0 0 0000

Sorun sadece Baykal mı?

Haksızlık etmek de istemiyorum... Evet, saygıdeğer Deniz Baykal’ın, bugüne kadar ‘CHP’nin başına gelmiş en kötü şeylerden biri’ olduğunu yazıp duruyorum ama, ortadaki meseleyi (bir mesele varsa gerçekten) bir tek kişiye fatura etmenin de insafla bağdaşmayacağını düşünüyorum.

Muhalifleri, CHP’nin Baykal’dan kurtulması gerektiğini söylüyorlar.

Bunu ben de söylüyorum.

Fakat sorun, ‘arızi’ değil, ‘yapısal...’

Diyelim ki, daha demokrat bilinen Zülfü Livaneli CHP’nin başına geçti...

Ne değişecekti?

Hiç...

Parlamenter demokratik sistemi ‘karşı devrim’ olarak niteleyen, dönüp dolaşıp ‘CHP Gazi’nin partisidir, başka da bir şey değildir’ diyen Livaneli mi farklı bir sosyal demokrat portre çizecekti?

Mustafa Sarıgül mü kurtaracaktı partiyi?

Hikmet abi mi?

Hurşit Güneş mi?

Mesela, değerli bir akademisyen olan, böyle kalmasında sonsuz yararlar bulunan değerli Hurşit Güneş, CHP’nin sahiplendiği dışlayıcı, baskıcı ve yasakçı laiklik yorumunun yanlış olduğunu, bundan sonra sosyolojik tabanı olan ‘yoksullar’ ve ‘dar gelirli’ üzerinden siyaset yapması gerektiğini söylüyordu ki, son derece güzel tespitlerdi bunlar.

Fakat, sadece güzel tespitlerdi.

Çünkü, aynı Hurşit Güneş, ‘kalkınma reçeteniz nedir’ sorusunu, Cem Yılmaz’ın parodisini yaptığı bir mazmunla geçiştiriyordu: ‘Biz bu işi eğitimle halledeceğiz...’

Nasıl yani?

Değerli bir akademisyen Hurşit Güneş insanları eğitecek; eğitim almış insanlar zaten kalkınmayı, zenginleşmeyi, çağdaşlaşmayı isteyeceği için, dolayısıyla CHP’yi tercih edecek ve böylece kalkınma meselesi (‘kendinden zuhur metoduyla’) halledilmiş olacak.

Zurnanın ‘zırt’ dediği yer de burasıydı işte.

Bunu saygıdeğer Hurşit Güneş anlamıyordu.

Baykal’ın anlaması zaten mümkün değildi.

Mesele şu:

İki tür kalkınma modeli cumhuriyet tarihi boyunca çarpışıp durmuştur.

Kendisine ‘sol’ etiketini yakıştıran partiler ‘kültürel kalkınma’yı (Kolhoz ve Sovhoz uygulamalarından mülhem Köy Enstitüleri’ni, Halkevleri’ni buna örnek gösterebiliriz; çünkü halk cahildir, doğru seçim yapamamaktadır, dolayısıyla eğitim şarttır) tercih ederken, sağ olduğu sanılan partiler ‘sınai kalkınma’yı öncelemişlerdir.

Türkiye’deki dört ana kalkınma döneminde sağ partilerin (DP, AP, ANAP ve AK Parti) imzası vardır.

Sol defansif kalmıştır; ne dünyadaki gelişmelere ayak uydurabilmiştir, ne de içerideki taleplere cevap verebilmiştir.

Dahası, insanlara (halka) ‘eğitilesi’, ‘adam edilesi’, ‘hizaya sokulası’ varlıklar gözüyle bakmıştır. Bu da, tabii, tercihlerde ‘belirleyici rol’ oynamıştır.

Biraz yukarıda, CHP’deki sorunun ‘yapısal’ olduğunu söylemiştim.

Bu konuyla ilgili olarak da, hiç yazmadıysam, en az beş yüz yazı yazdığımı hatırlıyorum.

Statükoyu sahiplenerek, darbeleri destekleyerek, devletin söylediklerini tekrarlayarak, halkın tercihlerine kuşkuyla bakarak ‘solcu’ olunmuyor.

Sosyal demokrat da olunmuyor.

CHP, tipik bir ‘bürokrat partisi’dir.

Daha doğrusu, devletin kurduğu partidir. ‘Müdafaa-i Hukuk Grubu’ndan (Müdafaa-i Hukuk Cemiyetleri’yle alakası yoktur) türemiştir ve vizyonu, ilk Meclis’te ‘Birinci Grubu’ oluşturan eşhasın hafsalası ve dünyaya bakışıyla sınırlıdır.

Bütün sorun da bu işte!
 
star

Bu yazı 822 defa okundu.