0 0 0000

'Dersim Açılımı'

Tomris Giritlioğlu, televizyon dizileri sektörünün hayırlı işlere de vesile olacağının yeni bir örneğini daha veriyor.

“Bu Kalp Seni Unutur mu?” ya mutlaka hiç değilse gözünüz ilişmiştir.

Dizide adı konmuş bir cezaevinde (Diyarbakır Askeri Cezaevi) 12 Eylül askeri rejimi altında neler yaşandığı gerçekten sert sahnelerle anlatılıyor. Duymuşsunuzdur, dizi söz konusu işkence sahneleri yüzünden RTÜK'ten uyarı almış. RTÜK bu uyarısıyla ne demek ister acaba? “Bu kadar da olmaz” mı, yoksa “Bu kadar da açıkça aktarılmaz” mı demek istiyor -ben- anlamadım.

Diyarbakır Cezaevi'nde neler olup bittiğinin bu cehennemden haberi olmayan izleyicilerin de bilgisine sunulması -kişisel olarak söz konusu “sert sahneler”e bakmakta zorlansam da- tabii ki son derece yararlı bir iş. Bir bakıma “vatandaşlık dersi” gibi bir şey bu. “Vatandaşlık dersi” denince malum klişeleri bininci kez tekrar etmeyi-ettirmeyi anlamıyorsak eğer.

Dizinin ekrana getirdiği işkence sahnelerinin önemli bir özelliği de, işkencecilerin -12 Eylül'i işleyen bazı filmlerden farklı olarak- üniformalı askerlerden oluşması. Doğrusu, bu konudaki açıklık da yararlı; Diyarbakır Cezaevi'nde bulunmuş eski mahkûmların son yıllarda daha sıklıkla önümüze gelen şahitlikleri bu gerçeğin özellikle altını çizmiyor muydu zaten.

Yakınlarda yayımladığım bir yazıda sormuştum: Nasıl oluyor da, “vatani görevleri”ni yapmakta olan gençler sırası gelince süratle vicdansız birer işkenceciye dönüşüveriyorlar. Onları kısa sürede bambaşka birisi kılabilen neden acaba üzerlerindeki üniforma mıdır? Yoksa bu dönüşümün nedenini başka yerlerde mi aranmalıdır?

Biliyorsunuz; Onur Öymen'in Meclis kürsüsünde içinde “Dersim” adının da geçtiği o faşizan lafları etmesinden sonra, ülkede hiç beklenmedik biçimde bir “Dersim sevgisi” canlandı. Kişisel olarak bu sonuçtan tabii ki son derece memnunum. Cumhurbaşkanı'nın çok yakında Tunceli'ye yaptığı özel ziyaret sırasında bile hakkında iki çift laf edilmeyen “Dersim isyanı” ve sonuçlarına ilişkin olaylar artık neredeyse hemen her cenahtan insana “Bu kadarı da olmaz” dedirtmeye başladı. Hatırlıyorsunuzdur; Cumhurbaşkanı için Tunceli meydanına asılan bir pankartın üzerinde “Cumhurbaşkanımız, Dersim'e Hoş Geldiniz- Tunceli Belediyesi” yazıyordu. Yani kısaca, pankartın girişi “sivil”, gerisi ise “resmi” olarak kaleme alınmıştı.

Cumhurbaşkanı'nın Tunceli ziyareti –muhakkak ki- “Açılım”ın Tunceli ayağı olarak tasarlanmıştı. Ama bu öyle bir “açılım”dı ki, “Dersim”den söz edilmeyecek, Dersimlilerin yakın tarihte yaşadıkları büyük acılara da hiç değinilmeyecekti. Hakim söylem yine “Kayseri ne ise Tunceli de odur” türünden yuvarlak laflarla örülecekti. Cumhurbaşkanı da böyle yaptı nitekim.

Ama ne zaman ki tarihin o “görünmez eli” Onur Öymen'i kürsüye çıkartıp o sözleri ettirdi, hemen o dakika “Tunceli” yerini hızla “Dersim”e terk etmeye başladı. Hem de ne terk ediş… Dersimlilerin 7'den 70'e hiç mi hiç yabancısı olmadıkları bir “tarih”, her siyasi cenahın ilgi alanına girdi.

Bunun da adı “Açılım'ın beklenmedik etkilerinden birisi” olmalı herhalde.

İyi oldu sonuç olarak. Diyarbakır Cezaevi'nin nasıl bir cehennem olduğunu “Bu Kalp Seni Unutur mu?” adlı televizyon dizisinden öğrenmemiz gibi, 37-38'de Dersim'de ne ölçüde masum kanı akıtıldığını da “Açılım”ın Meclis'te görüşülmesi münasebetiyle öğrenmiş olduk.

Siz ne düşünürsünüz bilemem ama bana göre, Onur Öymen'in malum sözleriyle partisini (CHP) –haklı olarak- hedef tahtası haline getirmesi olayı olmasaydı, “Açılım”ın Dersim konusunda bu derece açılabilmesi imkansızdı.

Sonuç olarak iyi oldu. Böylece, “Açılım”ın içinde “sürprizler” barındıran bir paket-süreç olduğu izlenimini edindik ve bundan memnun olduk.

“Dersim Açılımı” önemli, yarın devam etmek üzere…

yenisafak

Bu yazı 1,155 defa okundu.