Ahmet Kekeç

Tatmin oldunuz mu tosunlar?

Sıkıcıdır bu işler... Boştur... Kaç gündür, sıkıcı ve aslında beni ilgilendirmeyen bir işi yapıyorum, ‘seçim sonuçlarını’ yorumluyorum.

Bir sürü övgü, bir sürü de küfür işitiyorum.

Bu tür yazılarda, genellikle ‘kim kaybetti, kim kazandı’ soruları üzerinde odaklanılır.

Herkes meşrebine ve ideolojik tercihlerine uygun bir ‘kazandı-kaybetti projeksiyonu’ yapar.

Karşıtlar da, taraftarlar da ‘biz kazandık’ derler.

Ki, doğrudur.

Bugüne kadar kaybeden görülmemiştir.

Bu gözler, binde sıfır bilmem kaç oy almış partilerin, ‘Bu seçimde oy patlaması yaptık. Bir dahakine iktidara yürüyoruz, ona göre ha!’ dediğine tanık olmuştur.

Meseleyi ‘eğitim şart’ düzeyinde ele alanlar ‘demokrasinin kazandığını’ ileri sürerler.

Demokrasinin kazanmış olmasını yeterli bulmayanlar ve (af buyurun) işi halk dalkavukluğuna dökenler, ‘Ne o, ne bu... Seçmen kazandı’ yorumunda bulunurlar, dolayısıyla küfür filan işitmezler.

Bence Adil Gür kazandı.

Tarhan Erdem kaybetti.

Peki, partiler açısından durum nedir?

İsterseniz, tane tane gidelim ve bir de öyle bakalım, durum neymiş?

BİR- Kemal Kılıçdaroğlu oy patlaması yapmıştır, ismini muhtemel CHP genel başkanı adayları arasına yazdırmıştır, durduk yerde Baykal’ın canını sıkmıştır ama kaybetmiştir.

Bir kez de büyük harfle yazalım:

KAYBETMİŞTİR.

Kılıçdaroğlu’nun yenilgisi, bu ismi parlatmaya çalışan bir büyük medya grubunun da yenilgisi anlamına gelmektedir. Hiç kıvranmasınlar.

Kemal Kılıçdaroğlu iyi niyetli bir aydın, sükunetiyle insanda sempati uyandıran gariban bir memurdur. Başka da bir şey değildir. Ondan bir ‘Gandi’ çıkmaz. Benzetmeye çalıştıkları adam bütün iktidar nimetlerini (ve müstevli kıyaklarını) elinin tersiyle itmiştir. ‘Benzetilen’in durumu ise, iki yaşındaki torunundan bellidir.

İKİ- İktidar partisi bu işe yüzde 34’le başladı. Kısa sürede oy oranını yükseltti ve yüzde 50 sınırına dayandı. Bu yüksek oy oranın ortaya çıkmasında temel motivasyon (temel etken), ‘e-muhtıra’ ve 367 kriziydi.

Seçmen, sadece mağdurdan yana oy kullanmadı, aynı zamanda Ergenekon taifesine ‘maraza istemiyorum’ mesajı verdi.

İktidar yorgunluğu, ‘global krizin yansıması’, işsizlik, yolsuzluk söylentileri ve bir büyük medya grubunun abartılı muhalefetini göz önüne alırsanız, yüzde 39 oy yine de başarıdır. Evet, iktidar partisi seçmenden ‘sarı kart’ almıştır ama, mevcudu korumayı bilmiştir.

ÜÇ- Baykal haklıdır: Seçim sonuçları iktidarın alternatifi olmadığı iddiasını birazcık boşa çıkarmıştır. Zaten alternatifsizlik iyi bir şey değildir. Demokrasinin sağlıklı işleyebilmesi, biraz da alternatiflerin varlığına ve bolluğuna bağlıdır. Ama bu ‘alternatif’ Baykal’ın CHP’si midir? Bilmiyorum. Sanmıyorum da...

DÖRT- Baykal haksızdır: Bu seçimden kaydedilen 5 puanlık artış CHP açısından başarı değildir. CHP, 22 Temmuz seçiminin de gerisine düşmüştür. Baykal yatıp kalkıp Kemal Kılıçdaroğlu, Sefa Sirmen, Hamdi Sedefçi ve Aziz Kocaoğlu’na dua etmelidir. Çünkü, bu 5 puanlık artış şahsi başarıdır.