0 0 0000

Gazetecinin felaketi

ECELİN provası olur mu?

Olmaz.

Olmaz da, insan düşünmeden edemez.

Mal taşımak için yapılmış o kapalı kasa minibüste işinize gidiyorsunuz.

10 kadın arkadaşsınız.

En küçüğünüz 19, en büyüğünüz 47 yaşında.

En büyüğünüzün evde bekleyen 5 çocuğu var.

İşe gidiyorsunuz.

Minibüsün içinde oturmuşsunuz, dışarıyı göremiyorsunuz.

* * *

Adı, sel.

Geldiği gibi giden, ama giderken her şeyi de götüren bir felaket.

Geldiğini bile görmüyorsunuz.

Etrafınızda bir bağırış çağırış, ama siz görmüyorsunuz.

Dışarı fırlıyorsunuz, felaket hangi istikametten geliyor, onun bile farkında değilsiniz.

Can havliyle kendinizi dışarı atıyorsunuz.

İşte ne olduysa o an oluyor.

Şehrin göbeğinde, caddenin ortasında, asfaltın üstünde bir deniz sizi alıp götürüyor.

O deniz oraya nasıl gelmiş, sormanın manası yok.

Kimin hatası, kim nerde ne hata yapmış, sorsan ne olacak.

Her defasında işte o an gelip aklıma takılır.

Acaba insan o an ne hisseder?

Ölüm korkusu nasıl bir şeydir?

Umudu kestiğiniz an aklınıza kim, kimler, ne gelir?

* * *

Ya o TIR parkında ölen 10 insan.

Onlar da çalışan.

Kimi, aracını, her an kapıda bekleyen yağmacıya karşı korumak için orada kalmış.

Kiminin hayatı zaten hep böyle.

Kıvrıldığı yeri ev bellemiş bir hayat.

Nereden bilsin ki, canı gibi koruduğu o TIR, sele kapılıp üzerinden geçecek.

Acaba onlar son anda ne hissetmiştir?

Acaba son anları olmuş mudur?

O kahpe sel, “Son sözün nedir” diyen cellat kadar bile alicenap olmuş mudur?

Birkaç yakınını, çoluğunu çocuğunu, annesini babasını, kardeşini, sevgilisini, karısını düşünecek üç beş saniye bırakmış mıdır?

Bir de cipin üzerine çıkmış anne var.

İki elinde iki yavrusu.

Sonra ikinci bir dalga geliyor.

Küçüğünü alıp götürüyor.

Çocukluğumun “Boş Beşik” hikâyesini hatırlıyorum.

Beşikteki bebeği alıp götüren acımasız bir kartal geliyor gözümün önüne.

O feryat figan annenin hikâyesini hiç unutamıyorum. Bir yavrusu elinde, öteki kaymış gitmiş.

* * *

Gazeteciliğin en dramatik anlarıdır bunlar.

Fotoğraflar tek tek önünüze düşer.

Her birinde bir dram, her birinde acıklı, hüzünlü bir hikâye vardır.

Bilirsiniz ki, her fotoğrafın gerisinde ağlayan insanlar, eksilmiş aileler, yaralanmış ruhlar vardır.

Ne ölüp gidenle, ne kalıp bitenle empati kurabilirsiniz.

Sadece üzülür, hüzünlenir, ağlarsınız.

Sonra meselenin ruhsuz yanı, oranızdan buranızdan çekiştirmeye başlar.

Hangi fotoğraf daha etkileyici ona bakarsınız.

Hangi başlık sizi tatmin eder, okuyucunun ruhunda bir adrese iadesiz taahhütlü gider ona bakarsınız.

Hep böyledir.

Birinci gün felaketi anlatırsınız.

İkinci, üçüncü günler selden, depremden, afetten geriye kalan insan hikâyeleri.

Hikâye dediysem, dramları demek istiyorum.

Trajedileri.

* * *

Kaderin cilvesine bakın ki, böyle günler gazeteciliğin en kolay zamanlarıdır.

Felaket geneldir, özel haber aramanız gerekmez.

Çünkü felaket geneldir.

Gazeteciliğin en kolay, ama en kötü günleridir.

Anlarsınız ki ecel aceledir, O zavallı insanların son anlarını bir türlü yakalayamazsınız.

Size, geriye kalan zamanlar, arkada kalan insanlar, yaşayan hüzünler kalır.

O hüzünleri haber haline getirirken içime hep o acı düşer.

Kendimi ıstırap asalağı gibi hissederim.

Bu da gazetecinin felaketidir.

hurriyet

Bu yazı 1,155 defa okundu.