0 0 0000

Camide buluşalım…

Camiler haftası… Bu seneki ana tema, cami ve gençlik olarak belirlenmiş. Diyanet İşleri Başkanlığı (DİB) toplumsal mahiyette güncel eksikliklerimizi tespit ediyor; çeşitli vesilelerle ülke çapında düzenlediği konferanslarla, süreli ve kitap yayınlarıyla, TV ve radyo programlarıyla tespit edilen mesele hususunda halkımızı bilgilendiriyor.

DİB’in kuruluşuna esas olan kanun, bu gibi hizmetleri öngörüyor. Meşru zemin içinde kalarak milletimizin aydınlatılması meselesi, DİB’in temel görevidir.

Bu sene Camiler Haftası dolayısıyla, gençlerin ilgisini camiye çekmeyi asıl gündem olarak seçmiştir. Bu fevkalade önemli bir tespittir… Zira camiler, özellikle de cami avluları ve buralarda hizmet veren çay ocakları, maalesef toplum genelinde emekliler için buluşma yeri olarak telakki edilmektedir. Oysa camiler, gençlerin, çocukların ve kadınların sadece belirli zamanlarda, yaz Kur’an kursları, cumalar, Bayramlar ve Teravihlerde uğradıkları ibadethaneler olmamalı. Orada bir hayat olmalı…

Hayat olmalı, diyorum; zaten İslam medeniyetinde ve kültüründe cami hayatın merkezidir. Dolayısıyla olmayan bir şeyi talep etmiyoruz; unutulanı yeniden hatırlamanın, ihya etmenin yolunu yordamını arıyoruz.

Cami, İslam şehrinin kalbidir... Bugün o kalbin bakıma ihtiyacı var!

Bu kalbin bakıma ihtiyacı var… Özellikle son dönemlerde ülkemizde oynanan oyunlar, şiddet içeren sokak eylemleri, artan suç oranları, uyuşturucu bağımlılığında görülen artış, ahlaki yozlaşma, dağılan aileler... Tek kelimeyle bireysel ve toplumsal çözülmeler, bizlerin camiyle olan rabıtamızı yeniden muhasebe etmemize sebep olmalı.

Çözülme, kalp sektesinden ileri geliyor… Kalbimiz tekliyor, kriz geçiriyoruz.

Bilhassa şiddet… Şiddet, cehaletten beslenir.

Cami, bir ibadet hane olmanın yanında, ilim ve irfan tahsil edilen en kadim, en köklü mektebimizdir! Bu mektebe devam eden, bu irfan ocağından feyz alan genç şiddete meyleder mi? Kamu malına ve çarşıya zarar verir mi? İnsan canına kasteder mi? Okul, müze, kütüphane ve camileri tahrip eder, yakar ve yağmalar mı? Yerli ve yabancı şer güçlerin tesirinde kalarak, devlet ve millet düşmanı olur mu?

Burada yegâne sorumlu, sadece o çocuklar değil; bizleriz, hepimiz. Eğitim camiası, din hizmetkârları… Hepimiz mesulüz! Şurası aşikâr: Şehrin kalbi olan caminin bakıma ihtiyacı var.

Değerli dostlar, şiddet, yoksulluktan ve kargaşadan beslenir… Cami, paylaşma, halleşme, dertleşme, paylaşma, hemhal olma yeridir; buluşma noktasıdır.

Bugün bunu bihakkın gerçekleştirme imkânımız olsaydı, pek çok meseleye kolayca çözüm bulurduk. Çünkü cami, şiddetin panzehri; sabrı, azimle çalışmayı ve hukuka saygıyı öğreten bir okuldur. Bu okulun müdavimleri, güzel ahlakla süslenir, sağlam iradeli ve karakterli olur. Zira namaz “mümini kötülüklerden alı kor!” Burada güven ve huzur vardır.

Gençlerimizin caminin yaydığı güvene ve huzura ihtiyacı var… Burada kurulan ilim ve irfan sofrasından akıllarını ve gönüllerini doyurmaya ihtiyacı var.

Bütün bunları söylüyorum; ama mesele sadece camiye gelmek değil, içeri girip oturmak, hatta ibadet etmek değil. Öğrenmeye, yenilenmeye, keşfetmeye açık olmalı… İmam kendini geliştirmeli, hep tekrara kaçmamalı, bildik tavırlarla müminleri sıkmamalı; her gün yeniden doğma bilinciyle yenilenmeli. Arı olmalı, bal yapmalı… Bal yapmalı ki, cemaat de gelsin.

Sonra cemaat de bal yapmayı bilmeli… Öyle geldiği yerde kalmamalı, manen terakki etmenin yollarını aramalı. Nurettin Topçu’nun dediği gibi, “İnsan, köklerine başkalarının salacağı suyu bekleyen ağaç değildir.”

Ne din hizmetkârı, imam veya müezzin, ne de cami cemaati, orada su bekleyen ağaç değil… Hepimiz ilmin tâliplisi, iyinin ve güzelin peşinde olmalıyız. Evet, hepimiz bir gayret içinde, bir çaba içinde olmalıyız.

İlim, sudur… Hoca, sâki!

Hocaların hocası, el-Muallim olan Hz. Fahr-i Kâinât efendimizdir. O, kelimeleri, kavramları yıkadı; bizim için hazır hale getirdi… Gözümüzü, gönlümüzü, aklımız temizledi. Bu sebepten Onun telkin ettiği ilme aşina olmalıyız. Zaten cami, bu aşinalığı kolaylaştırıyor.

Ârifler şunu naklettiler: "İman çıplaktır; elbisesi takvâdır, zîneti vera'dır, ürünü ilimdir.”

Cami, takva elbisesinin dikildiği yer… Onu burada giyersin.

İmanın süsü veradır… İyice öğrenerek ibadet etmek, daha çok muttaki olmak, daha çok gayretli olmak! İşini aşkla yapmak… Aşkla huzura durmak, aşkla haramdan kaçınmak, sevgiyle kâinata bakmak, saygıyla ve samimiyetle insanlara davranmak. Velhasıl güzelleşmek…

Cami insanı güzelleştiriyor; latif, olgun hale getiriyor. Bu ise, ilimle oluyor. İlimsiz takva da vera da olmaz!

İlim, ilim, ilim… Cami, ilim yurdu. Şimdi bu yurtta buluşma, halleşme, dertleşme ve paylaşma zamanı!

Bu yazı 3,294 defa okundu.