6000 Mehmet'in ailesi affedebilecek mi?

1 Haziran 2009 17:43 tsi
“Siz önümüze geçip affetmezseniz 60 milyonun evinden daha çok 6.000 ay yıldızlı tabut çıkacak” diye onları kim ikna edecek?

Yıldıray Oğur / Taraf

Siz neleri unutabilirsiniz?

DTP Genel Başkanı Türk, “Barış için 17 bin faili meçhulü unutmaya hazırız” dediğinden beri bekliyorum birinin o soruyu sormasını.

Peki, biz Türkler barış için neleri unutabiliriz?

PKK ile savaşta kaybedilen şehitlerin intikamlarını almayı unutabilir miyiz mesela?

Resmî rakamlara göre 6.000’in üstünde asker, polis kaybı verdi Türkiye bu savaşta.

Onların aziz hatıralarını hiç unutmadan, 60 milyondan daha çok 6.000 genç asker, polis çıkar demeden yapabilir miyiz bunu?

O 6.000 Mehmet’in ailesi, 6.000 Mehmet daha ölmesin diye çocuklarının katillerini affedebilir mi?

Onlardan kendimiz için böylesine bir fedakârlığı istemeye hakkımız var mı? Bunu onlardan ilk kim isteyecek?

“Siz önümüze geçip affetmezseniz 60 milyonun evinden daha çok 6.000 ay yıldızlı tabut çıkacak” diye onları kim ikna edecek?

İkna edemezsek 6.000’er, 6.000’er anneleri bu kan davası döngüsünün içine girmekten nasıl kurtaracağız?

Yoksa geçen gün Ankara’daki şehit cenazesi sonrasında tören kıtasının yaptığı gibi geride kalan 60 milyon Türke güvenip kan ve intikam diye bağırarak silahlarımızı havaya kaldırmayı mı sürdüreceğiz?

Bütün iktidar planlarını çözümü diline dolamak üzerine kuran siyasi akbabalara mı terk edeceğiz meydanı?

Resmî rakamlar şu ana kadar bu savaşta 25.000’in üstünde PKK’lının öldürüldüğünü söylemekte.

Geride kalan 25 milyon Kürde güvenip daha kaç 25 bin PKK’lı çıkacak bu ölüm sehpasına düşenlerin yerine?

Ve biz “Sıradaki 25.000 Kürt gelsin” deyip, daha kaç yıl 25 milyon Kürdü unutup “Köklerini kurutacağız” diye bağıracağız?

Yoksa bundan sonra bu topraklarda yaşayacak, belki de hiç tanımayacağımız insanlar bu acıları yaşamasın diye civanmertlik mi göstereceğiz, unutacağız, hatırlamayacağız ve bağışlayacak mıyız?

Haklı nefretlerimizi toprağa gömüp, gerçek bağışlamanın azabını yaşayabilecek miyiz?

Çözüm kolay değil.

Daha en büyük acıyı çekmedik; henüz kimse yenilgiyi kabul etmedi, henüz kimse kendiyle hesaplaşmadı, henüz kimse kimseyi bağışlamadı.

Türkler ve Kürtler kemale erip yeniden sözleşmek için çilelerini doldurmadılar henüz.

Ben diyorum ki barış ancak her fert başucuna; “Suçlu benim, herkes suçsuz!” levhasını asınca gelecek.

Asabilir misiniz?

Ben diyorum ki yegâne kurtuluşumuz herkesin herkesi affetmesindedir.

Affedebilir misiniz?

Ama görüyorum ki anlatamıyorum… Hissediyorum ama anlatamıyorum!

Anlıyor musunuz?

Çocuk, “Ağlayabilseydiniz, anlayabilirdiniz…” dedi. Ağladıkça anlıyorum…

Ağlayabiliyor musunuz?

Artık bütün mantık hesaplarımı kaybettim. Hem de öylesine kaybettim ki; Amerika’da bir cinayet işlense de, Dünya çapında bir ses sorsa; “Katil kim?”, “Benim!” diye haykırabilirim!

Hayır, katil benim diye ayağa kalkabilir misiniz?

Soğuk kış geceleri, köprü altında yatan çıplakların vebali benim boynumda, gömleğimin yakasında…

Bu savaşta biri daha öldüğünde siz de yakanıza yapışılmış gibi hissediyor musunuz?

İsterse çareme adli tıp baksın fakat bir hastaneye girsem de kan kanseri çeken hastalar görsem acaba onları bu hale ben mi getirdim? diye düşünüyorum.

‘Bu savaşı ben mi başlattım’ diye hiç düşündünüz mü?

Ben ne yaptım? Uykuda, baygınlıkta, annemin karnında, babamın kanında hangi cinayeti işledim?

Bu savaşta siz kimi öldürdünüz?

Hangi mukaddesi kirlettim ki kendimi gelmiş gelecek bütün fenalıkların tek sorumlusu biliyorum?

Barışı sizin günahlarınız engelliyor olabilir mi?

Dışımda ne arıyorlar?

Çözümü dışarıda, Ankara’da, Kandil’de, İmralı’da, ABD’de aramayın.

İçime doğru suçluyum ben!

Suçlu sizsiniz. Çözüm de önce siz de başlayacak.

Bir de kalkmış belki kendimden birine, ondan öbürüne geçer, bir merhamet yangını çıkar bütün ülkeyi sarar diye; tımarhanelik bir hayalin peşine düşmüş gidiyorum!

Bu sorulara cevap vermeden ve o merhamet yangını çıkmadan barış gelmeyecek.

* İtalikler için Necip Fazıl’a çok teşekkürler...,

Bu haber 628 defa okundu.