Kuzey Irak için elini sıkar mısınız?

17 Temmuz 2009 11:52 tsi
O zaman biz size başka bir öykü anlatalım...iyibilgi Ankara

Mesud Barzani’nin “bölgede” seveni kadar sevmeyeni olabilir. Türkiye’de de öyle. Barzani’ye karşı hissedilen soğukluğun büyük kısmı, yıllar yıllar öncesine gidiyor.

Ancak konumuz bunlar değil. Zaten çoğu biliniyor. Günümüzde Kuzey Irak’la ilişkilerin yeni bir boyuta sürüklendiği ve enerjiden teröre kadar geniş bir alanda sorunların çözülmesi yolunda burayla ilişki kurulmasını isteyenler çok.

Bu kararların doğru veya yanlışını şimdiden bilmek zor. Ama bizim konumuz bu da değil!

Kürdistan Demokrat Partisi lideri Mesud Barzani ilk kez yerel muhalefetle karşı karşıya!

“Olsun ne var ki bunda” denebilir. Çünkü diktatör Saddam Hüseyin’e karşı girişilen savaşın ardından yıkılan yeni rejim artık “daha demokratik, daha özgürlükçü ve insan haklarına saygılı”.

Böylece Kuzey Irak’ta Barzani’ye karşı da bir muhalefetin olması normal, hatta şart!

Bakalım öyle mi?..

---

---

 

İlk Körfez Savaşı’nın sonunda, (1991-Kuveyt kurtarıldığında) Kürtler Saddam Hüseyin’e karşı ayaklandı. Kuzey Irak’ta onlara Hüseyin’in ulaşamayacağı bir bölge oluşturuldu! Ardından burada seçimler yapıldı ve Barzani ile Talabani (%45 ve %44) elele sandıktan çıktılar.

Aradan geçen bu kadar zaman zarfında Barzani bir iktidar bağımlısına dönüştü. Uygulamaya soktuğu çoğu haksız politikalar uzun süre görmezden gelindi, sabır gösterildi. Sebebi Saddam’ın varlığı ve Kürtler’e yönelik ağır tehtidiydi.

Yani Kürtler, Saddam korkusu yüzünden uzun süre sessiz kaldılar. Fakat Saddam devrildikten sonra Barzani’ye yönelik bir sabırsızlık ortaya çıkmış gibi görünüyor. Batılı kaynaklara göre, ilk seçimin üzerinden geçen 17 yıldan sonra bölgenin, Mısır, Suriye veya Tunus’tan bir farkı yok.

En ciddi meselelerden biri yolsuzluk iddiaları. Barzani ailesine yönelik “arpalık” iddiaları ayyuka çıkmış durumda.

Anımsanacağı gibi bu yolsuzluk öyküleri içinde “sesi” buraya kadar gelenlerden bir tanesi, 2007 yılında bir akrabasının ülkede faaliyet gösterecek cep telefonu ihalesini kazanması yolunda hazineden aktarılan yüz milyonlarca dolardı.

Bugün herkes biliyor ki, bölgede iş yapmanın en sağlam yollarından bir tanesi, Barzani ailesini “görmek”ten geçiyor. Ya da “sessiz ortaklıklar”dan. Bir çok yönetici de maaşlarıyla orantısız servetlere sahip.

Barzani’ye yöneltilen eleştiriler bu kadarla da kalmıyor. Oğlunu başına getirdiği istihbarat servisi uluslararası kuruluşlar tarafından “işkence” ile itham ediliyor.

Keza özgürlükler ve insan hakları konuları da oldukça yaralı Barzani bölgesinde. Irak’ın geri kalan kısmında iyi-kötü gelişmeler yaşanırken, burada gazeteciler tehtid ediliyor, hatta öldürülüyor.

Barzani ve ekibinin uyguladığı bu politikanın bölge halkı üzerinde rahatsız edici etkisi, kendini politikada da gösteriyor. Kimi İslamcı ve Laik partiler “birlikte” Barzani ve hatta Talabine’ye karşı ittifaklar kuruyorlar.

Şu an bu siyasi oluşumlar Barzani iktidarını tehtid edecek kadar büyük değil. Ama yakın! Ve Barzani'yi korkutacak kadar çaplı.

İşte Batı hediyesi demokrasinin bölgedeki izdüşümü de (!) böylece ortaya çıkıyor. (25 Temmuz bölgesel seçimleri için) Barzani açık parti listelerine izin vermiyor. Rakip listeler sürekli güçlendiğinden Barzani’nin güvenlik güçleri muhalif adayları tehdit ediyor.

KDP yetkilileri tek dertleri sadece işlerini yapmak olan tarafsız bürokratlara, “tercih yapmazlarsa” işlerini kaybedeceklerini söylüyorlar.

Yine kimi Batılı kaynaklara göre, muhalif adaylar seçim için başvurulurını yaptıktan (ki hepsi gizli tutulmak zorunda) bir kaç saat sonra kapılarına “ziyaretçiler” geliyor.

Evet Barzani yönetimi bugün ağzından demokrasiyi düşürmüyor ama gerçek şu ki mutlak muktedir bağımlısı olmuş durumdalar ve bölge halkı bu durumdan mutsuz.

İronik durumlardan biri de şu: Bugün bölgede yaşayan, günlük dertlerinin peşinde koşan Kürtler Barzani’ye “küçük Saddam” diyorlar!

www.iyibilgi.com

Bu haber 1,450 defa okundu.