0 0 0000

Bugün Bayram...Kandil Bayramı

Dönem ortası tatil… Ama ne tatil! Sınavlar okundu, şimdi sıra biriken makaleler ve tezlerde. Bir de bekleyen yazılar var.

Çalışarak dinleneceğiz.

Fakat yine de özgürüz, işlerin bir kısmını evde şöyle ayaklarımızı uzatarak tamamlayabiliriz. Mesela aylardır okunmayı bekleyen şu kitap, evde kanepeye uzanarak okunabilir.

Böyle düşündüm ve erkenden evin yolunu tuttum… Daha içeri girer girmez mutfaktan koridora taşan nefis çay kokusunu duyumsadım. Keyfim yerine geldi.

Kanepeye uzanmak, ince belli cam bardakta nefis demlenmiş çay eşliğinde Jose Saramaga’nın İncil’deki İkinci İsa’sını okumak… Bundan iyi keyif mi olur?

Bir bardak çay içtim, kitabın sayfalarında Mecdelli Meryem’in hikâyesine kapıldım… Tatil bu olsa gerek. İnsan istediği kitabı okuyorsa, bundan daha iyi tatil mi olur? Yusuf’un ve Meryem’in eşliğinde, İsa’nın doğuşuna doğru akarken sayfalar, oracıkta uykuya dalmışım.

Evde, kanepeye uzanıp okumanın bazen böyle tezahürleri oluyor. Siz satırlar arasında bir hayale düşüyorsunuz, o hayal sizi uyku kralına teslim ediyor ve elinizdeki kitap oracıkta odanın zeminine kayı veriyor.

Birkaç dakika ya uyudum ya uyumadım… Belki yakaza hali. Kapı zili çalıyordu; ama kalkamıyorum işte, üzerimde bir ağırlık var.

Eşim kapıyı açtı, duyuyorum. Kapı açılır açılmaz içeriyi cıvıl cıvıl çocuk sesleri doldurdu. Bu karda, bu soğukta… Neşeli çocuk sesleri… Diri sesler. Şen bağrışmalar. Sanki bahar geldi... Evet, sesler meltemi getirdi.

Toparlandım, uzandığım kanepeden hemen doğruldum, kulak verdim o seslere. Bahar kokusuna kapıldım.

Hep bir ağızdan sesleniyorlardı:

“İyi bayramlar teyze! İyi bayramlar…”

Hanım sesi karıştı çocuk seslerine, “İyi bayramlar çocuklar, size de iyi bayram…”

Bu arada çocuklara ikram da bulunuyor, hediyelerini veriyordu… “Bana da, bana da!”cıvıltılarından hediyelerin sesini de duyuyordum.

“Fakat” dedi, “Siz bugün ne oldu? Neyin bayramı, biliyor musunuz çocuklar?”

“Bayram teyze, bayram…” dedi, en küçüğü, çocuk lisanıyla…

“Evet, bayram, ama neyin bayramı?”

 Bir sessizlik çöktü… Bayram diye mırıldandı yavrucaklar. Kalktım yanlarına gidip, onları görmek istedim.

Eşim, “Çocuklar, bugün Mevlid Kandili o yüzden bayram.” dedi.

Hediyelerini alan çocuklar, ben kapıya varmadan diğer kapıları çalmak ve benim gibi gafilleri uyandırmak için kaçı verdiler… Fakata seslerini duyuyordum:

“Kandil…”

“Kandil Bayramı…”

“Mevlid Kandili!”

Onlara yetişmedim, göremedim, konuşturamadım…  Fakat o anda ne istedim bilir misin?

Çocuk olup koşmayı… Evet, çocuk olup oradan oraya koşmak istedim.

Koşarak mahalledeki bütün kapılara teker teker uğramak, onlara çocukça saflıkla “Bugün bayram! Bugün Kandil!...” demek istedim.

Meltem olup esmek, her eve her haneye bahar kokusunu getirmek istedim. Uyandırmak istedim, benim gibi gafil, miskin ve umarsızları… Tatili uykuyla, tembellikle geçirenleri!

Bugün bayram…
 
Bugün kandil bayramı.  Mevlid Kandili…

Güneşin doğduğu gün bugün. Gülün açtığı...

Tekrar kitaba, İncil’deki İkinci İsa’ya dönerken, dilimde çocukların o coşkusuna eşlik eden Süleyman Çelebi’nin şu sözü vardı:


“Ölmeyüp İsa göğe bulduğı yol

Ümmetinden olmak içün idi ol”  

Evet, bugün bizler yoğunluk içinde pek fark edemesek de bayramdır. Çünkü bugün, veladetle, o kutlu doğuşla varlığın özüne kavuştuğu gündür.

Bayramınız kutlu olsun efendim…


Bu yazı 2,067 defa okundu.