Ankara çoktan havlu atmış

14 Mayıs 2008 17:29 tsi
Ankara Türkiye'nin hiç bir yerine benzemez. Ankara şehrinin dizayn ediliş şekli bile misyonuyla ilgili mesaj taşır. Ancak eski bir Ankaralı'nın izlenimleri Ankara'nın yılgınlığına işaret ediyor.

Yıldıray Oğur / Taraf

ANKARA - Dün bütün günümü Ankara’da geçirdim. Boş sokaklarda dolaştım, Bahçelievler’de Bulka’da kahvaltı ettim, Milli Kütüphane üyeliğimi uzattım, ODTÜ’de ve Siyasal’da Küresel Eylem Grubu’nun ‘Darbe’ye Hayır Özgürlük İstiyoruz’ başlıklı forumlarına katıldım.

Ancak, tam yedi yıl boyunca Ankara’da uzun bir öğrencilik yapmış bir eski Başkent sakini olarak bu kez Ankara’yı çok dingin, çok sakin, çok daha fazla sıkıcı, çok köhne, çok hasta, çok çökmüş bulduğumu söylemek zorundayım.

Bir zamanlar İstanbul’un lüks semtleriyle mukayese edilen Bahçeli 7. caddesinin bile şimdilerde İstanbul’un orta dereceli alelade bir semtinden daha fazla civcivli bir hali kalmamış. Böylesine çalkantılı siyasi süreçten geçen bir şehir için her şey çok sakin, sanki tüm zamanlar bir Pazar sabahı mahmurluğu kıvamında.

Kızılay’ın ortasında Cumhuriyet aristokrasisinin alışveriş yaptığı Vakko’nun o kibirli binasına, öğrencilerin ucuzluğu ve bol taksitliliği ile tanıdığı Anadolu kaplanı bir giyim mağazası yerleşivermiş. Ankara aristokrasisi Ulus’tan sonra Kızılay’ı da kaybetmiş ve cepheyi daha gerilere, Çankaya eteklerine doğru çekmiş.

Ankara’nın yitirilmiş bir savaşın ardından yorgun düşmüş, ışıltısını kaybetmiş bir başkent görüntüsünün tek nedeni Melih Gökçek’in totaliter ‘kitch’ estetik anlayışı değil herhalde. Mutlaka en başta Milli Kütüphane önündeki yolun ortasına yaptırdığı Mercan Yokuşu işi, çakma “Guggenheim Müzesi” kılıklı şey olmak üzere, evet sanki Gökçek’in bu bitmez tükenmek bilmeyen siyasal iştahının altında otoriter, kibirli, elitist Ankara’yı; pespaye, rüküş bir hale çevirme kararlığı gibi rövanşist bir motivasyon var.

Ama işinin ehli, işini seven, hoş muhabbet tüm tuhafiyecilerin yavaş yavaş taşındığı karşı taraftaki bu çarşının müşterileri için hazır gitmişken Ankara’dan daha ciddi, daha politik ve daha ikna edici bir analiz yazmam gerekecek.

Aslında Ankara’yı sıkıcı, güçsüz, bezgin, yorgun, artık takati kalmamış bulma psikolojimin altında Ankara’ya girerken okuduğum bazı gazete haberlerinin de etkisi var şüphesiz.

Mesela çok genç bir yaşta (38) hayatını kaybeden işadamı Ömer Halaç’ın hikayesi. Halaç Emirdağ doğumlu. Kendi geliştirdiği teknolojiyle büyüyen bir altın arama şirketi sahibi. Tesislerini gezmek için Güney Afrika’nın balta girmemiş ormanlarda birkaç gün geçiriyor. Daha sonra oradan -27 derece altında Kırgızistan’daki yatırımlarını inceliyor. Bu arada kaptığı sıtma virüsüyle Türkiye’de hayatını kaybediyor. (Ailesine başsağlığı dilerim)

Kendisi hakkında çıkan haberlere, taziye ilanlarındaki dile bakılırsa genç yaşta hayatını kaybeden işadamının tırnak içinde ‘muhafazakâr’ bir eğilimi olduğu söylenilebilir.

Benzer bir haber de onun hemen yanındaydı. Son dönemdeki Kemalist yeniden uyanışın kalesi Kanaltürk yine tırnak içinde adı ‘muhafazakâr’ olarak geçen bir genç gazete patronu tarafından satın alındığı haberi. Türk Kemalistlerinin üzerine bir tür maneviyat yükledikleri televizyonu kurtarmaya SMS’leriyle bağış yapıp, Tuncay Özkan’dan doğrudan haber alma ayrıcalığına kavuşmuş 1.300.000 kişinin gücü de yetmedi.

Herhalde bu da azınlığın çoğunluğa tahakkümü oluyor. 1.300.000 inanmış Kemalist’e karşı 1 adet ‘muhafazakâr’ eğilimli işadamı.

İşte ihtiraslı bu yeni yükselen sınıf ile bezgin ve dingin Ankara’nın arasında ciddi bir ruh çatışması var.

Tıpkı Batı’daki burjuva devrimlerini hazırlayan erken dönem Batılı merkantilistlerin ticari cesaretleri gibi Afrika ormanlarından, Kırgızistan’ın buz çöllerine kadar dünyayı keşfe çıkıp, bu yolda ölen 38 yaşındaki genç işadamıyla da, 1.300.000 kişinin güçlerini birleştirmesine rağmen baş edemediği muhafazakar gazete patronlarıyla da baş edecek takati, enerjisi, hayat motivasyonu yok Ankara’nın.

Alelacele hazırlanmış kapatma davalarının, her gün yeni bir karanlık planı ortaya çıkan devlet çetelerinin tehlikeli telaşlarının nedeni yıllardır sessiz sedasız aşağıdan gelen bu dalganın artık fair play kuralları içinde durdurulamayacağın kabulü, çaresizliği. Ankara’nın bu kaba ve kısa vadeli savunma ataklarından başka önünde bir gelecek ufku, uzun vadeli ve planlı bir agresif atak seçeneği yok.

İşte aşağıdan gelen bu enerjinin, gücün, birikimin Ankara’da iktidarın karşısına çıkardığı politik aktörün adı Adalet ve Kalkınma Partisi’ydi.  Ama satılık hakem bahanesine sığınmadan; mücadeleci ve bol skorlu oyun isteyen agresif seyircinin “paramı alırım yatarım aşağıya” zihniyetindeki vasat, memur bir AKP’ye daha fazla tahammül etmesi zor gözüküyor. 

Ankara’nın ucuz pavyonlarının saadetinin şehvetine kapılmış bir partinin, artık bu aşağıdan ittiren ihtirası taşıması da mümkün gözükmüyor. Ankara havası fena çarpıyor. Bakın şöyle vurucu bir son bulamadan ben de yorgun düştüm. İstanbul’da görüşmek üzere.

Bu haber 590 defa okundu.