0 0 0000

Şimdi kenetlenme zamanı!

Yoğun ve şiddetli tartışmaların ardından Türkiye yeni cumhurbaşkanını seçti. Abdullah Gül 339 oy alarak Türkiye Cumhuriyeti'nin 11. cumhurbaşkanı oldu. Hayırlı uğurlu olsun.
Zor oldu, sıkıntılı oldu, gereksiz tartışmalar yaşandı; sonunda millet iradesinin Meclis'e yansıması, karşımıza yeni bir cumhurbaşkanı çıkardı. Bundan sonra ne olacak? Herkesin kafasındaki soru bu. 22 Temmuz öncesinde yaşananlara tekrar geri mi dönülmüş oldu, yoksa kriz ortamı gerilerde kaldı, yeni bir sayfa mı açıldı? Çok net söylemek gerekirse 22 Temmuz seçimlerini doğuran kriz ortamı artık bitmiştir, yeni bir sayfa açılmıştır.

Çünkü o dönemde dile getirilen iki önemli eleştiri vardı. Bunlardan ilki AK Parti iktidarının ve Meclis'in 5. yılına girdiği dönemde giderayak cumhurbaşkanı seçmesinin doğru olmadığı üzerineydi ki buna çok güçlü bir sesle itiraz etmek kolay gözükmüyordu. İkinci büyük itiraz dalgası şuradan geliyor ve şöyle deniyordu: Halk iradesini yansıtmayan bir Meclis yapısı var. Çünkü Kasım 2002 seçimlerinde yüzde 10 oy barajı yüzünden birçok parti Meclis'e girememiş, neredeyse oyların yüzde 40'ı zayi olmuştu. Şimdi bu iki olay da ortadan kalktı. Halkın büyük bir çoğunluğunu temsil eden bir Meclis var. Ayrıca MHP'de DSP ile birlikte Meclis'e gireceğini beyan etmişti. Artık kriz ortamından bahsetmek yanlış olur.

Bundan sonra meselenin önemli iki yönü vardır. Birincisi Abdullah Gül'ün kendisine bakıyor. Kısaca özetlemek gerekirse; Artık Abdullah Gül bir siyaset adamı değil devlet adamıdır. Bu sebeple her fikre, düşünceye ve her kesime aynı yakınlıkta durmak zorunda ve her kesimi kucaklamak zorundadır. Devlet adamı olmanın sorumluluğu bunu gerektirir. Meselenin Abdullah Gül dışında bir yönü var ki; başta siyasetçiler olmak üzere kurum, kuruluş ve Cumhurbaşkanlığı makamı ile irtibatlı her kesimi ilgilendiriyor. Nasıl ki, Gül'e büyük bir sorumluluk yüklenmiştir, politikacılardan kurum ve kuruluşlara, Cumhurbaşkanlığı makamı ile bağlantılı herkese de büyük sorumluluklar düşmektedir. Çünkü halk iradesi budur, demokrasinin kuralları bunu gerektirir.

Ayrıca Türkiye'nin önünde çok önemli problemler var. Türkiye çok uzun bir zamandan beri gündemine alma fırsatı bulamadığı Irak'taki gelişmelerle ilgilenmek zorunda. Türkiye'nin sözde Ermeni soykırımı iddiaları ile ilgili ciddi kararlar alması gerekiyor. AB yolunda yapılan reformların devam ettirilmesi gerekiyor. Uzun zamandır kendi içine kapalı bir hali vardı Türkiye'nin, tekrar toparlanması ve kendisini ilgilendiren meselelere konsantre olması gerekiyor.

Türkiye'nin aşacağı en önemli eşik şudur: Sembol kavgalarından bir an önce kurtulmak. Abdullah Gül'ün Çankaya'ya çıkması ne AK Parti için bir zaferdir, ne de CHP için bir hezimettir. Sonuçta halk iradesinin tecellisi olarak TBMM bir tercihte bulunmuştur. Herkesin bu tercihe saygı duyması ve bu süreci desteklemesi gerekir. CHP'nin cumhurbaşkanlığı seçim sürecinin başladığı günden beri ısrarla takip ettiği hırçın politikanın da yumuşaması gerekiyor. Zira bu politika siyasi arenada taraftar bulamamıştır. MHP ve DSP'nin Meclis'teki oylamalara katılarak sergiledikleri demokratik tavır CHP'yi iyice yalnızlaştırmıştır. Bu yalnızlıktan kurtularak binlerce yıllık devlet geleneğinin teamülleri gereği Köşk ile barışmaları gerekmektedir.

Sezer ile Gül'ün arasındaki üslup ve karakter farkı yeni dönem ile ilgili ipuçları veriyor. Neticede Ahmet Necdet Sezer bürokrasiden gelen, pek dışa açık bir insan değildi. O yüzden yedi yıllık icraatı süresince yurtdışına çıkmadığı gibi dış politikayı ilgilendiren acil konular ile ilgilenme fırsatı pek bulamadı. Oysa Abdullah Gül gerek siyasetten geliyor olması gerekse başbakanlık ve dışişleri bakanlığı görevleriyle daha dinamik tecrübeyi arkasına alarak geliyor. Devamlı bir ayağı dışarıda bir görüntü sunacağını tahmin etmek zor değil.

Üzülerek görüyorum ki kavgadan medet uman bazı çevreler bazı sembolik törenleri ve toplantıları yeni bir tartışma konusu haline getirmek için kışkırtıcı bir rol üstleniyor. Bunun hiç kimseye bir faydası yok. Vaktiyle merhum Özal için "onursuzca indiririz" dendi de ne oldu? Kim kazandı? Türk demokrasisi artık belli bir olgunluğa ulaştı. Bu yeni dönemi kavgalarla krizlerle gölgelemek doğru olmaz. Halk 22 Temmuz'da şu mesajı verdi Çankaya kavga yeri değildir. Çankaya bütünleşme ve kenetlenme mekânıdır. Bunu Abdullah Gül'ün ve kendisine destek verenlerin de böyle algıladığını düşünüyorum. Abdullah Gül'e destek vermeyenlerin de bu mesaja sıcak bakacağına inanıyorum. Bu saatten sonra gerginlik üzerine plan yapanlar sadece Türk halkını karşılarına almış olmayacaklar aynı zamanda binlerce yıllık Türk devlet geleneğini de göz ardı etmiş olacaklardır.

Türkiye'nin kavgalarla kaybedecek zamanı yok. Şimdi kavga etme değil; birleşme, perçinlenme, kenetlenme zamanıdır. Türkiye'ye hayırlı olsun.
 
Zaman

Bu yazı 909 defa okundu.