Sol ve İslam: Ortak mücadele

22 Temmuz 2009 12:52 tsi
'Cismanî düzlemde ikimiz de eşit, adil ve özgür bir dünya özlüyoruz. Ruhanî düzlemde ise ne düşündüğümüz kendi bileceğimiz, kişisel bir konudur. '

Roni Margulies / Taraf

Ateist işçiler cenneti

“Dindar bir insanım, demokrat olduğumu düşünüyorum, AK Parti üyesiyim. ‘İşsiz ve hapiste’ adlı yazınızı okudum. Size iki şey sormak istiyorum. Birincisi, ben sosyalist bir yazarın yazısını okuduktan sonra ve partimle ilgili bir sürü olumsuz şeyler yazmasına rağmen neden ‘Helal olsun’ dedim? İkincisi, sağcılık ve solculuğu bir daha tanımlasak ya da tanımlasanız. Zira ben sağcı mıyım, solcu muyum, tanımlamakta güçlük çekiyorum.”

Murat Bey’e, sorularını kısaca cevaplamanın zor olduğunu, ama elimden geleni yapacağımı yazıp şöyle devam ettim:

“Sizin gibi dindar ve demokrat bir insanın, benim gibi Kemalizm’den muaf bir sosyalist ile pek çok konuda anlaşabilmesinde bence bir gariplik yok. Cismanî düzlemde ikimiz de eşit, adil ve özgür bir dünya özlüyoruz. Ruhanî düzlemde ise ne düşündüğümüz kendi bileceğimiz, kişisel bir konudur. Siz bana dindarlığı, ben size dinsizliği dayatmadığımız sürece, aramızda sorun olmaz. Dolayısıyla, askerî personele sivil yargı yolunu açtığı zaman ben nasıl AKP hükümetine ‘Helal olsun’ diyorsam, sizin de benim yazımı okuduğunuzda aynı şeyi söylemenizde bir hata yok bence.

Sağcılık ile solculuk Türkiye’de çorba olmuş durumda. Bunun nedeni Kemalizm. Kemalist olmakla solcu olmak bizde aynı şey zannediliyor. Oysa dünyanın herhangi bir yerinde devletin resmî ideolojisini savunanlara solcu değil, sağcı denir elbet.”

Murat Bey’le yazışmamı okuyan bazı sosyalist arkadaşların “Yakaladık! Bundan âlâ AKP yalakalığı mı olur! Heheeyt!” nidaları attığını duyar gibi oluyorum.

Murat Bey’in izniyle, burada kendisiyle değil, bu “sosyalist” arkadaşlarla tartışmak isterim. Bunu yaparken, belki de Murat Bey’e çok yabancı gelecek bir kaynağa, Lenin’e başvuracağım.

Lenin’i Müslümanlar büyük olasılıkla din düşmanı bir canavar olarak düşünüyordur. Hiç düşünmüyorlardır aslında, ama düşünecek olsalar öyle düşünürler herhalde. İşin ilginç tarafı, bu düşünceyi Türk solunun çoğunluğu da paylaşır.

Oysa bakın neler demiş Lenin:

“İnsanlığın üzerindeki din boyunduruğunun, toplumdaki ekonomik boyunduruğun bir sonucu ve yansıması olduğunu akıldan çıkarmak burjuva dar görüşlülüğünden başka bir şey değildir. Proletarya kapitalizmin karanlık güçlerine karşı kendi mücadelesiyle aydınlanmadıkça, ne kadar bildiri dağıtılırsa dağıtılsın, ne kadar söz söylenirse söylensin, proletaryayı aydınlatmak olanaksızdır. Bizim açımızdan, ezilen sınıfın bu dünyada bir cennet yaratmak adına gerçek devrimci mücadelede birleşmesi, öteki dünya cenneti konusunda görüş birliğine varmasından daha önemlidir.” (“Sosyalizm ve Din”, 1905)

Günümüz Türkçesine tercüme edersek, önemli olan cennet ve huriler konusunda anlaşmak değil, bu dünyada ne yapacağımız, darbecileri nasıl engelleyeceğimiz, demokrasiyi nasıl savunacağımız konusunda anlaşıp birlikte davranmaktır.

“Türkiye Komünist Partisi” mahlasını kullanan arkadaşlar ve onların çevresindeki daha da önemsiz örgütler belli ki Lenin okumamış. Birlikte mücadele ederek değil, “Cumhuriyetin kazanımları” hakkında bildiriler dağıtarak, “aydınlanma” hakkında bar bar bağırarak ezilenleri aydınlatacaklarını sanıyorlar!

Bir başka yazısında da şöyle diyor Lenin:

“Diyelim ki.. proletarya, biri sınıf bilinci oldukça gelişmiş ve kuşkusuz ateist olan Sosyal-Demokratlar [yani komünistler], diğeri köyle ve köylülükle ilişkilerini henüz koparmamış olan, Tanrı’ya inanan, kiliseye giden, hatta bir Hıristiyan sendikası örgütlemekte olan yerel papazın etkisindeki geri kalmış işçiler olmak üzere ikiye bölünmüş olsun. Yine diyelim ki, ekonomik mücadele bir grev sonucunu doğurmuş olsun. Bu durumda bir Marksiste düşen görev, grevin başarıya ulaşmasını her şeyin üzerinde tutmak, bu mücadelede işçilerin ateistler ve Hıristiyanlar olarak ikiye bölünmesine kesinlikle karşı çıkmaktır... Böyle bir anda ve böyle bir ortamda ateist propaganda yapmak, işçilerin grevdeki tavırlarına göre değil de, dinsel inançlarına göre bölünmelerini isteyen papazların ekmeğine yağ sürmek demektir.” (“Proletarya Partisinin Din Konusundaki Tutumu”, 1909)

Yine tercüme edersek, inanan bir kişiye “Olmayan bir şeye inanıyorsun, aptal” demenin, o kişiyi yabancılaştıracağı, emekçileri ikiye bölmekten başka bir işe yaramayacağı belli. Önemli olan, emekçilerin ortak amaçları için birlikte mücadele etmektir. Birlik ise, sosyalistlerin tanrıtanımazlığı ile Müslümanların inancını tartışmaktan değil, “Silahlı kuvvetlerin hayatlarımızı karartmasını birlikte nasıl engelleyebiliriz”, “Ekonomik krizin emekçiler üzerindeki etkilerine karşı en büyük gösterileri örgütlemek için birlikte ne yapabiliriz” gibi konuları tartışmaktan geçer.

“Bana ne Müslümanlarla birlik olmaktan” diyenler, herhalde Türkiye’de değil, işçi sınıfının tümüyle ateist olduğu bir ülkede yaşıyor.

Bu haber 695 defa okundu.