0 0 0000

Ne yaparsa yapsın şeytan, bizi cennetten çıkaramaz!

Aşkın vücut bulması değil mi insanın yaratılması… İnsan bu denli sevildiğini bilse yine de günah işleyebilir mi? Dünya hayatı boyunca aşkını arar, bulur… Bulunca da bu dünyadan, eşyanın karanlığından kurtulur… Ödüllerin en büyüğüne kavuşur… O ilk hale yeniden döner, cennetine…

İmtihanı vermiştir artık... Günah işlemek düşüncesi aklından silinmiştir… Kalbin huzuru onu içine alır… Ve bütün kelimeleri oradan bir daha düşünür… O düşündükçe kelimelerin hayatlarını, güçlerini, hakikatin sırrını anlar… Harflerin sessiz müziği, hareketleri, o an kâinatın göründüğünün resmidir… Kelimelerle düşündükçe kâinat onun boyasıyla boyanır… Titreşir, kalbinin içinden insanı O’nun güzel isimleriyle selamlar…

Şimdi, ağacın topraktaki hızıyla şeytana diyorum ki, gücün sınırlı senin… Ağacın karşısında durmak için direnen, ama bir türlü tamamlanamayan, “sırlar sırrı”nın derinliklerinde altından bir sembol gibisin… Görünmeye gücün yok… Hızın seni parçalamış… İnsanı da parçaladığını sandın… Yanıldın… Hiç yoktan, ağacın yaprağa, çiçeğe, sonra da meyveye nasıl durduğunu anlamadın… Ruhun, tohuma da üflendiğini bilemedin… İnsanı parçalasan bile, bizdeki her atom altı parçacığın o ruhu taşıdığını anlayamadın… Bunu anladığın zaman teknolojiyi buldun, bize karşı geliştirdin… Her şeyi parçalayan hızınla nano robotların içine sızdın… Benim dinim “kabala” dedin…

Allah’a varmak aşkıyla yanan insan-ı kâmil’den, kendini tanrı gibi göstermek isteyen adam kadmon’a vardın…

Gizli iktidarının, kara bilimden kaynaklanan teknolojik gücünü kullanarak, telefon konuşmalarının, elektronik postaların, müziklerin, televizyon, internet görüntülerinin, filmlerin, elektronik ortamda tutulan bütün hastane kayıtlarının, tahlil sonuçlarının, banka hesaplarının, mecliste kararname oylamalarının, vergi dairelerinin, tapu sicil işlemlerinin, dijital bir sistem üzerinde ne var ne yok ise hepsinin, bir zihine sızar gibi aralarına girdin, insanın olduğu her yerde olmaya çalıştın… Çalışmakla kalmadın, insana hayatını zehir ettin.

Yediklerimizi, içtiklerimizi, iklimleri bile değiştirmeye çabaladın… Her şeyi birbirine karıştırdın, dönüştürdün, Allah’ın yarattıklarını bozmaya çalıştın…

Tabiatımızı, bu muhteşem organizmayı, kâinatın ahengini bozdun… Her şeyi senin kendi hızına çıkarmaya, iyice parçalamaya, birliği bozmaya, en küçük cüzde bile olan o ilâhî nefesten ayırmaya çalıştın…

İnsanı, kendinin tanrısı gibi gösterip, kölen yapmaya, günahı kutsallaştırmaya, binlerce yıldır hep gayret ettin…

Şimdi, bir defa daha sana diyorum ki gücün sınırlı senin…

Kâinatın en küçük atom altı parçacığında bile o ilâhî nefes saklı… Bütün cüzleri nasıl ele geçireceksin… Tek bir cüzün içinde nice âlemler var… O cüzlerde hep o ilâhî tohum var… Allah ismiyle zikrediyor hepsi… Cennetin habercisi onlar… Allah aşkı ile birlikte nur taşıyorlar içlerinde… O nuru söndüremezsin sen… Bu nuru bulmak, söndürmek için hızını düşürmen gerekli… O zaman da düşersin!  Dünya’ya düşürüldüğün gibi… Ama bu sefer daha aşağılara, cehenneme düşürülürsün…

( Biz yeniden cennette gibi düşünelim kendimizi… Zihnimizden o ilk günahın izini silelim… Allah’ın bizi ne kadar çok sevdiğini, bizi hiç bırakmayacağından emin olalım… Her insanın bu dünya’da vücut bulmasının o ilâhî aşkın bir tezahürü olduğunu hiç unutmayalım…

Bu yazı 1,500 defa okundu.