Sepet meselesi...

0 0 0000 00:00 tsi

Takıntı yaptığım düşünülebilir ama ben medyadaki bir tavrın, ‘eksen kayması’ olarak nitelendirilebilecek bir tavrın deşifre edilmesi gerektiğini düşündüğüm için yazıyorum.

Kimseye bir husumetim, bir garezim yok.

Hatta, takıntıya konu olan şahısla iyi ilişkiler kurulabileceğini de zannediyorum.

Muhtemelen iyi bir insandır, rakiktir, duyarlıdır, sevinçleri ve acıları vardır, mutlaka kalbi olan her insan gibi içten içe kırılıyordur.

Falan filan da, bu insan aynı zamanda sürekli eleştirilen bir tavrın sahibi, yaratıcısı, sürdürücüsü de olabiliyor.

Kimseye bir husumetim yok ama, bu demek değil ki, sürekli eleştirilen o tavrı, bir an önce medyadan elini ayağını çekmesi gereken o tavrı eleştirmeyeceğim.

Bu köşenin kadim okuyucusu bilecektir; hayatım, neredeyse, Ertuğrul Özkök ve türdeşlerinin çelişkilerini, manipülasyonlarını, düpedüz yalanlarını teşhir etmekle geçti.

Ertuğrul Özkök başarılı bir adam.

Bunu duymaktan çok hoşlanıyor. Ben de hoşlandığı şeyi yinelemekten hoşlanıyorum.

Fakat ‘başarılı olmak’ nedir ki?

Her türlü başarının altında ‘rekabet’ vardır ve rekabet her zaman ahlaktan güçlüdür. Niçin ‘ahlak’ı da bir yordam olarak benimsemeyelim?

Ne olur yani?

Biraz da başarısızlıkla sınansak ne olur?

Sonuçta nasıl anıldığın, ‘itibar skalası’nda nasıl bir yer işgal ettiğindir önemli olan... Ertuğrul Özkök ismiyle ‘itibar’ sözcüğü, ne yazık ki, iyi bir ikili oluşturmuyorlar. Bu sadece benim kanaatim değil, sesi çok çıkan ‘azgın azınlık’ ve sokaktaki insan da böyle düşünüyor.

Zaten o da, anladığım kadarıyla, itibar meselelerini pek sallamıyor. Belki de hafızasızlığımıza güveniyor.

Mesela, gözümüzün içine baka baka, iftira ve hakaretlere göğüs gererek iddialarının doğruluğunu ‘zaman adı verilen mahkemeye bıraktığını’ ve sonunda nasıl haklı çıktığını anlatabiliyor: ‘En büyük müttefikim zamandır. En adil mahkemedir o. İşte yine o adil musahhih geldi ve elimden tuttu... Davamı hep orada açarım...’

Elbette en adil mahkeme zamandır. Davayı hep orada açmak lazım...

Fakat, ‘zaman’ adı verilen mahkeme, bazen ‘kontrpiye’de bırakabiliyor insanı. Tıpkı ‘teslis-testis’ yazısında olduğu gibi, tıpkı ‘biat medyası’ yazısında olduğu gibi, tıpkı ‘ayrı bir masada oturan hüzünlü bir kadın’ yazısında olduğu gibi...

Özkök, hatırlayacaksınız, eşini arka masada bırakıp ‘erkek erkeğe’ yemek yiyen Ulaştırma Bakanı Binali Yıldırım’ı yerden yere vurmuştu. Yazısını, ‘dışlanmış, yalnız bırakılmış, erkekler dünyasında var olmasına izin verilmemiş kadınlar, bizim kadınlarımız’ türünden yürek parçalayıcı ifadelerle süslemeyi de ihmal etmemişti tabii.

İşte zaman geldi çattı, kadınlarımızın sadece Binali Yıldırım’lar marifetiyle değil, çağdaşlığı kimselere bırakmayan Deniz Baykal’lar eliyle de dışlandığı, yalnız bırakıldığı ve tanımlandığı (mesela, ‘Karım sepet mi ki yanımda taşıyayım?’ demişti) ortaya çıktı...

Doğrusu, Özkök’ten, şöyle dokunaklı bir ‘sepet yazısı’ beklerdim.

Bu kelimeyi (sepeti) ‘talihsiz’ bulmak yetmez.

Özkök, ‘zaman adı verilen mahkeme’den haklı çıkmak istiyorsa, bize derhal bir ‘sepet yazısı’ derleştirmek zorunda.

Star

Bu haber 210 defa okundu.