'Madımak hala yanıyor'

1 Temmuz 2009 12:12 tsi
"Yüzleşmek, sadece vicdanlarımızı ayaklandırmış ve bizi daha çok 'biz' yapmış olmakla kalmayacak, aynı zamanda üzerimizde oyunlar tezgahlayanlara verilmiş en anlamlı cevap olacaktır…"

Cafer Solgun/Taraf

Gözlerimizi kaçırmayalım: Madımak hala yanıyor…

Bundan 26 yıl önce, Sivas’ta düzenlenen Pir Sultan şenlikleri kanla, katliamla gölgelendi… Aziz Nesin’in bazı söylemlerinden hareketle düğmeye basan “karanlık güçler”, “vatan-din elden gidiyor” kampanyası yürüterek insanların birtakım ilkel güdülerini galeyana getirdi ve bugün bile hafızalarımızda olanca canlılığını koruyan “o fotoğraf” yaşandı: Madımak Oteli alevler içerisinde yanıyor… Otel önünde toplanan binlerce kişi “tekbir” getirerek bir otel dolusu insanın cayır cayır yanmasını “huşu” içerisinde seyrediyor… Güvenlik güçleri, o fotoğrafta görünmeyecek kadar geride bekliyor ve onlar da yaşanan vahşeti izlemekle yetiniyor…

Bu, planlı, organize edilmiş bir katliamdı. Tıpkı 6-7 Eylül 1955 olaylarında, 1 Mayıs 1977’de İstanbul’da, 24 aralık 1978’de Kahramanmaraş’ta olduğu gibi. Konjoktürel şartlara göre yeri geldiğinde “Atatürk’ün evi yakıldı” denilerek, bazen “bu kış komünizm gelecek” denilerek, bazen “vatan elden gidiyor” ve bazen de “din elden gidiyor” denilerek…

Ergenekon davası ve soruşturması ve bu soruşturma vesilesiyle ortaya çıkan gerçekler nedeniyle artık çok iyi biliyoruz ki, “vatan elden gidiyor”, “din elden gidiyor”, “laiklik elden gidiyor” diyerek kanlı kutuplaşmalar yaratmak için bu katliamları planlayıp uygulamaya sokanlar, aynı güçlerdir. Bu katliamcı zihniyet, aynı zamanda etnik, dini, kültürel çeşitliliğimizi, zenginliğimizi “tehdit ve tehlike” konseptlerinin konusu olarak gören, bizleri kimliksiz, kişiliksiz, değersiz bir “kitle” haline getirmek isteyen dayatmacı, inkarcı resmi ideolojiden çok uzakta bir yerde değildir; çünkü o “resmi ideolojiden” beslenmektedir…

Olayın kaynağını doğru teşhis etmekte geçmişe göre daha ileri bir noktada olduğumuzu rahatlıkla söyleyebiliriz. 12 Eylül cuntası ve uygulamalarına “anayasal dokunulmazlık” sağlayan 12 Eylül anayasasının geçici 15. maddesinin kaldırılmasını tartışıyoruz. “Andıç” ve “lahikalar”, sahipleri tarafından üstlenilmiyor. Darbe planlamaları yapanlar yargı önünde. “Darbe koşullarını olgunlaştırmak” çaba ve arayışı içerisinde olanlar, ne “Türk-Kürt”, ne “Alevi-Sünni”, ne de “laik-antilaik” çatışmaları, kargaşaları yaratamadılar…

Bu bilinç ve duyarlılığın gelişmiş olması, Türkiye’nin normalleşmesi adına son derece olumludur, önemlidir; ama eğri oturup doğru konuşmak gerekir ki, yetersizdir…

Alevilerin yıllardır her vesileyle gündeme getirdikleri “Madımak Oteli müze yapılsın” talebinin gereği bugüne kadar neden yerine getirilmedi? İkisi saldırgan olmak üzere 37 kişinin hayatını kaybettiği bu katliam, yargı ve hukuk nezdinde, klişe deyimle “kamu vicdanını” tatmin edecek bir karşılık buldu mu? Madımak Oteli’nin hala yanıyor oluşunda bizlerin sorumluluğu yok mu? Öylesi kolayımıza geldiği için “karanlık güçler” dediğimiz güç odaklarının sorumluluğunun altını çiziyoruz, ama hep benzer senaryolarla önümüze getirilen bu oyunlarda hangi ilkelliklerimiz kullanıldı, galeyana getirildi; bununla yüzleşebildik mi?

Madımak Oteli’nin girişindeki “kebapçı” oradan taşındı, ama Madımak Oteli’nin bir insanlık müzesi veya anıtı olarak düzenlenmesinde hala kaygı ve tereddütler olduğunu biliyoruz. Bu kaygı ve tereddütler, “Alevi-Sünni gerilimi çıkar… Sünni vatandaşlarımız ne der…” şeklinde özetlenebilir. Peki bu doğru mudur?

Açık söyleyelim, işin siyasi hesaplar boyutu bir yana, “Madımak Oteli müze yapılsın” talebine, en azından Aleviler kadar toplumun diğer kesimleri de sahiplenmezse, ortada eksik bir şeyler var demektir ve bu “eksiklikler”, başkasıyla değil, “bizimle” ilgilidir…

Çelişki, gerginlik, kaos ve kutuplaşma arayışı içerisinde olanlar, ülkemizin kaderi üzerinde sahip oldukları misyonlarının önem ve güncelliğinin sürüp gitmesi için bunu yapıyorlar. Normalleşmeden korkuyorlar. Normalleşmenin güvencesi, toplumsal bütünlüğümüzü oluşturan kesimlerin birbirlerine karşı konumlanmaları olasılığının dahi kalmamasıdır…

Bize ait olmayan korku ve kaygılarımızdan arındığımız, birbirimizin kimlik, inanç ve değerlerine saygılı olmayı içselleştirdiğimiz, birbirimizin acısını acımız, sevincini sevincimiz bildiğimiz zaman, çoktandır anlamsızlaşmış olan birlik-beraberliğimize normal anlamını yeniden kazandırmış oluruz…

Bir süre önce ilki düzenlenmiş olan Alevi Çalıştayı’nda kuvvetle dile getirilen Alevi istemlerinden biri, Madımak Oteli’nin müze yapılmasıydı. Madımak Oteli, yakın geçmişimizin utançlarından biridir. Madımak bir insanlık müzesi veya anıtı olarak yeniden düzenlendiğinde, orada yüzleşeceğimiz kendi gerçeklerlerimiz olacaktır. 

Yüzleşmek, sadece vicdanlarımızı ayaklandırmış ve bizi daha çok “biz” yapmış olmakla kalmayacak, aynı zamanda üzerimizde oyunlar tezgahlayanlara verilmiş en anlamlı cevap olacaktır…

Gözlerimizi kaçırmayalım: Madımak hala yanıyor…

Bu haber 592 defa okundu.