0 0 0000

Omuz omuza mı karşı karşıya mı

Cumhurbaşkanı Özal vefat ettiğinde Başbakan Demirel Aydın'daydı. Yanında İçişleri Bakanı İsmet Sezgin vardı.

 'Cumhurbaşkanlığı meselesinde ne düşünüyorsun' diye sordu.

 Sezgin, 'Efendim' dedi. 'Siz icradan geldiniz, icranın başında kalmanız daha doğru olur.'

 Demirel, 'İyi ama' dedi. 'İki kez eline fırsat geçti, olmadı. Bu kez de olmazsak, bu adamın bir ayıbı mı var derler.'

Hacettepe Hastanesi'nde Özal'ın vefatının açıklandığı sıralarda, Demirel de Aydın'da Cumhurbaşkanlığı sinyalini vermişti.

Ahmet Necdet Sezer'in görev süresinin dolmasına 2 ay vardı. Yeni Cumhurbaşkanı'nın kim olacağı konusunda tartışmalar yapılıyordu. Cumhurbaşkanlığı seçimini, 'Çankaya Savaşları'na çeviren, bu uğurda muhtıra vermekten, darbe yapmaktan çekinmeyen zihniyet, AK Parti'li birinin Çankaya Köşkü'ne çıkmasının önünü kesmeye çalışıyordu.

Bir grup milletvekili AK Parti'den koparılmış, bu zihniyet tarafından, Cumhurbaşkanlığı kriterlerine, 'Eşinin başı açık olması' gibi görünmez bir madde eklenmişti.

 ANAR Araştırma Merkezi cumhurbaşkanı adaylığı ile ilgili bir araştırma yaptı. Araştırma zannediyorum üç kişiye sunuldu. Başbakan Erdoğan, Dışişleri Bakanı Abdullah Gül ve Meclis Başkanı Bülent Arınç.

 Peki, Cumhurbaşkanlığı için ne sorulmuştu?

 1-Eşinin başı açık, dışarıdan biri mi olsun?
 2-Eşinin başı açık AK Parti'li biri mi olsun?
 3-Eşinin başı kapalı dışarıdan biri mi olsun?
 4-Eşinin başı kapalı ama AK Parti'li biri mi olsun?

 Sonuç: Eşinin başı kapalı ve AK Parti'li biri olsun.

 Özal'la birlikte 'asker cumhurbaşkanı' vesayetine son veren halkımız, buna, ' Cumhurbaşkanı sivil olmalı, alnı secdeye değmeli' gibi, değerler eklemişti. AK Parti ile birlikte, eşinin başı kapalı olanların; 'ayıp' gibi Cumhurbaşkanlığı'na layık görülmemesine de son vermek istiyordu.

 Çıkan sonuçlardan biri de, halkın siyasi istikrarı önemsemesiydi. Özal, Çankaya'ya çıktı ama altındaki partisi sağlam olmadığı için istikrar sorunu yaşandı. Çankaya'da değişimci Özal, hükümette ise statükocu Mesut Yılmaz vardı. İktidar olarak girdikleri 1991 seçimlerinden muhalefet olarak çıkmış, Türkiye tekrar koalisyonlar devrine dönmüştü.

 Demirel Köşk'e çıktığında ise, DYP'nin ve hükümetin başına Demirel'e rağmen seçilen Tansu Çiller gelmişti. Demirel-Çiller kavgası ve siyasi istikrarsızlık, ülkeyi 28 Şubat'a sürükledi.

 Siyasi istikrarın öneminin farkında olan halkımız ise Başbakan Erdoğan'ın bir dönem daha partisinin ve hükümetin başında kalmasını istiyordu.

 Duygular, kişisel hırslar değil, feragat hakim oldu. Ve, 'Kardeşim Abdullah Gül' formülü ortaya çıktı.

 Anayasa Mahkemesi'nin verdiği kararla Cumhurbaşkanlığı seçiminde yeni bir durum ortaya çıktı. Umudunu krizlere bağlayan muhalefetin 2012 yılında seçim öngörüsü doğru çıkmadı. Ama ikinci kez cumhurbaşkanı seçilme imkanı ile, denklemde Cumhurbaşkanı Gül yeniden yer aldı.

 Abdullah Gül'süz bir Çankaya hesabı şimdiye kadar hiç olmadı. Ancak Abdullah Gül-Recep Tayyip Erdoğan ilişkisini başka şeylerle kıyaslamamak lazım. Eski ezberlerimizle değerlendirme yapmak yerine, Başbakanlık söz konusu olunca biran tereddüt etmeden çekilen bir Abdullah Gül, Çankaya için kendini değil, Abdullah Gül'ü öneren bir Erdoğan.

 Fazilet Partisi'ndeki genel başkan adaylığından bu yana tam 5 kez birbirini tercih eden, görevi diğerine veren iki isim; Erdoğan ve Gül.

Bu, test edilmiş ve onaylanmış bir ilişki.

2014 ve sonrasını kimin yöneteceği, şimdiye kadarki kazanımlar kadar önemli. Hatta onların kalıcı olabilmesi için hayati öneme sahip.

 Türkiye'de bunu en iyi bilen iki isim; Erdoğan ve Gül.

 2014 sürecinde karşı karşıya değil, omuz omuza olacaklarından kuşku yok.

yenişafak

Bu yazı 1,648 defa okundu.