0 0 0000

Bayramda 'idam videosu' seyretmek

Gelmek istediğim yeri gecikmeden söyleyeyim: Saddam'ın idamı dolayısıyla bir kere daha anladık ki, “İnternet” adı verilen müthiş imkan iyiliklere olduğu kadar kötülüklere de açıktır.

Önceki gün olup bitenlere göz atmak için ekranın başına geçtiğimde her tarafın Saddam'ın idam edildiği haberiyle dolu olduğunu gördüm. Ziyaret ettiğim haber siteleri okuyucularını hemen “idamın videosu”nu izlemeye davet ediyordu. Ama şöyle böyle değil, hemen hepsi... Bunlardan birisine tıklamadan edemedim. O da ne? Saddam, üç celladının arasında idam sehpasına yaklaşıyor. Yaklaştı sonunda. Boynuna ilmik de geçirildi. Sıra geldi son hamleye... “Bu kadarı bile fazla” diyerek “idamın videosu”nu durdurdum hemen.

Bunları “laf olsun” diye anlatmıyorum. Modern bir teknoloji aracılığıyla nasıl iğfal edilmek istendiğimize dikkat çekmek için anlatıyorum. İnternette “idamın videosu”nu ele geçirmiş kim bilir kaç sayfanın vicdanımızla, ar damarımızla oynamaya ne hakları var?

Gazetelerin internet sayfaları da büyük ölçüde aynı. Hemen herkes “Yeni” notunun altına bu görüntüleri iliştirmiş. “Seyredin” diyorlar sanki, “Bir adamın asılmasına bugüne kadar şahit olamadıysanız, üzülmeyin ve sadece tıklayın!” (Kesin konuşmak için henüz erken ama aynı gün açtığım yabancı Batı basınında benzer “video”lardan eser yoktu.)

Duvarları-sınırları ortadan kaldırdığı için alkışlanan bir iletişim ağı bize bir idam sahnesini izlememiz fırsatını veriyorsa, kahrolsun...

Gazetenin birinin internet sayfasında yer alan “idamın videosu” bir televizyon kanalımızdaki yayından aktarılmış. Görüntüler tabii ki aynı, fakat bu sefer görüntülere haberi sunan kadın spikerin yorumu da eşlik ediyor: “Saddam, yüzlerinde kar maskeleri taşıyan üç celladının arasında yavaşça ilerliyor... Siyah kumaştan bir “...”(?) yerleştiriliyor boynuna... Saddam ve cellatlar arasında bir konuşma geçiyor; Saddam gözlerinin bağlanmamasını istiyor herhalde... Eveeeet... Saddam'ın boynuna ilmik geçiriliyor....”

Yapmayın, ayıp oluyor doğrusu....

Ülkelerin birbiri ardından önce ölüm cezası infazlarını meydanlardan hapishane avlularına çekmesi; ardından birçok ülkenin ölüm cezasını başlarından defetmesi bu kadar mı anlamsız ve değersiz... Her şeyden önce şunu unutmamalıyız: Dünün “meydanı” bugünün televizyon kanalı ya da interneti ile halkın önüne getirilen infazlar önceden sanıldığının aksine suça meyilli olanları “terbiye” etmekten çok azdırmaktadır. (Arthur Koestler, İngiltere'de 1807'de iki ünlü caninin asılması sırasında meydanı 40 bin “seyircinin” doldurduğunu, ancak halkın coşup çıkardığı olaylar sonucunda 100 kişinin oracıkta öldüğünü anlatıyor. Benzer şekilde, Saddam'ın idamının hemen ertesinde Irak'ta 70'den fazla kişinin öldüğünü de hatırlayalım.)

Saddam'ın idamına gelince: Robert Fisk'in “Amerika tarafından yaratılan ve yok edilen diktatör” tespiti tabii ki akıldan hiç çıkarılmaması gereken ilk tespittir. İngiltere, Hollanda gibi bir taraftan idama karşı olduğunu (hâlâ) tekrar ederken Saddam'ın idamını “anlayışla” karşıladığını açıklamayı da unutmayan ülkelerin tutumu birer yüz karasıdır. Fransa'nın “orta yol”cu açıklamaları da bu fasla giriyor.

İran ve İsrail'den söz etmiyorum bile... İnsanlığın tek tesellisi New York merkezli İnsan Hakları İzleme Komitesi, Uluslararası Af Örgütü, Uluslararası İnsan Hakları Federasyonu, AB ve Avrupa Komisyonu gibi sayılı birkaç yerden gelen kınamalardır. İdamı kınayanlar Saddam'ı bir “tiran”, “diktatör” ya da “otokrat” olarak görmüyorlar mı? Ona ne şüphe; ancak onların gözünde “idam cezası” (hem de “idamın videosu” eşliğinde) İtalya Meclis Başkanı'nın söylediği gibi bir devletin başvurabileceği “en tiksindirici” uygulamadır.

Size önerim, eğer hâlâ “tıklamadıysınız”, kendinize “idamın videosu”nu seyretme yasağı koyunuz... Hemen her şey gibi merakın fazlası da fazladır çünkü...

Bu yazı 1,351 defa okundu.