Batı'nın AKP ile imtihanı

19 Şubat 2009 15:09 tsi
Daha önce hiç okumadığınız bir Davos yorumu Gökhan Özgün'den geldi...

Gökhan Özgün / Taraf'taki köşe yazısından ilgili kısım

Avrupa'ya muhalifle Avrupalı muhalif

Bugüne kadar Türkiye Batı’yı siyaseten sınamamıştır. Yalnızca kendi hukuki garabetini Batı’ya dayatmıştır. Kabul görmeyince de, Avrupa bizi istemiyor rayına sıçramıştır.

Tayyip Erdoğan’ın tam olarak denediği şudur. Ben sizin dilinizi, sizin insani değer gramerinizle konuştuğum zaman, siyaseten kabul görecek miyim? Görmeyecek miyim? Bir görelim bakalım.

Davos’tan sonra cezalandırılan bir Türkiye’nin Batı’yla ilişkisi çok yavaşlardı, belki de donardı. Çünkü burada sınanan Batı’ydı. Batı, AKP’nin imtihanını geçti.

Davos çıkışı sayesinde Türkiye, tarihinde ilk defa Avrupa’ya muhalif olmaktan vazgeçti. Avrupalı bir muhalif oldu. Ve Avrupa, bu muhalefeti en azından ‘tanıdı’. Bu bir kabuldür.

Türkiye’nin AB siyasetinin en büyük saçmalığı da buydu. Çünkü tabiatıyla AB, içinde Avrupa’ya muhalif bir ülkeyi taşıyamaz, olsa olsa Avrupalı bir muhalifi taşıyabilir.

Davos neden Nasır’lara çekiliyor, anlamak çok mümkün. Çünkü göbeğini kaşıyan adamın aklı ve tasavvuru birlerine göre anca Nasır’a erer. Ama iş, bunun tamamıyla aksi yönde cereyan ediyor.

Davos çıkışı, daha ziyade, Avrupa’nın Kürtlere sahip çıkışını andırıyor. Yani bizim ‘kutsal içişlerimize’ karışmayı andırıyor. İsrail, Batı’nın en ‘iç’, en ‘dip’, en ‘derin’ işlerinden biridir.

Davos’ta atılan yazı-turanın bir yüzünde İsrail varsa, diğer yüzünde de Türkiye’nin Kürt siyaseti vardır.

Ortadoğu’da teröre yeni bir tanımlama getirelim diye Amerika’ya çağrı yapan Erdoğan, Hamas’ı ‘tanıyacak’ bu yeni tanımlamanın içine PKK’nın girmesini nasıl engelleyecek?

Bence burada AKP ve başbakan ‘yeni anayasa’ marifetiyle bu işin içinden çıkmayı planlıyor. Seçim sonrasını bekliyor.

Davos tarihe bir ‘artistlik’ değil, hakiki bir ‘çıkış’ olarak geçecekse, bu çıkış, en azından, ‘yeni demokratik bir anayasayı’ kaçınılmaz kılıyor. En azından...

AKP bugüne kadar, işi demokrasiye getirmeden, 100 yıl öncesinde dondurulup kalmış bir ülkede, rakipsiz ‘çağdaşlığı’ sayesinde prim yapabildi.

Muasırlığın primi Davos’ta bitti. Sıra sonunda medeniyete geldi. Çünkü Davos’un siyasi kazancı, ancak ve ancak bir medeniyette idrak edilebilir. Medeniyetin olmadığı yerde ise Davos’un bedeli ağır ödenir.

Çağdaşlık arkanızdaki rüzgârdır. İş kolaydır. Medeniyete gelince, medeniyetin ‘tek dişi kalmış bir canavar’ olduğu bir memlekette yaşıyoruz.

Davos, ya beyhude ve şuursuz bir delikanlılıktır, ya da Batı’ya, medeniyete ve demokrasiye, bilerek, düşünerek ve isteyerek koskoca bir çıpa atmaktır. Göreceğiz.

Bu haber 1,034 defa okundu.