Tek yürek...tek ses: Kıyıma son!

6 Ocak 2009 15:34 tsi
Üslup ve söylem farkı bir kenara bırakıldı. Vicdani refleksimiz devreye girdi ve biz yek bir vücuduz. İsyanımız tek.

"Birbirimize laf atmayı bırakalım. Gün birlik günüdür... Gün Gazze'deki kardeşlerimizin yanında yer alma günüdür. Birbirimizi kuru-sıkı atmak suretiyle bir şey elde edemeyiz. Atılması gereken adımlar noktasında aklı selim önerilere de açığız. Biz zalimlerin yanında olamayız... "

Yukarıdaki sözler Türkiye Cumhuriyeti Başbakanı'na ait. Gazze'deki masum sivillerin uğradığı kıyıma Türk halkı, tarihinde ender rastlanır boyutlarda bir birliktelik ile karşı çıkıyor. Nereden geldikleri, neye inandıkları, hangi ideolojiyi el üstünde tuttukları hiç fark etmiyor. Yaşanan insanlık dramına hepimiz tepkiliyiz. Kimimiz İsrail Büyükelçiliğinin önünde nöbet tutarak bu tepkisini gösteriyor, kimimiz sokakları kaplayan insan zincirleri oluşturarak isyan ediyor.Bu başka bir şey...Tüm dünyada bir suskunluk almış başını giderken, Batı dünyasının kulak tıkadığı ve gözlerini yumduğu bir zamanda, bir "halk"ın hep birlikte karşı durması... Ne ekonomik kriz, ne de akıl yoran siyasi gündem bizi kör etmiyor. Kendi aramızda yaşadığımız taraflıklar bir kenara itiliyor.

Gözümüzün önünde yaşanan insanlık ayıbını hep birlikte, aynı pencereden görüyoruz.

Demek ki hala içimizde, derinlerde bir yerde, gündelik yaşamın, ekmek derdinin dışına çıkıp, kendimizi içine hapsettiğimiz küçücük cam fanuslardan atacak ve sağduyunun gerektirdiğini yaptıracak bir güç saklanıyor. Sağduyu şu an bize Gazze'de yaşanan insanlık dramına karşı avazımız çıktığı kadar 'DUR' diye bağırmamızı söylüyor. Ve biz, Türk, Kürt, Alevi, Sünni demeden Türkiye toplumu olarak Gazze'deki katliama büyük bir tepki gösteriyoruz.

Üslup ve söylem farklılıkları olsa da, Türk halkını temsil eden geniş bileşimin ortak duygu ve düşüncesinin, ABD-İsrail ittifakının temsil ettiği zalimliğe karşı Filistin halkıyla dayanışma olduğunu biliyoruz.

Gazze saldırısının Türkiye açısından ortaya koyduğu, açığa çıkardığı en önemli sonuç da budur…

iyibilgi.com

Mustafa Karaalioğlu / Star

Bu kez gözlerdeki öfke farklı

Gazze’de modern zamanların en büyük dramlarından birisi yaşanıyor. Bütün dünya ekran başında bu açık hava gösterisini izliyor. Canlı yayın şu demek... Bir bomba ya da füze ateşi görüldüğünde biliyoruz ki hedeflendiği yerde insanlar var ve düştüğü zaman hepsi ölecek.

Önce parlak bir ışık yükseliyor ve sonra masum insanların üstüne bir ölüm yağmuru gibi yağıyor. İsrail, Filistin’i öldürüyor.

Dünyanın herhangi bir savaşa, saldırıya, işgale veya teröre karşı bu kadar çaresizleştiği ilk çağlardan bu yana hiç görülmedi.

Tarih okumalarımızı hatırlayalım...

Moğol orduların medeni şehirleri kılıçtan geçirmesi, Haçlı seferlerinin yollarının üzerindeki savunmasız köyleri, kasabaları yerle bir etmeleri veya insanlığın acımasız tarihinden bir başka örnek. Onlar neyse bugün izlediğimiz trajedi odur.

O zamanlar dünyanın geri kalanı yaşanan katliamları bilmiyor, duymuyordu. O zamanlar ölümler canlı yayında bir maç skoru gibi verilmiyordu.

Bir fark daha var...

O zamanlar füze yoktu; bir düğmeye basılınca onlarca kişi birden katledilemiyordu.

Bugün Gazze’de izlediklerimiz insanın insana karşı can, mal, sınır ve hukuk tanımazlığının modern versiyonudur.

Türkiye Başbakanı başkentten başkente koşturuyor; elinde telefon nüfuz edebileceği bütün liderleri arıyor. Konuşuyor ve her konuşmasında tepkisini ve muhtemelen görüştüğü liderlerden edindiği kayıtsızlığın öfkesini yansıtıyor.

Erdoğan’ın gözlerinden katliama ve işgale diplomatik bir alışveriş olarak bakan, politik bir fayda-maliyet tablosu muamelesi yapan duyarsızlığa isyan okunuyor.

50 yıla ulaşan bir kanlı tarihin aktörü olmak zordur; Türkiye, bir yandan bu zorluğu öte yandan da kanı durdurmanın telaşını yaşıyor.

Trajedinin kendisi kadar kabul edilemez olan dünyanın şımarık, kayıtsız, kontrolsüz bir saldırgana boyun eğmesidir.

Ajanslar, ard arda inanılması güç vahşet fotoğrafları geçiyor. Ve şu can yakan cevapsız soru da İslam dünyasının yüreğini yakıyor:

O fotoğraflardaki ölüler Filistinli değil de herhangi bir Batı ülkesinin insanları olsaydı, dünya yine böyle tepkisiz kalır mıydı?

Dünya duyarsız, tepkisiz ama bu kez Türkiye’de insanların gözlerinde farklı bir öfke okunuyor. Hiç olmadığı kadar sakin, hiç olmadığı kadar duyarlı ve hiç olmadığı kadar kararlı...

Pazar günü başta İstanbul olmak üzere bütün ülke sokaklardaydı. Bugüne kadar hiçbir konuda hiçbir şartta, hiçbir heyecanla bir günde bu kadar insan alanlara koşmadı. Türkiye’nin kendi iç sorunlarında bile böyle bir duyarlılık yaşanmadı. Haftalarca anons edilen mitingler bile bu kadar kalabalık olmadı.

Fanatik bir öfkenin, bir partinin, bir derneğin veya bir dindarlık şovunun yansıması değil, insanlık görevinin gereği yapıldı.

Türk insanı Pazar günü aynı zamanda, tarihe mal olan yüzlerce yıllık kardeşliğin, dindaşlığın ve komşuluğun da görevini yerine getirdi.

Pazar günü Türkiye bir başkaydı...

Bu haber 556 defa okundu.