0 0 0000

Baykal’ın hakaret ettiği Türk büyüğü kim?

Kışkırtıcı bir başlık seçtiğimin farkındayım. Okur (Zafer Mutlu’nun meşrebine göre “müşteri”) merak edip okuyacak.

Muhtemelen iki türlü tepki verecek.

Birinci grubu oluşturanlar, ki aralarında mebzul miktar sapık, ağzı bozuk akademisyen ve Ergenekon tosunu bulunmaktadır, “Bu muymuş lan?” diyecek.

İkinci grubu oluşturanlar da, “Vallahi aklıma gelmişti... Zaten hep içimden geçenleri yazıyorsunuz Ahmet Bey...” diye tepki verecek.

Belki bin kere yazdım:

Meseleye “içeri”den bakan aklı başında müntesiplere göre Kemalizm, fevkalade “çağdaşlaştırıcı” ve “ileriye taşıyıcı” bir öğretidir.

Bazılarına göre dünyada eşi bulunmaz bir ideolojidir.

Bazılarına göre çağdaş bir mezheptir.

Bazılarına göre dindir.

Ben ilk tanımlamayı kendime yakın buluyorum: Evet, gerçekten de Kemalizm’in geçmişte çağdaşlaştırıcı, batılılaştırıcı, modern dünyaya yaklaştırıcı bir özelliği vardı.

Bir düşünce pratiği, bir “değişim retoriği”ydi.

Bir “düşünce pratiği” olması hasebiyle de, görece gevşek bir ideolojiydi.

Kendilerine “Kadrocu” di

yenler tarafından doktrinleştirilmiş, müntesipler tarafından “altı ok”un içine hapsedilmiş, memurin marifetiyle dinselleştirilmiş/dinselleştirilmeye çalışılmıştır ama, önemli bir düşünce pratiği olma özelliğini koruyor hâlâ.
Biraz anakroniktir, biraz eskide kalmıştır ama, gevşek ideolojik yapısı, onu benzerlerinden farklı (kimilerine göre de “üstün”) kılmaktadır.

Daha da önemlisi şu:

Kemalizm’i, bu ideolojiye adını veren kişiye, yani Mustafa Kemal’e (ve onun icraatlarına) bakarak anlamak lazım. Çünkü, kendilerini “Kemalist” diye taltif eden kesimin, bu ideolojiyle hiç işi olmamış.

Hadi daha açık konuşalım:

Sizin (kimi devlet uygulamalarına bakarak) “Kemalizm” adını verdiğiniz, Kemalizm değil, adlı adınca “İnönücülük”tür.

Mesela “devletçilik” ilkesinin Kemalizm’e yamanması ve bir kaziye-i muhkeme olarak görülmesi, hem adına Kemalizm denen “çağdaşlaştırıcı” öğretiye aykırıdır, hem de topluma hedefler göstermekle yetinen Mustafa Kemal’e saygısızlıktır.

Kemalizm’in bir “kaziye-i muhkeme” olarak görülmemesi gerektiğini, Mustafa Kemal’in pratik uygulamalarına bakarak daha iyi anlayabilirsiniz.

Mesela, “Büyük Dünya

Krizi” konjonktürel olarak devletçiliği (devletçi ekonomiyi) zorunlu kılmış, birileri de uyanıklık edip bunu oklardan birine isim yapmıştır ama, Mustafa Kemal için devletçilik “geçici” ve “arızî” bir uygulamadır. Başka da bir şey değildir.
Nitekim, katı devletçi ve “otarşi” yanlısı İsmet Paşa’yı, sırf devletçi (ve merkezî ekonomiyi önde tutan) tutumu yüzünden görevden azletmiş, tercihini daha “liberal” olarak bilinen Celal Bayar’dan yana kullanmıştır.

Hulasa, Mustafa Kemal, değişimci, yenilikçi ve çağdaştır.

Kemalizm de değişimci, yenilikçi ve çağdaş olmak zorundadır.

Bugün Mustafa Kemal’in koltuğunda Deniz Baykal oturuyor.

Kemalizm’i referans aldığını söylüyor ama, Kemalizm’in zorunlu kıldığı çağdaşlık hedefinin çok çok uzağında.

Değişime karşı, demokratikleşmeye karşı, özgürlüklere karşı, sivilleşmeye karşı, AB’ye karşı, Kürt açılımına karşı...

Neredeyse karşı olmadığı bir şey yok.

Başlıca özelliklerinden biri, topluma zorlu bir değişim seferberliği hedefi göstermek olan Kemalizm, bugün Türkiye’de var olan “en gerici ideoloji” haline geldiyse, bunda Baykal gibi siyasetçilerin de büyük payı var.

star

Bu yazı 949 defa okundu.