0 0 0000

Bombalar kimin işine yarıyor?

İSRAİL’i örnek almak mı?

İş lafa gelince, Kurtlar Vadisi atmosferini pompalayıp kahramanlık madalyasını ucuza kapatmak kolay ama nereye kadar?

Hayat, televizyon dizisi değil. Kalem her zaman senaristin elinde olmayabiliyor.

Örnek alınan İsrail’e bakın, kuruluşundan bu yana şiddetle huzuru bulmaya çalışan bu ülkenin 58 yıllık tarihi, şiddetin yeterli olmadığını ortaya koymuyor mu?

PKK’nın Kuzey Irak’ı üs olarak kullanıp Türkiye’yi terörle tehdit etmesine göz yumulamaz. Ama bu yeni bir olgu mu? Hayır. PKK birinci Körfez Savaşı’yla birlikte Kuzey Irak’a yerleşti ve bir daha oradan çıkmadı.

Sınır ötesi sıcak takip operasyonlarına, Barzani peşmergelerinin sınır köylerine yerleşmeye çalışan PKK’ya karşı silahlı mücadelesine rağmen, bu terör örgütü bölgeden sökülüp atılamadı.

Üstelik, daha önceleri Kuzey Irak’ta üslenen Saddam karşıtı, dinci terör örgütleri gibi PKK da, Irak savaşıyla birlikte Irak siyaset sahnesinde etkili olacak iklimi buldu. Değişik adlar altında siyasi partiler kurarak seçimlere bile girdi.

Bu durumdan birinci derecede sorumlu olan Irak hükümeti midir sizce? Bence değil. İşgal altındaki bir ülkede ulusal hükümetin hükümranlığından söz edilemez.

Demek ki Irak’taki PKK varlığının Türkiye’yi tehdit etmesinden birinci derecede sorumlu olan o ülkenin gerçek efendisi durumundaki işgalci güç, yani ABD’dir.

Türkiye, PKK terörünün durdurulması için ABD’yi, sadece ABD’yi muhatap almaya devam etmeli.

Kendi güvenlik önlemlerini sürdürürken, diplomatik fikri takibi elden bırakmamalı.

Ama, İsrail’i örnek alıp savaş tehditleri savurmak bana göre ucuz kahramanlık taslamaktır.

Güçlü bir hükümet, şehitlerinin acısıyla canı yanan halkın yaralarını saran hükümettir. Bu de etkili siyaset ile olur hamaset ile değil.

Çocuklarını ateşe atmayan, teröristi yalnızlaştıran, terörü etkisizleştiren siyaseti sabırlı ve kararlı biçimde sürdürme dirayeti göstermek zor ve siyasetçi için pahalıdır. Ama bu gerçek bir ulusal caydırıcılıktır.

En derin ve kalıcı caydırıcılık siyasi sorumluluk üstlenmektir. Şiddete daha büyük şiddetle yanıt vermek, Kurtlar Vadisi ruhunu serinletir ama ateşi söndürmez.

Bush Yönetimi’nin teröre karşı mücadele stratejisinin çıkmazı örnek olsun.

* * *

BUSH Yönetimi ve Amerikan siyaset sınıfının bir kısmı, İsrail’in Hizbullah’a ağır bir ders verdiğini düşünüp seviniyor olabilirler. Ama Lübnan Başbakanı Fuad Sinyora durumu farklı değerlendiriyor.

Lübnan’daki Suriye işgaline karşı çıkan, suikaste kurban giden eski başbakan Hariri’nin yakını olan Sinyora, dün İtalyan Corriere Della Sera Gazetesi’ne verdiği demeçte, "Bir an önce ateşkes sağlanmalıdır" çağrısında bulunuyor ve devam ediyor:

"Bugün İsrail bombaları sadece bir tek şeye yarıyor. En karşı olanlar arasında bile Hizbullah’a sempati artıyor."

* * *

SİNİORA’nın sözlerini okuyunca iki ay önce gittiğim Lübnan gözlerimin önüne geldi.

Bu seyahatim sırasında yıllar süren savaşların yaralarını sarmakta olan umutlu bir ülke ile karşılaşmıştım.

Müthiş bir inşaat hamlesi dikkat çekiyordu. İç savaşta harabe olan Beyrut’un elde kalan eski güzellikleri onarılıyor, Beyrut sokakları yeniden yasemin kokulu aylaklık gecelerine açılıyordu.

Hariri’nin yaptırdığı barlar sokağında geç saatlere kadar, Lübnan’ın her din ve etnik gruptan vatandaşı kadın erkek bir arada eğleniyordu.

Orta sınıf güçleniyor, sivil toplum Lübnan demokrasisinin temelini örmeye başlıyordu.

Ve Hizbullah’ın Bekaa vadisi dışında kitle desteği kalmamıştı. Baalbek harabelerinin görkemli gölgelerindeki iki küçük hediyelik eşya satan dükkanda üzeri Hizbullah yazılı birkaç tişört ve yol boyu tek tük rastlanan sarı Hizbullah bayrakları görmüştüm. Ya şimdi? Lübnan’da umutlar söndü ve Hizbullah geri döndü. Kimin sayesinde?

İsrail, iyi bir örnek değil.

Bu yazı 1,083 defa okundu.