0 0 0000

Ayıp değil mi çocuklar!

Pisti... Merdivenler resmen dökülüyordu. ‘Taşra hükümet binası’ havası kokuyordu içerisi. Bir havalandırma sorunu da vardı galiba.

Boğulmuştum o gün.

Sanatçıların eğleştiği yükseltiye ‘sahne’ adı veriliyordu ama sahne sahneye benzemiyordu.

Koltuklar çirkindi ve kırmızı kırmızı bağırıyordu. Giriş çıkışlar tam bir sakalet örneğiydi. Konser salonuna değil de, ‘Kapalı Spor Salonu’na giriyor gibiydiniz.

Fuaye ne durumdaydı, kimbilir.

İki etkinlik izlemek zorunda kaldım orada.

İlki, değerli sanatçı-laik aktivist Bedri Baykam’ın ‘Menemen’li resim-kolaj sergisiydi. Ağzı salyalı şeriatçıların kestiği Kubilay’ın kan damlayan kesik başı, simülasyonun bir parçası olarak o dönemde kullanılan aparatlar, top, tüfek ve kağnı arabası, gazete kupürleri, taş baskı matbaa... Testere de var mıydı, hatırlamıyorum.

Bedri sergilediği şeylere ‘resim’ diyordu ve herkesi güldürüyordu. Herhalde güldürürken düşündürmek istiyordu.

İkinci etkinlik, üç dini buluşturan müzik konseriydi...

İlahiler, aryalar, Mahler özentili senfonik parçalar...

Güzel olmasına güzeldi de, tadına varamamıştım. Bir kere, mekan ‘konser mekanı’ değildi, salonda akustik bulunmuyordu ve sahne dardı.

Şimdiki durum nedir, bilmiyorum ama, gittiğime gideceğime pişman olmuştum. Bir daha da tövbe ettim.

Burası neresi?

Burası, bir kısım sahne ve sinema sanatçısının ‘yıktırtmayacağız’ diye tutturdukları Atatürk Kültür Merkezi... Kısaca AKM diyoruz. Buluşma noktası olmak dışında herhangi bir işlevi bulunmuyor bugün.

Bakmayın ‘yıktırtmayacağız konsorsiyumu’nun tarihi eser muamelesi yapmasına... Hayati Tabanlıoğlu diye bir mimar tarafından (sanırım 50’lerde) tasarlanmış, dış cephe itibariyle ‘farklı gibi’ görünen çirkin bir bina. Mimarinin kitsch örneklerinden...

Bir dönem çirkinlikler ‘modernlik’ diye pazarlanıyordu ülkemizde. 70’li yıllar modernizmini hatırlayalım; özellikle giyim kuşamda.

Hayati Bey de kusura bakmasın (öldüyse Allah rahmet eylesin) çirkin bir bina tasarlamış ve tabiri amiyane ile bunu yedirmiş. 1969 yangınından sonra Kültür Bakanlığı derleyip toparlamaya, aslına uygun hale getirmeye çalışmış ama olmamış. Olmaz da...

Şimdi deniyor ki, ‘AKM Cumhuriyet’in yadigarıdır, yıkılamaz.’

Kaç gündür gösteriler düzenleniyor... Dünya Tiyatrolar Günü’nde de bir grup sanatçı bina önünde nümayiş yaptı...

İşsiz tiyatrocular arasından ‘Kendimi yakarım, olmazsa damdan atarım’ diyen birileri çıkar mı, doğrusu onu da bekliyorum.

Sanatla ünsiyetini bilmediğim birileri de, fırsat buldukça köşesinde ‘AKM yıkılmaz, laiklik bölünmez, AKM’yi yıkmak Atatürk’e saygısızlıktır’ tadında yazılar yazıyor.

Bir kere arkadaşlar, AKM yıkılırsa laiklik elden gitmez.

Hele, vatan hiç bölünmez.

İkincisi, AKM’ye ‘tarihi eser’ muamelesi yapmaktan vazgeçin, komik oluyorsunuz.

Üçüncüsü, ‘Atatürk’ün adını taşıyan her yer kutsal mekan değildir.

Kötü bina yıkılır, yerine iyisi yapılır.

İyisine de ‘Atatürk Kültür Merkezi’ denir, olur biter.

Neden bu kadar basit bir meseleyi köpürtüp ‘rejim meselesi’ haline getiriyorsunuz?

Hiç oluyor mu?

Muhalifmiş gibi yapmak size mutluluk veriyorsa, buyrun yıktırtmayın da, asıl saygısızlığı bu döküntü sefilliğe ‘Atatürk’ ismini yakıştırarak siz yapıyorsunuz...
 
star

Bu yazı 839 defa okundu.