Oyunbozan ayakkabı!

0 0 0000 00:00 tsi
Dink’in muhtemelen delik olmayan ayakkabıları da vardı. Ama insana “ilahi el dokundu” dedirten bir dizi rastlantı, hepimizi üzeri gazete ile örtülü, sadece delik ayakkabısı görünen o hüzünlü fotoğrafla baş başa bıraktı. Önce anneler, ann

En yakın “old shoes-eski ayakkabılar” hikayesi, “Jessica Lynch” öyküsüdür. Hemen unutulmaları da bunun içindir! O yüzden anımsatalım. ABD’nin son Irak savaşının hemen başında, bir “kadın” asker Iraklıların eline düşmüştü. Bu “19 yaşındaki” asker, Iraklılara esir düşünce ağır işkencelere uğramış, Iraklılar ABD’ye karşı propaganda olarak bu genç ve tamamen “korumasız kız”ı kullanmaya başlamışlardı. (Alfred Hitchcock fenomeni!)
Ardından “inanılmaz” bir operasyon düzenlenerek -ki bunu da hatırlayınız, neredeyse TV için çekilmiş havasında görüntülerle birlikte- kurtarılmıştı. Kadın asker, ülkeye dönüşte milli kahraman olarak karşılanmış, günlerce televizyon ve gazetelerde yer almıştı.
Sonra net biçimde ortaya çıktı ki, bunların hepsi yalanmış. Bir psikolojik operasyonmuş! Öyle ki, Iraklılar kızın hayatı kurtulsun diye Amerikalılara teslim etmek istemiş, sınır bölgesinde kendi askerlerini vurmak pahasına üzerlerine ateş açılmış, yani operasyon bile yokmuş ortada. İşte o genç askerin adı “Jessica Lynch”!

Eski ayakkabı operasyonları…

Amerika’da, bu türden, belli “somut” amacı olan, kamuoyunu net ama istenen bir kulvara yöneltmek adına yapılan “psikolojik operasyonlara”,  “old shoes-eski ayakkabalar” adı verilir!

Bu öyle popüler bir fenomendir ki, beyaz perdeye kadar yansımış, “wag the dog- kuyruk yerine köpeği sallamak” (Türkiye’de “Başkan’ın Adamları” ismiyle oynadı.) filminde adlı adınca yansıtılmıştır.

Katilin ve maktulün ayakkabıları…

Hırant Dink’in katili Ogün Samast’ın annesi şöyle diyor; “Bu yeni ayakkabıları oğluma kim almış? O’nun böyle yeni ayakkabıları yoktu!” Samast’ı İstanbul’a tetiği çekmek için gönderen Yasin Hayal’in açıklamaları bu ayakkabıları kimin aldığını ortaya çıkarıyor. Samast, gitmeden önce giydirilip kuşatılmış ve yeni ayakkabılar alınmış!

Oysa “maktulün”, Hırant Dink’in ayakkabıları tam tersi!.. Cinayetin sembolü olan ayakkabıların altı delik! Belki cinayetin Türkiye’yi bu kadar üzen, bu kadar öfkelendiren, ama en önemlisi; bu çok yönlü politik tartışmalarla fazla ilgilenmeyen bir kesimi, günlük hayatın zorlukları ile uğraşmaktan bu “ağır” konulara yeterince ilgi gösteremeyen “orta sınıfı” konuya dahil eden bu oldu! Eski ayakkabılar yani.

Hırant Dink’in arkadan vurulması, yoksa yüzüstü düşmezdi, üzerine örtülen gazetelerin sadece “ayakkabıları açıkta bırakması”, havaların iyi gitmesi (!), o gün o ayakkabıları giymeyi seçmesi, yüzünün Agos’a dönük olması, hepsi ayakkabılara çekti ilgiyi. Basın da “çekti” ayakkabıları.

Matematiğin çöktüğü yer…

Bu cinayeti ve devamında yaşanacakları tezgâhlayanlar, toplum mühendisliği yapanlar ne hesapladıysa “o delik ayakkabıdan” sızıp gitti! Belki 5 bin belki 20 bin kişi olacak kalabalığın sayısını 200 bine taşıyıverdi. Eski ayakkabılar, eski ayakkabılarla yürüyenleri -aslında Türkiye’nin geniş bir kesimini- Hırant Dink’in cenazesinde birleştirdi. İç çekişme hesaplayanları “eski ayakkabılar” durdurdu! Eski ayakkabıları pazarlayanlar, eski ayakkabıların gerçeği ile karşılaştı! 

Belki ilahi bir takdir belki hesaplanamayan formül hatası… Kim bilir? Ama çocuklarının eski ayakkabılarını “nazarlık” diye saklayan, arabalarının dikiz aynasına takan bir ülkeye “modern” eski ayakkabı oyunları sökmedi. Belki Türkiye bu “ayak oyunları”na alıştığından, doğal bağışıklık oluşturdu.

www.iyibilgi.com

Bu haber 299 defa okundu.