0 0 0000

Açılımın ve DTP'nin akıbeti

Türkiye yine bir tarihî dönemeçte iki önemli sorunun cevabını arıyor. DTP kapatılsın mı, açılım devam etsin mi? İki soru birbiriyle ilişkili hale getiriliyor.
Aslında açılım demokrasi adına yapılıyorsa, DTP ve PKK'ya rağmen sürdürmek gerekiyor. Bir toplumsal barış projesinden bahsediyorsak, şiddetten beslenenlerin engelleme ve sabotajlarını göğüslemek lazım. Zaten bu çapta bir projenin karşılaşabileceği maniler öngörülmüş olmalıydı. Açılımın devam etmesi teröristle halkın ayrıştırıldığının, aynı kefeye konmadığının ispatı olur. Aksi halde PKK'nın uslu durması karşılığında verilmiş tavizlere dönüşür. Bu da terörün elini güçlendirir. Sürecin başında örgütün takındığı "devleti yola getirdik" cakasını boşa çıkarmak için açılım devam etmeli. Demokrasinin ve devlet olmanın gereği olan vaatler uygulamaya konarsa, örgüt ve DTP çözüm istemeyen taraf olarak tescillenir. Kitleler üzerindeki etkisi ve dolayısıyla pazarlık gücü zayıflar. Örgütün eline taş verip sokaklara döktüğü çocuklar zannedilenin aksine tıkanma değil genişlemeye vesile olabilir. 'Türkleri ikna' için iyi bir zemin oluşabilir. Başını MHP ve CHP'nin çektiği muhalifler en fazla örgütün inisiyatif sahibi yapıldığı ve muhatap alındığı eleştirisi yapıyordu. Şimdi PKK'nın en az onlar kadar açılıma karşı olduğu anlaşılıyor.

'Süreci yönetenlerin geldiğimiz noktada hataları nelerdir?' sorusuna şu cevaplar verilebilir: İnisiyatifin İçişleri Bakanı eliyle yürütülmesi doğru değildi. Konum itibarıyla kolluk kuvvetlerinin amiri olan yani bir elinde silah tutan insanın diğer eline demokrasi paketi vermenin psikolojik tutarlılığı tartışılır. Polis Akademisi'nin toplantıların ilk ev sahibi olması da aynı şekilde. Sembolik anlamların bu tür süreçlerde etkili olduğu ihmal edilmemeliydi. Kişi olarak da Beşir Atalay yanlış tercihti. Atalay iyi bir akademisyen olabilir ancak kitlelerle diyalog kurma sorunu yaşıyor. İki tarafta çözümü istemeyen unsurların kitleleri provoke edeceği besbelliydi. Teorik birikimden ziyade pratik esneklik ve anlatım gücü belirleyici olacaktı. Bülent Arınç, siyasî tecrübesi ve Kürtlerin saygı duyduğu kişiliği ile iyi bir alternatifti. Milliyetçi camiaya da sesini duyurabilecek bir isimdi. Bu saatten sonra proje lideri değiştirilemez belki, ancak daha çok insanın katkı yapması ve kitlelere anlatması sağlanabilir.

Gelelim DTP'nin kapatılmasına... DTP bildiğimiz manada bir parti değil. Bırakın Türkiye'nin genelini, temsil ettiği illerle ilgili bile herhangi projesi yok. Şiddet sarmalından ve mağduriyet psikolojisinden yararlanmakla yetiniyor. Partinin adının ve yöneticilerinin de önemi yok. Partinin kapatılmasının tek maliyeti tabela masrafı. Yargı bürokrasisinin ikide bir onları kapatması işlerine geliyor. Siyaset yapmadan ve proje üretmeden geçinip gidiyorlar. Can alıcı soru DTP'nin şahin kanadının hangi karara sevineceğidir. Emine Ayna şimdiden ellerini ovuşturmaya başladı bile. Ayrıca partileri sadece halk kapatmalı. Suçun şahsiliği prensibi de bunu gerektiriyor. AK Parti de bunu savunuyor. Ancak bugüne kadar adım atmamış olması bir eksiklik.

DTP'nin ülkeyi götürmek istediği süreç bir ara seçim. Meclis'ten çekildiklerinde ara seçimi mecburi tutacak sandalye eksikliği ortaya çıkacak. İstifaların Meclis'te kabul edilmemesi çözüm değil, hülle olur. Ülkenin sadece DTP'nin etkili olduğu bölgelerinde yapılacak bir seçim ayrı bir gerginlik sebebi haline gelebilir. Anayasa Mahkemesi kararını bütün artı ve eksileri düşünerek vermeli.

zaman

Bu yazı 1,137 defa okundu.