En Sıcak Konular

Ruşen Çakır


Ruşen Çakır
0 0 0000

Gül, siyasi hırsını Çankaya’ya gömecek biri değil



Abdullah Gül’ü çok eskiden beri tanıdığım için yakınlarım “ne diyorsun?” diye soruyor ve hepsine aynı cevabı veriyorum: “Şahsen çok sevindim, ama kendisinin sevindiğini hiç sanmıyorum.”

Neden mi sevindim? Dört ana seçenek masadaydı ama Çankaya’ya, AKP’nin temelini oluşturan Erdoğan-Gül-Arınç üçlüsünden birinin çıkması en kuvvetli ihtimaldi. İçlerinden en fazla hak eden Erdoğan’dı, en az kriz çıkartacak olan, bu arada oraya en fazla yakışansa Gül’dü.

Gül’le ilk kez 1991 Genel Seçimleri öncesinde Kayseri’de tanıştım. O zamandan beri ülkenin ve dünyanın değişik bölgelerinde Gül’ü izliyorum, kendisiyle defalarca röportaj yaptım, “off-the-record” sohbet ettim. Öncelikle samimi olduğunu düşünüyorum. Örneğin hoşuna gitmeyen veya cevap vermek istemediği bir soruyla karşılaştığında yüzü kızarır, ya soruyu geçiştirir ya da hiç cevap vermez, ama göz göre göre yalan söylediği pek görülmemiştir.

Gül, “politikacı olmayan politikacı” kimliğiyle, dün RP ve FP’ye, bugün AKP’ye mesafeli duran kesimlerin de gözünde belli bir yer edinebildi, “makul, konuşulabilir, sempatik” görüldü, en azından “kötünün iyisi” olarak algılandı.

Gül, herkesle konuşabildiği gibi herkesle çalışabilen bir isimdir. Başbakan olduğunda ekibine ilk kattığı isimlerden biri, aynı seçimlerde YTP listelerinden birlikte aday olduğumuz gazeteci Ahmet Sever’di. AKP hükümetinin “kendinden olmayan” kişilerle çalışabildiğinin belki de yegane örneği olan Sever halen AB İletişim Grubu Başkanlığı görevini yürütüyor.

Gül’ü tanımayanlar, laik cumhuriyetin önde gelen kalelerinden biri olarak bilinen diplomasiyle çatışmasını beklediler. Hele Prof. Ahmet Davutoğlu’nu “dış politika çarı” yapmasıyla iştahları iyice kabarmıştı. Ama sonuçta onca beter soruna rağmen dış politikada vahim bir kriz yaşanmadı.

Troyka içinde laikliğe duyarlı kesimlerin en az kaygıyla baktığı kişi olabilir, ama Necip Fazıl Kısakürek’in geliştirdiği “Büyük Doğu” geleneğinden gelir. Bu nedenle Milli Görüş içinde en entelektüel ve sıkı İslamcılardan biriydi. Ama özellikle 28 Şubat süreciyle birlikte İslamcı geçmişiyle samimi bir şekilde yüzleşmeyi bildi.

Gül sevinmiyor çünkü Çankaya’yı düşünmüyordu. 12 Mart 2003 günü devrettiği emaneti Erdoğan’dan geri almayı, ikinci kez başbakan olmayı umuyordu.

Başta her şey onun istediği gibi gelişiyordu: Erdoğan, Celal Bayar, Turgut Özal ve Süleyman Demirel’in çizgisini izleyerek devletin en tepesine çıkmak istiyordu. Ancak parti içinde “Erdoğancı” bilinen ekip, Gül’ün liderliği ve başbakanlığı durumunda iktidarlarını kaybedeceklerini düşünüp panik içinde onu kararından vazgeçirmeye çalıştılar.

İKTİDAR SAVAŞLARI SÜRER
Sorun sadece Erdoğan ile Gül arasında kalsa dördüncü bir isimle çözülebilirdi. Ama Arınç ağırlığını koydu. Ne Erdoğan’ın önerdiği Vecdi Gönül’e, ne de Gül’ün alternatif olarak gösterdiği Beşir Atalay’a onay vermedi. (Nimet Çubukçu, Edibe Sözen gibi isimlerin Erdoğan’ın yakın çevresi tarafından kasıtlı olarak sızdırıldığını ve Gül’ün bu tür “zayıf” isimlere onay vermesinin imkansız olduğunu düşünüyorum.

