demeçler vermeleri az istenmedi…

Erdoğan’ın sözlerini, onun siyasi kimliğini bir an olsun bir kenara bırakıp tekrar hatırlayalım. Bizim “Siyasette vicdan çizgisi” dediğimiz (Bknz. İyibilgi/Siyasette vicdan çizgisi) o konuşmasının bir yerinde, Erdoğan, şöyle demişti:

“Annenin ideolojisi yoktur, annenin siyaseti yoktur, sağcılığı, solculuğu yoktur. Oğlu her ne sebeple hayatını kaybetmiş olursa olsun, Yozgat’taki anne ile Hakkari’deki anne, oğullarının başında aynı duayı ediyorsa, evladı için Yasin ve Fatiha okuyorsa, cemaat aynı kıbleye dönüyorsa, burada çok ciddi bir yanlış olduğu ortadadır. Bu süreçten hiçbir tarafın kazançlı çıkmayacağı aşikardır. Ama kaybedenin Türkiye olduğu, kaybedenin vatanımız olduğu, kaybedenin milletimiz olduğu, ülkemizin geleceği olduğu aşikardır. Kaybedenin anneler olduğu, babalar olduğu aşikardır.”

Anne olmanın ideolojisi, siyaseti, “anne” olmaktır…

Ve hiçbir evlat acısı ne ideolojik, ne siyasi, ne de etnik sıfatlarla yaftalanarak doğru anlaşılamaz.

Akşam gazetesinden Nagehan Alçı, “Anaların tek dili var” başlığıyla Hakkari Yüksekova’dan bir anne ile Yozgatlı bir anne ile konuşmuş.

Tek kelime Türkçe bilmeyen Hakkarili anne Rabia Yılmaz, “Musa Yılmaz’ın annesi” olarak şöyle diyor:

“Ben asker anneleri gibi bir oğlum daha olsa dağa gönderirim demiyorum. Verecek başka oğlum yok. Asker annelerine de günah. Ben aynı zamanda da bir asker annesiyim. Diğer üç oğlum askere gitti. Onlar için de aynı korkuları yaşadım. Biz hepimiz kardeşiz.
Yazık değil mi?”

Bu da Yozgatlı şehit annesi Selvinaz Eker’in, “Lokman Eker’in annesi” olarak sözleri:

“Benim Lokmanım öldü diye o teröristlerin analarına kızamam ki! Onun da canı acıyor. Allah yolu şaşırtmasın! Hiçbir ana oğluna git de asker öldür demez. Ne yapalım!” Baba Ali İhsan Eker’in sözleri: “Bizim oğlumuz gitti ama kinimiz yok. Kürtler'in de hepsi PKK değil ki!”

Gözyaşlarının eşlik ettiği bu sözlerden hangi “ideoloji” çıkarılabilir? Hangi “siyaset” yapılabilir? Ne söylenebilir?

Bu kan durmalı. Bu acı, bu gözyaşları dinmeli… Bütün mesele budur ve başka da bir şey değildir…

www.iyibilgi.com analiz

Bu haber 433 defa okundu.