0 0 0000

Kılıçdaroğlu’yla CHP değişir, değişmez!

Siyaset sahnemizin en güncel konularından biri malum: Kılıçdaroğlu’yla CHP değişir mi, değişmez mi?
Ya da nereye kadar değişebilir?
Bir başka deyişle:
Solcu, sosyal demokrat bir parti mi, yoksa merkez-demokrat bir parti mi olabilir?
CHP’de değişim konusuyla ilgili olarak benim de kuşkularım var.
Ancak, CHP’de Kılıçdaroğlu’nun genel başkanlığıyla birlikte tetiklenen oluşumlara dudak bükmüyorum, baştan beri kapıyı aralık bırakmış durumdayım.
Çünkü Kılıçdaroğlu’nun yaptığı bazı açıklamalar, bunca yıldır CHP’yi kısırlık kapanına sokmuş olan ‘Baykal zihniyeti‘ne ters düşüyor.
Bu da olumlu bir gelişme.
Kürt sorunu, başörtüsü, yeni anayasa, AB ile ilişkiler gibi bu ülkede demokrasi ve hukuk devleti yolunu yıllardır köstekleyen konularda Kılıçdaroğlu sürekli olarak Baykal’dan daha farklı eğilimler sergiliyor.
Yalpalıyor olsa da, demokrat bir çizgiyi belirginleştirmiş durumda.
Barış ve demokrasi açısından Türkiye için bu bir şanstır, bir fırsat kapısıdır.
Ayrıca, bu yalnız Türkiye için değil, CHP için de bir fırsattır.
Çünkü, Kürt sorununun şiddetle bağının koparılması için Ak Parti hükümetiyle işbirliğinden ya da yeni anayasa ve başörtüsü konularında iktidar partisiyle uzlaşmaktan herhangi bir kompleks duymayan bir CHP de kaybetmez, kazanır.
Yine başa dönersek:
CHP böyle bir değişimi yapabilir mi?
Bu açıdan Ahmet İnsel’in dün Radikal’deki şu satırları ilginçti:  
“CHP’de Kılıçdaroğlu ve ekibinin bugün yalpalayarak, çoğu zaman kendilerinden bile korkarak ve partinin önemli bir kesimini karşılarına alarak sürdürdükleri çabaları, ‘Bunlar değişmez’ diyerek bir kalemde silmenin, AKP için ‘Bunlar Milli Görüşçü, değişmezler’ demekten yöntem olarak farkı yok.
Bu tavır, ideolojiyi, insanlardan bağımsız varlığını sürdüren, insanlardan beslenmeyen, sadece onlara hükmeden bir toplum ve insan üstü kerte olarak algılamaya dayanıyor.
AKP değiştiği gibi, CHP de içindeki insanlar değiştikçe az veya çok değişemez mi?
İkinci benzerlik, takiye konusu.
‘Takiye yapıyorlar’ lafını AKP konusunda çok işittik. Şimdi Kılıçdaroğlu ve ekibinin Baykal-Sav dönemi CHP’sinin eksenini değiştirme çabaları hakkında dile getirmek moda oldu.
Kılıçdaroğlu takiye mi yapıyor?
Bilmiyoruz.
Ama AKP’nin gelişimine baktığımızda gördüğümüz bir olgu var. Takiye amacıyla kabul edilmiş olsa bile, demokrasi dinamiği gerçekten işliyorsa, takiye büyük ölçüde sahiciye dönüşüyor.
Yeni CHP yönetimi, Kürt sorunu, türban sorunu, AB, parti içi demokrasi gibi konularda takiye yapıyor demek, AKP takiye yapıyor demekten farklı değil.
Üçüncü benzerlik, AKP’yi bir gizli gücün yönettiği homojen bir parti olarak görenler gibi, CHP’yi de yekpare bir blok olarak algılamaya dayanıyor.
Halbuki CHP içinde sadece aşırı ulusalcı tepkileri, içi kof olduğu ölçüde daha da saldırganlaşan bir elitizmi ve onunla bağlantılı yaşam tarzı fetişizmini barındırmıyor.
Bunlarla çoğu zaman harmanlanmış biçimde olmakla beraber CHP’de, kadın-erkek eşitliğini, bireysel özgürlükleri, sosyal devlet ilkelerini savunan eğilimler de yer alıyor.
Ayrıca, sergilediği somut siyasal tavırlarla kendine atfettiği siyasal kimlik arasındaki uçurumdan rahatsız olan önemli bir kesim var bu parti içinde, AKP içinde olduğu gibi.
AKP’nin ‘özü itibariyle’ muhafazakâr-demokrat bir parti olmasının mümkün olmadığını iddia edenlerin yöntemiyle, bugün CHP’nin özü itibariyle ‘ilerici-demokrat’ bir parti olamayacağı kesin bir hüküm olarak dile getiriliyor.
Halbuki demokratlar, sosyalistler için CHP’deki dönüşümden beklenen, bu partinin gerçek bir sol parti olması değil, merkez-demokrat bir parti olması değil mi?”
Biliyorum, Ahmet İnsel’in yukarıdaki görüşlerini paylaşmayanlar da var. CHP’den kurtulan bir Türkiye’nin önünün daha çok açılacağına inanıyor onlar...
Olabilir.
Ben ise CHP’de ‘bir değişim’i hâlâ mümkün gören, bunu barış ve demokrasi açısından önemseyen bir çizgideyim.

milliyet

Bu yazı 1,299 defa okundu.