Ya paranı, ya canını!

0 0 0000 00:00 tsi
“Amerika’da insanlar, düşünen varlıklar yerine çalışma ve zevk robotlarına dönüştürülmüşler. Haftanın beş günü çalışıp para kazanıyorlar. İki gün ise kazandıkları paraları harcayıp eğlenmeye çalışıyorlar.” Bu gidişata meydan okuyan iki A

Amerikalıların çalışma ve zevk robotlarına dönüştürüldüğüne yönelik yukarıdaki ifadeler uzun yıllar boyunca Amerika’da yaşayan bir akademisyenin kaleme aldığı bir makalede yer alıyordu.

Dünyanın süper gücü olarak görülen ve kağıt üzerinde refah düzeyinin en yükseklerde seyrettiği söylenen Amerikan toplumu ancak bu kadar veciz ifade edilebilirdi.

Burada hemen önemli bir noktaya işaret etmek istiyorum. Bir hastalığın, bir felaketin veya bir zorluğun bulunduğu bir yerde, sayıları çok az da olsa karşı koyanlar, onlarla canhıraşâne mücadele verenler mutlaka vardır. Belki bu hemen her insanın ruh âleminde olup da, nadir şahsiyetlerde gelişip filiz veren özelliklerden birisidir. Bu istisnalar da diğer insanlar ve geniş halk kitleleri için ardından gidilecek, takip edilecek simalar haline geliverir. Tarihte bunun örneklerine sıklıkla rastlanabilir.

Gerilere gitmeden, günümüz Amarikan toplumunda boy gösteren iki hayat hikâyesine birlikte kulak verelim.

Joe Dominguez, Wall Street’te çalışan çok başarılı bir finansal analistti. Ancak henüz 31 yaşındayken hayatını kökten değiştirecek bir karar aldı ve emekli oldu. Bundan sonra da maaşlı bir işte çalışmadı. Son derece mütevazi bir hayat yaşamaya başladı. Ekonomik kaygılardan arınmış, para, lüks tüketim ve gösteriş gibi kavramların çok uzağında bir hayatı öngören “New Road Map for Money” (Para İçin Yeni Yol Haritası) isimli bir proje geliştirdi. Bu proje, günlük hayattaki paranın hakimiyetini ortadan kaldırmayı esas alıyordu. Bütün zamanını, enerjisini ve maddî-manevî bütün birikimlerini bu projeyi hayata geçirmeye, başkalarına da ulaştırmaya ayırdı.

Vicki Robin, Brown Üniversitesi’nden yüksek dereceyle mezun olmuştu. Ardından New York’ta tiyatro ve film alanında çalışmalar yaptı. Bu esnada Joe Dominguez ile tanıştı ve onun projesine büyük ilgi duydu. Bu ilgisi onun da, tıpkı Joe gibi henüz 30 yaşındayken emekli olmasına ve hayatının geri kalan kısmında paraya karşı bağımsızlık bayrağını açmasına sebep oldu. Uzun yıllar boyunca yılda 7-8 bin $ harcayarak, insanları para konusunda bilinçlendirme faaliyetlerinde bulundu. Joe’nun seminerlerini finanse etti.

Yine iki dost, bu projelerini vakıf çatısı altında kurumsallaştırdılar. Projelerinden hareketle vakıflarının ismini “New Road Map Foundation” (Yeni Yol Haritası Vakfı) koydular. Bu vakfın amacını “Daha şuurlu, daha sade, daha sağlıklı ve daha düzenli bir hayat stilini öğrenmeyi ciddi olarak isteyen herkese uygun malzemeleri sağlama” şeklinde belirlediler.

Yaklaşık 20 yıl süren beraber çalışmalarının sonucu olarak, Joe ile birlikte paranın en akılcı yollarla kullanılmasını sağlayan bir program geliştirdiler ve yaptıkları tüm çalışmaları, canlı örnekleri ve uygulamalarıyla birlikte, 1992 yılında bir kitap haline getirdiler. Kitabın ismi “Your Money or Your Life: Transforming Your Relationship with Money and Achieving Financial Independence,” yani “Ya Paranı, Ya Canını: Parayla Olan İlişkilerinizi Değiştirme ve Finansal Bağımsızlığı Kazanma” idi ve 700 bin nüshadan fazla satış yaparak, uzun yıllar best-seller, yani çok satılan kitap olma özelliğini korudu.

Ne Vicki, ne de Joe gerçekleştirdikleri faaliyetler karşısında hiç kimseden para almadılar. Gözbebekleri olan projelerinin canlı bir örneği sayılabilecek tarzda, kendi imkanları ve kitap satışlarından elde ettikleri gelirle çalışmalarını sürdürdüler.

Joe ve Vicki, “Ya paran, ya hayatın” dedi. Çevrelerindeki insanlara “Eğer hayatı tercih ediyorsanız, hayatınızdaki paranın hakimiyetinden kurtulun” diyerek seslendi

Joe ve Vicki, haftanın beş günü çok para kazanmak için çırpınan, iki günü de kazandıkları parayı çılgınca harcayarak mutluluğu arayan insanların yaşadığı bir toplumda büyük bir projeye imza attılar.
Ve başardılar.

Veli Sırım
http://www.moralhaber.net

Bu haber 742 defa okundu.