0 0 0000

Elçilik Bahçesi’nde havai fişek saldırısı

“Born on the fourt of July”ın 3. bölümü ile huzurlarınızdayım... Bando merasimi ile milli marş seramonisi bittikten sonra “serbest saatler” başladı. Bu arada yemek servisi, daha doğrusu “self servisi” yapılıyor.

Amerikalıların yemek servisi ile ilgili daha önce yazdıklarımı anımsayanlar için söyleyeyim, utandım! Hiç te eli sıkı falan değillerdi. Paraya kıymışlar. Gümüş servis tabaklarının biri gitti biri geldi.

Ama bu seferde misafir sayısını tutturamadıklarından bir kısım konuk aç kaldı.. Eh, bizim milleti doyurmak zordur zaten.. Buna Ankara kokteyllerinin aç gözlü uyanıklarını da eklerseniz, törenin sonuna doğru “ağır ol molla desinler” misali masalara yaklaşan konuklar elleri böğürlerinde kala kaldı.

Adamlar yemek için bir de incelik yapmışlar.. Amerika’nın kaç eyaleti varsa, o  eyaletin özel yemeğini pişirmişler.. Beklediler ki, “bu ne, ne güzel olmuş, ismi ne, hangi eyaletin yemeği bu” diye övgü dolu sorular sorulsun. Nerde?..

Bizimkiler hiç birinin gözünün yaşına bakmadan, “ulan bunun içinde ne var, alışık değiliz, zehirlenmeyelim sonra” bile demeden lüplettiler kazan kazan yemekleri.

O kadar masraf boşa gitti diyemem yine de. Zira hamdolsun doyduk. Yalnız şu kafama takıldı. Her tarafa ve malzemeye ABD’nin sembolü olan kartal ile çevresinde dönen bir yazı yazmışlar... “United States of America” diye. İnanmazsınız bembeyaz peçetelerin üzerine bile altın rengiyle bu logoyu basmışlar. Ben asıl lüzumsuz masraf bu olmuş.

İçki konusunda bonkör olduklarını zaten biliyordum.. Yine yüzümü kara çıkarmadılar. Herkes kana kana içti. Her nevi içki Roma İmparatorluğu’nun son günleri misali su gibi aktı.

Ardından elde sembollü peçeteler onun üzerinde içki bardakları, bahçeyi adımlamaya başladık. Tanıdıklara rast gelince iki satır sohbet edip, hal hatır sorduk. Politik, bürokratik, askeri ve diplomatik erkan birbirini zaten tanıdığından herkes birşeyler konuşmaya girişti. Bu şekilde bahçenin her yeri öbek öbek oldu. Hava da nasıl güzel...

İşte tam bu sırada olan oldu... Birinci bölümde elçilik bahçesini tasvir ederken yazmıştım, “bahçenin bittiği yerden ağaçlar başlıyor ondan sonra da müştemilatlar var” diye.. İşte o cenahtan bir gümbürtü koptu ki Ankara’nın yaz akşamlarının sakin rehavetine kapılmış herkesin yüzü anında bembeyaz kesildi.

Çoğu davetlinin boş bulunması bir yana davette “konuyla ilgili” bir çok zat-ı muhterem de bulunduğundan, herkesin aklından “saldırıya uğradık” düşüncesi geçti...
Ankara’da Amerikan binalarının nasıl korunduğunu-hoş İstanbul’daki de farklı değil ya-, özellikle 11 Eylül ve Irak savaşından sonra her an bir tatsızlık olabilir beklentisini bilenler daha panik oldular.

Allahtan kaygılı “ne oluyor yav..” bekleyişi çabuk sona erdi. Havai fişekler tepemizde patlamaya başlayınca korku geçti.. Ama bu sefer arkasına sığınılacak sutre aramaya başladık.

Irak’ta yüzlerce kilometreden attıkları füzeleri şap diye tam 12’den hedefe yapıştıran Amerikalı dostlar bu sefer menzili iyi hesap edememişler. Fişekler patladıkça ahalinin üzerine düşüyor.

“Bozuntuya vermeyelim, ayıp olmasın” diyoruz ama Amerikan topçusu bir kaç kişinin gözüne isabet kaydedince işin tadı kaçtı.. Bir de gösteriyi uzun tutmasınlar mı; herkesin kafasına, gözüne, geceye özel dekolte giyinmiş hanımların göğüslerine sırtına havafi fişek yağıyor.

Bir de saçları erken dökülmeye başlayan erkek taifesi Bruce Willis traşını tercih ettiğinden, fişeklerin yeni soğumaya başlayan artıkları kellere yapışmaya başladı.

Dışarıdan komik ama içeride vaziyet öyle değil.

Zevat yavaş yavaş bahçenin uzak yerlerine yığılma başlayınca havai fişek bataryaları ateşi kesti.. Misafirler de hiçbir şey olmamış gibi bahçedeki eski konumlarına dönmeye başladılar. (“Bunun ardından süngüye kalkarlar, tetik olun” dedik ama espri soğuk karşılandı.. )

Pehlivan tefrikasına döndüğünü biliyorum ama gönderdiğiniz e-maillerden anladığım kadarıyla “eğlenen” çok. Sizin anlayacağınız, devam... Ama sonraki yazıya.

Bu yazı 804 defa okundu.