0 0 0000

Bayram nostaljisi

Nostalji, şu an yaşayamadığınız şeyleri geçmişten getirmek anlamına geliyor. Güzel zamanları hayatınıza getiriyor ve içinizi serinletiyorsunuz.

Bayram yazısı yazmak için oturdum, düşündüm, bayram gibi bir bayram yaşamak için "Bayram toplumu" olmak lazım. Ramazan bizi bir hayli o toplum kıvamına götürdü, ama yine de hâlâ sarılması zor yaralarımız var. Cezaevleri dolu, dağlardan acı haberler geliyor, yollarda sönen hayatlar bayramı acılara boğuyor, aile ortamlarında yüzler bayram sevincini yansıtmıyor ve kendimizi bir parçası olarak gördüğümüz coğrafya ve ümmet hüzünle iç içe...
 
Bütün bunları düşünürken, Yahya Kemal'in "Süleymaniye'de Bayram Sabahı" şiirinden mısraları terennüm etmeye başladım. Son teravihlerden birisini bu ulvi mabedin kolları arasında kılmıştım. Süleymaniye'de Bayram Sabahı'nı buldum, okumaya başladım ve Yahya Kemal'in de şimdi benim içimde doğan duygulara benzer duygularla, geçmişin güzelliklerini yeniden yaşama tutkusuyla mısralara gömüldüğünü gördüm. Sanki bayram gibi bir bayram böyle bir toplum hayaliyle kutlanır gibi... Gelin, Süleymaniye'ye yakışır güzellikteki o şiirden bir bölümle -maalesef sütunum bu kadar olduğu için tamamını alamıyorum- bu bayramı yaşayalım. Şiir, bu ulu mabette, "ruh orduları"nın içtima ettiği bir hayal ortamını anlattıktan sonra şöyle devam ediyor.
 
Ulu mâbed! Seni ancak bu sabah anlıyorum;
 Ben de bir vârisin olmakla bugün mağrûrum;
 Bir zaman hendeseden âbide zannettimdi;
 Kubben altında bu cumhûra bakarken şimdi,
 Senelerden beri rüyâda görüp özlediğim
 Cedlerin mağfiret iklîmine girmiş gibiyim.
 Dili bir, gönlü bir, îmânî bir insan yığını
 Görüyor varlığının bir yere toplandığını;
 Büyük Allah`ı anarken bir ağızdan herkes
 Nice bin dalgalı Tekbîr oluyor tek bir ses;
 Yükselen bir nakaratın büyüyen velvelesi,
 Nice tuğlarla karışmış nice bin at yelesi!
 
Gördüm ön safta oturmuş nefer esvaplı biri
 Dinliyor vecd ile tekrar alınan Tekbîr`i
 Ne kadar saf idi sîmâsı bu mü`min neferin!
 Kimdi? Bânisi mi, mîmârı mı ulvî eserin?
 Taa Malazgirt ovasından yürüyen Türkoğlu
 Bu nefer miydi? Derin gözleri yaşlarla dolu,
 Yüzü dünyâda yiğit yüzlerinin en güzeli,
 Çok büyük bir iş görmekle yorulmuş belli;
 Hem büyük yurdu kuran hem koruyan kudretimiz
 Her zaman varlığımız, hem kanımız hem etimiz;
 Vatanın hem yaşayan vârisi hem sâhibi o,
 Görünür halka bu günlerde teselli gibi o,
 Hem bu toprakta bugün, bizde kalan her yerde,
 Hem de çoktan beri kaybettiğimiz yerlerde.
 
Karşı dağlarda tutuşmuş gibi gül bahçeleri,
 Koyu bir kırmızılık gökten ayırmakta yeri.
 Gökte top sesleri var, belli, derinden derine;
 Belki yüzlerce şehir sesleniyor birbirine.
 Çok yakından mı bu sesler, çok uzaklardan mı?
 Üsküdar'dan mı? Hisar'dan mı? Kavaklar'dan mı?
 Bursa'dan, Konya`dan, İzmir`den, uzaktan uzağa,
 Çarpıyor birbiri ardınca o dağdan bu dağa;
 Şimdi her merhaleden, taa Bâyezîd'den, Van'dan,
 Aynı top sesleri bir bir geliyor her yandan.
 Ne kadar duygulu, engin ve mübârek bu seher!
 Kadın erkek ve çocuk, gönlü dolanlar, yer yer,
 Dinliyor hepsi büyük hâtırâlar rüzgârını,
 Çaldıran topları ardınca Mohaç toplarını.
 
Gökte top sesleri, bir bir, nerelerden geliyor?
 Mutlaka her biri bir başka zaferden geliyor:
 Kosova'dan, Niğbolu'dan, Varna'dan, İstanbul'dan...
 Anıyor her biri bir vak'ayı heybetle bu an;
 Belgrad'dan mı? Budin, Eğri ve Uyvar'dan mı?
 Son hudutlarda yücelmiş sıra dağlardan mı?
 
Deniz ufkunda bu top sesleri nerden geliyor?
 Barbaros, belki, donanmayla seferden geliyor!..
 Adalar'dan mı? Tunus'tan mı, Cezayir'den mi?
 Hür ufuklarda donanmış iki yüz pâre gemi
 Yeni doğmuş aya baktıkları yerden geliyor;
 O mübârek gemiler hangi seherden geliyor?
 
Ulu mâbedde karıştım vatanın birliğine.
 Çok şükür Allah'a, gördüm, bu saatlerde yine
 Yaşayanlarla beraber bulunan ervâhı.
 
Doludur gönlüm ışıklarla bu bayram sabahı.
***
 Bayramınız mübarek olsun.

bugün


Bu yazı 1,080 defa okundu.