'Tepemde bir de çınar olursa...'

Bugün Nazım Hikmet’in ölümünün 45. yıldönümü. 1902’de doğan ve 1963’te sürgünde bulunduğu Moskova’da yaşama veda eden Nazım Hikmet, “komünist” dünya görüşüne rağmen hemen herkes tarafından şair kimliği takdir gören biriydi. Nazım Hikmet’in, tartışma götürmez yönlerinden biri de Türkiye’ye, yurduna olan sevgi ve bağlılığıydı.

Aşk ve sevda şiirlerinden Kuvvayi Milliye destanına, mahpus şiirlerinden hasret şiirlerine kadar hayata dair her konuda herkesin hala büyük beğenisini toplayan şiirler yazdı. Hapis yattığı, acı çektiği ülkesinden ayrılmak zorunda kalması, onun yurduna duyduğu derin sevgi ve bağlılığı daha da büyüttü.

TKP üyesiydi; ama aslında bir “parti militanı” olmaktan çok şairdi, sanatçıydı. Bu nedenle çoğu zaman kendi yoldaşları tarafından da eleştirildi.

Daha özgür koşullarda yaşayabilseydi, daha fazla üretebilecekti. Ancak ne Türkiye’de “kaçak” olarak yaşarken, hapishanedeyken, ne de gittiği Moskova’da rahat ve özgür olabildi… Buna karşın şiirlerinin çoğunda insanlara umut ve iyimserlik anlatmıştır.

Nazım, ölmeden 10 yıl önce, 1953’te vasiyetini yazmıştı. Ancak uzun yıllar, dünya çapında bir şair olarak kabul edilmesine rağmen kendi ülkesinde “vatan haini” olarak damgalanan Nazım’ın bu vasiyetini sahiplenen olmadı. Geçtiğimiz yıllarda MHP kongrelerinde dahi şiirleri okunan biri oldu artık Nazım. Vatandaşlığa alınması, naaşının Türkiye’ye getirilmesi tartışıldı, adına dernekler, vakıflar kuruldu. Ama Nazım Vasiyet adlı şiirinde bizlere seslenmeye devam ediyor:

“Yoldaşlar, ölürsem o günden önce yani, -öyle gibi de görünüyor-/Anadolu’da bir köy mezarlığına gömün beni/ve de uyarına gelirse,/tepemde bir de çınar olursa/taş maş da istemez hani...”

www.iyibilgi.com Hasan Soylu