Sözün hükmü diplomasiye kadar mı?

6 Nisan 2009 10:33 tsi
NATO Zirvesi bitti, Medeniyetler İttifakı başladı. Obama da Türkiye’de. Türkiye bir parçası olduğu ilişkilerin diplomatik dengelerini gözeterek hassasiyetlerini temsil etmek çabasında. Kim ne kazandı, kaybetti meselesinde durum sanıldığı kadar sarih

Brüksel’deki NATO zirvesine Türkiye’nin damgasını vurduğu yorumları yaygınca yapıldı. Gerçekten de Türkiye, “alışıldık” olmayan bir tarzda, NATO Genel Sekreterliği’ne aday olan Danimarka Başbakanı Rasmussen’in o koltuğa oturmasını “veto” etmişti.

Bu, bir “kriz” durumuydu. Devreye Obama girdi ve “kriz”, bilinen şekilde çözüldü: Danimarka Roj TV’yi kapatacak, Rasmussen de geçtiğimiz yıl yaşanan “karikatür” krizinden dolayı İslam camiasından özür dileyecekti. Obama da verilen bu sözlerin “garantörü” oldu.

Öte yandan ABD Başkanı Obama’nın Türkiye’nin AB üyeliğine açık bir destek vermesi de not edilmesi gereken diğer bir önemli husus idi.

Ne var ki, Obama’nın açık desteğine, AB’nin “ağır” toplarından Almanya ve Fransa’dan anında cevaplar geldi. Merkel ve Sarkozy, “Bu bizim verebileceğimiz bir karar” dediler. Merkel, “ayrıcalıklı ortaklık” formülünü bu vesileyle yeniden dillendirdi.

NATO zirvesinin ardından olup bitenlere biraz soğukkanlı bir şekilde bakıldığında, kimin ne kadar “kazançlı” çıktığı konusunun çok da net olmadığı görülüyor.

Rasmussen’i NATO Genel Sekreterliği koltuğuna oturtmak isteyenler açısından bakıldığında, bu, başarılmıştır. “Engel” çıkaran Türkiye ikna edilmiş, “kriz” büyümeden aşılmıştır.

Türkiye de çekincesini belirttiği konularda kendisine verilen sözlerden ve özellikle de Obama’nın garantörlüğünden dolayı kendisini bu süreçten “kazançlı” çıkmış saymaktadır.

Fakat asıl önemlisi verilen sözlerin “hükmü”dür. Örneğin Rasmussen ülkesinde “kapatın bu televizyonu” diyebilecek durumda mıdır?

Nitekim Rasmussen ülkesine döndükten sonra bir televizyona yaptığı açıklamalarda “Türklere kendimi satmadım. Roj TV’nin kapatılacağı sözü vermedim. Bu, Danimarka mahkemelerinin verebileceği bir karardır” şeklinde konuştu.

Oysa Rasmussen’in bu yönde bir “söz” verdiğini dile getiren sadece Türk tarafı değildi. Örneğin İtalya Başbakanı Silvio Berlusconi, Rsmussen’in sözlerinin aksini söyledi. Berlusconi’nin İtalyan gazetelerinde yer alan açıklamaları, Rasmussen’in Roj TV’nin ya kapatılacağı ya da başka bir ülkeye taşınması için baskı yapılacağı sözünü verdiği yönünde.

Rasmussen neden bu tür bir “yan çizmek” eğilimine girdi?

Bunun nedenini Rasmussen Türkiye’ye geldiğinde anlamak mümkün olacak. Bugün İstanbul’a gelecek olan Rasmussen her basın önüne çıktığında karşısında bununla ilgili sorular bulacak.

İstanbul’da başlayan Medeniyetler İttifakı Zirvesine katılacak olan Rasmussen’in, burada “karikatür” kriziyle ilgili, verdiği sözün gereğini yerine getirmesi ve özür dilemesi bekleniyor.

Ancak Roj TV konusunda “elimden geleni yaptım ama olmuyor” deme ihtimali ile birlikte sözünün gereğini yerine getirmesi çok da kolay görünmeyen Rasmussen’in yeni bir “karikatür” krizi karşısında ne yapacağı, şimdiden siyasi yorumcuların gündeme getirdikleri bir husus.

Aslolan meseleyi “başarı-başarısızlık”, “kazanç-kayıp” bağlamından çıkartmak ve “medeniyetler ittifakı” iddiasına gerçeklik kazandıracak güven verici adımların sahibi olmak.

Bugünkünden daha sağlıklı ve tutarlı bir şekilde yol alabilmek, buna bağlı…

Diplomaside sözün hükmü, uygulandığı orandadır. Yoksa, sadece “diplomasidir”.

www.iyibilgi.com

Bu haber 873 defa okundu.