Sonuçta “en az mutsuz”un Arınç olduğunu söyleyebiliriz. Çünkü Çankaya’ya kendisinden daha az kıdemli birinin veya Meclis dışından bir ismin çıkmasına izin vermedi. Böylelikle AKP içindeki iktidarını iyice güçlendirdi.

İkinci “en az mutsuz” da Erdoğan’dır. Çankaya hakkından feragat ederek, gerek parti tabanı, gerek genel kamuoyu, gerekse iç ve dış iktidar odakları nezdinde prim yaptı.

Artık AKP içindeki iktidar savaşları iyice aleniyet kazandı. Bundan sonra şiddetlenerek süreceği de kesindir.

Çünkü benim tanıdığım Abdullah Gül, sanıldığının aksine siyasi hırsını Çankaya’ya gömecek biri değildir.

vatan



Bu yazı 883 defa okundu.






Yorumlar

 + Yorum Ekle 
    kapat

    Değerli okuyucumuz,
    Yazdığınız yorumlar editör denetiminden sonra onaylanır ve sitede yayınlanır.
    Yorum yazarken aşağıda maddeler halinde belirtilmiş hususları okumuş, anlamış, kabul etmiş sayılırsınız.
    · Türkiye Cumhuriyeti kanunlarında açıkça suç olarak belirtilmiş konular için suçu ya da suçluyu övücü ifadeler kullanılamayağını,
    · Kişi ya da kurumlar için eleştiri sınırları ötesinde küçük düşürücü ifadeler kullanılamayacağını,
    · Kişi ya da kurumlara karşı tehdit, saldırı ya da tahkir içerikli ifadeler kullanılamayacağını,
    · Kişi veya kurumların telif haklarına konu olan fikir ve/veya sanat eserlerine ait hiçbir içerik yayınlanamayacağını,
    · Kişi veya kurumların ticari sırlarının ifşaı edilemeyeceğini,
    · Genel ahlaka aykırı söz, ifade ya da yakıştırmaların yapılamayacağını,
    · Yasal bir takip durumda, yorum tarih ve saati ile yorumu yazdığım cihaza ait IP numarasının adli makamlara iletileceğini,
    · Yorumumdan kaynaklanan her türlü hukuki sorumluluğun tarafıma ait olduğunu,
    Bu formu gönderdiğimde kabul ediyorum.





    Diğer köşe yazıları

     Tüm Yazılar 
    • 12 Şubat 2012 Türkiye dehşet senaryolarına hazır olmalı
    • 23 Haziran 2011 Herkes elini çabuk tutmalı
    • 13 Haziran 2011 Hoca’nın rüyasını talebesi gerçekleştirdi
    • 8 Mayıs 2011 Beş soruda Hizbullah-PKK gerginliği
    • 27 Nisan 2011 Suriye mi, İsrail mi?
    • 24 Kasım 2010 Öcalan bunu hep yapıyor
    • 20 Ekim 2010 Bir toplum mühendisliği projesi olarak KCK operasyonu
    • 28 Temmuz 2010 Ne açılım, ne referandum yüzünden
    • 23 Haziran 2010 PKK kayıtsız şartsız silah bırakmalı
    • 10 Mayıs 2010 Türklerin kaygıları, Kürtlerin haysiyeti
    • 3 Mayıs 2010 ''PKK ne yapmak istiyor?''
    • 13 Nisan 2010 Ahmet Türk Türkiye’dir
    • 12 Şubat 2010 Devletin zirvesinde koalisyon fikrine hazır mıyız?
    • 5 Şubat 2010 Cumhurbaşkanlığı seçimlerine erken ve gerekli bir bakış
    • 28 Ocak 2010 Alevi açılımında son dönemeç
    • 19 Ocak 2010 Adalet istiyoruz
    • 12 Ocak 2010 PKK nasıl silahsızlandırılacak?
    • 17 Aralık 2009 Gül nasıl devreye girebilir?
    • 4 Aralık 2009 Açılım gemisi İmralı açıklarında batmak üzere
    • 19 Kasım 2009 Dersim yanlışları

    En Çok Okunan Haberler


    Haber Sistemi altyapısı ile çalışmaktadır.
    6,045 µs