Vicdanı sızlamayan çocuklar

0 0 0000 00:00 tsi

Bir çocuğu bilgisayarda "Counter strike" oynarken gördünüz mü hiç?
Görmediyseniz bir internet kafeye girin ve ekran başında "teröristler" ve "anti-terör timleri" olarak çeteleşen çocukların iştahla tuşların tetiğini çekişini, "Geberdin" diye sevinç çığlıkları atışını izleyin.
Geçen hafta Tavas'ta 10 yaşındaki Musa, "counter strike"a özenip dedesinin tüfeğiyle 14 yaşındaki amcasının oğlunu öldürdü.
Öldürülen çocuğun babası, "Suç bu oyunlarla çocuklarımızın beynini yıkayanlarda" dedi.
Oyunun, içerdiği aşırı şiddet nedeniyle birçok ülkede yasaklandığı hatırlatıldı.
***
Ben, "Bu oyunlar geldi, çocuklar şiddete yöneldi" diyenlerden değilim.
Erkek çocuklar ve onların oyunları her dönem biraz şiddete yatkındır. Eskiden mahallede yapılan taşlı sapanlı çete savaşlarının bugünkünden daha az şiddet içermediği söylenebilir.
Hatta "Bugün hiç olmazsa içlerindeki şiddeti sokakta değil, ekranda söndürüyorlar" diyerek bu oyunların yararından söz edenler de var.
Evinde bir oğlu ve bilgisayarı bulunan her ebeveyn kadar konuyla ilgili biri olarak iki gözlemimi söyleyebilirim:
Birincisi, bilgisayar oyunları dev bir endüstriye dönüştü, ulaşmak kolaylaştı, ayrılan zaman arttı. Oyunlarda şiddetin göz kamaştırıcı ses ve müzik efektleriyle adeta kutsanıyor olması da ciddi özendirme yarattı.
İkincisi, "iyiler" ile "kötüler" arasındaki mücadeleye dayalı bu oyunlarda oyuncuya kötülerden yana da taraf olma fırsatı verildi. Bir oyunda ister işkence yapan, ister işkence gören rolünü oynayabiliyorsunuz ve en kısa zamanda, en yoğun şiddeti uygulayarak zanlıyı konuşturursanız, büyük puan alıyorsunuz.
Hayatı "iyiler" ve "kötüler" şeklinde kategorilerle algılayan çocuk zihni, başarının sırrını kötülükte görürse, bu kalıcı etkiler yaratabilir.
***
Diyanet dergisi konunun bu yanına dikkat çekiyor:
"Çok fazla şiddet görüntülerine maruz kalmak, çocukta vicdan oluşumunu engellemektedir" diyor.
Sızlamayan bir vicdan, atmayan bir yürek kadar anlamsızdır.
Ancak şunu görmemiz gerek:
Vicdansızlığın temelini atan, bu oyunlar değil.
Bu oyunlar, daha önce atılmış nefret temellerinin üzerine şiddetin binalarını dikiyor.
Sorunun kaynağını oyunlarda, çareyi ise yasaklamakta görmek kolaycılık...
Sorunun kökeninde, kötülüğü ödüllendiren toplumsal iklimimiz var.
Evde, okulda sevgisizliği soluyarak yetişen bir çocuk, iyiliğin prim yapmadığını, kötülerin, işkencecilerin el üstünde tutulduğunu gördüğünde elbette oyunlarında şerrin yanında saf tutacaktır.
Çünkü bilgisayar oyunları, daima iyilerin kazandığı eski masallardan daha gerçekçi ve inandırıcı...
Başarıyla güç arasında, itibarla servet arasında doğrudan bir ilişki olduğunu sezinleyen her çocuk, erdemin sıkıcı yenilmişliği karşısında günahın diri cazibesine kapılacaktır.
Vicdan oluşumunu engelleyen, asıl bu zihniyet kalıbıdır.
Bilgisayar oyunları, o kalıbın seri üretim malları yalnızca...
***
Dün, Dünya Çocuk Hakları Günü'ydü.
Çocuklarımız için şiddetsiz bir dünyayı hak olarak görüyorsak, vicdan seferberliğine oyunlardan değil, "iyilik"e hayatın her alanında eski itibarını sağlayarak başlamalıyız.

Bu haber 204 defa okundu.