0 0 0000

Hocalı Katliamı'nı hatırlıyorsanız arada unutuyorsunuz demektir

15 yıl geçti. Kapılar yüzümüze çarpılmış, 'Beyhude uğraşmayın, bu kapılar sürmelidir.' denilmişti. Anadolu insanı yetmiş yıllık bir hasretin ardından vuslatın hafif aralanmış kapısından Orta Asya'ya akacağı bir anda geldi Hocalı Katliamı.
1992 yılının, 25 Şubat'ı 26 Şubat'a bağlayan gecesi Ermeni ve Sovyet 'teröristleri' Hocalı şehrini bastılar. 2500 nüfuslu şehrin ahalisi, savaş hukuku kurallarınca kendilerine sağlanan çıkış yolunu kullanarak şehri terk etme kararı aldı. Ancak tasfiye, katliama dönüştü. 15 yıl önce bugün, Hocalı sokaklarında yetmişi yaşlı, yüz altısı kadın, altmış üçü çocuk 633 kişi sırf ırklarından ötürü, Türk oldukları için öldürüldüler.

Bizim İbrahimî geleneğimiz ölü sayılarını kıyaslamayı kaldırmaz. Haksız yere bir insanın öldürülmesini bütün bir insanlığın katline denk bilen Kur'an kültürü için, sözgelimi, Holokost sırasında öldürülen Yahudi sayısının altı milyon mu üç milyon mu olduğunu tartışmak abesle iştigaldir. Söz konusu olan masum can oldu mu bir binden küçük, milyon binden büyük değildir. Masum cana kıymak suçun en büyüğüdür; en büyükler arasında da kıyas olmaz.

Hocalı'da yapılanın büyüklüğü yapanın yaptığında değil, yaparken ve yaptıktan sonra söylediklerinde kaydedilmiştir. Katlettiklerinin masum olduklarını biliyorlardı. Öldürdükleri kadınlar değildi hedefleri; onları öldürmek suretiyle geçmişe ve geleceğe bir mesaj göndermeye çalışıyorlardı. 1915'in intikamını aldıklarına inanıyorlardı. Bu, çağ aşan terörizmdir.

Yaşanan katliamın vahametinden ötürü değil, bu vahameti Hocalı halkına dayatanlar bu davranışlarını bizim dedelerimizin yaptıklarını iddia ettikleri şeyler üzerinden meşrulaştırdıklarından ötürü unutulmamalı Hocalı. Anadolu'nun Anayurt'u kucaklamasını belki bir on beş yıl geciktirdiği için unutulmamalı. Okul açmak için gidenleri geciktirdiği için; fabrika açmak için gidecekleri caydırdığı için unutulmamalı. Vahşetin medeniyetin en zirve noktalarında dahi uyanabileceğini gösterdiği için unutulmamalı. Türkiye Türklerine duyulan nefret Hocalı Azerilerinden çıkarıldığı için unutulmamalı.

Şu da unutulmamalı ki nefret tohumu, sevginin, merhametin, hoşgörünün ikliminde çürütülmediği müddetçe her ağacı saran, her yeşeren bitkiyi bozan belalı bir tohumdur. Onu Yukarı Karabağ'ın bağrına atanlara kızmak kolay; onun büyümemesi için bir şeyler yapmak gerekmez miydi?

Hocalı Katliamı'na bizzat katılmış, pencerelere çivilenmiş Azeri çocuklarının kan kaybederek ölüşlerini seyretmiş Zori Balayan, 'Ermeni ruhunun uyanışı' adını verdiği Hocalı Katliamı'nı anlatırken, 'Türklerin babalarımıza yaptıklarını onların torunlarına yaptık.' der. Dönüp aynı nefreti bugünün Ermenilerine göstermek, Balayan'ın düştüğü hatanın aynını yapmaktır. Çünkü bizim, bir insanın canının kurtarılmasını bütün bir insanlığın kurtarılmasına denk bilen dinimiz, kimsenin bir başkasının günahlarından ötürü cezalandırılamayacağını da hükme bağlamıştır.

Unutmamak, cezalandırmak demek değildir. Haksız bir şekilde dedelerimize isnat edilen bir suç yüzünden ve bizim yerimize ölenleri unutmamak vefanın gereğidir. Belki şimdi açılmış kapıları istimal ile Azeri halkıyla kucaklaşmak da unutmamanın gereğidir.
 
zaman

Bu yazı 750 defa okundu.