Biri birine, gel beraber linç edelim demiş

Pazar akşamı Adapazarı’nda gerçekleşen DTP’nin toplantısı bin kişi tarafından gece saat üçe kadar kuşatma altına alındı. İçerde rehin kalanlardan Ebubekir Kalkanlı kalp krizi geçirerek hayatını kaybetti.

İki gün önceden bazı kişilerin gönderdikleri e-mail yoluyla, DTP’nin etkinliği konusunda birbirlerini bilgilendirdikleri anlaşıldı. Yani tam "bir berber bir berbere" misali "gel beraber linç edelim" diye örgütlenilmiş. E-muhtıradan sonra e-linci de öğrenmiş olduk böylece.

Dışarıdaki öfke dolu kalabalığın benzerleri, daha önce birkaç kez yine Adapazarı’nda, 2006 yılında İstanbul’daki 30 Ağustos kutlamalarında, 12 Nisan 2005’te Trabzon’da ve birçok yerde görüldü.

Bu olayların hemen hepsinin güvenlik güçlerinin sözde kontrolü altında cereyan ettiği gerçeğini teslim etmek gerekiyor. 1 Mayıs veya devletin hoşuna gitmeyen herhangi bir eylemde eylemcileri acımasızca dağıtan kolluk kuvvetleri birilerini öldürme hakkını kendinde gören öfke dolu kalabalığı ise sadece izlemekle yetiniyor.

Daha önceki linç girişimlerinde ve bu en son olayda polisten korunma istenmesine rağmen son raddeye gelinceye kadar Valilik ve Emniyet yetkililerinin girişimde bulunmadıklarının ortada olması bir yana; 2 yıl önceki 30 Ağustos kutlamalarındaki linç girişimi polisin önünde gerçekleşirken lince uğrayanların yaralandıktan sonra gözaltına alınması ve daha da kötüsü polisin “vatandaş tepkisini gösterdi” şeklinde olayı meşrulaştırması, bu yorumun farazi olduğuna dair iddiaları çürütecek kanıtlardır.

Suç işlendiği vakit mahkemelerde yazılı kanunlar üzerinden ceza kesilir. Kimsenin kafasına göre kimseye ceza kesmeye hakkı yok…

Bu, linçlerin güvenlik ile ilgili boyutu… İşin bir de yurttaşlık ve sosyal psikolojik boyutları var. Önce yurttaşlık boyutu:

10 yılda bir darbe yapan, toplumu resmi ideolojisi çerçevesinde şekillendirmeye çalışan devletle aramızdaki ilişkinin gerçek bir yurttaşlık ilişkisi olmadığını teslim etmemiz gerekiyor. Çünkü gerçek bir yurttaşlığın hayat bulabileceği gerçek bir demokrasimiz yok…

Vatandaş olarak vergi vermek, askerlik gibi görevlerimize gelince devlet yurttaş olmamızı istiyor, ama hak ve özgürlüklerimizi talep edince bu inkar ediliyor, tebaa muamelesi görüyoruz…

Çünkü “devlet vatandaş içindir” değil, “vatandaş devlet içindir” anlayışı hakim…

Bu yüzden biz de bireyler olarak kendimizi devlete beğendirmek için, onun bizi dış tehlikelerden ve daha çok kendinden koruması için, milliyetçilik ideolojisinin içine dalarak, “devletin küçük kopyaları” olarak davranıyoruz:

Birbirimize karşı “eşit yurttaşlar” olarak değil, “devletmişiz” gibi davranıyoruz: Birbirimizi  denetliyor, gözetliyor, uyarıyor, tehdit ediyor, ispiyonluyoruz, kimi zaman da linç girişimlerinde görüldüğü üzere cezalandırıyoruz.

Yani aslında Adapazarı’nda DTP’lileri linç etmek isteyenler, kendilerini Kürtlerle eşit yurttaş olarak değil, “devletin birer küçük kopyası” olarak gördükleri için kendilerince suçlu buldukları birilerini cezalandırmaya niyetlendirmişlerdi.

Çünkü adil bir hukuk mekanizması çalışmıyor ve kolluk kuvvetleri görevlerini yapmayarak olanlara seyirci kalmaktaydılar.

Sosyal psikoloji boyutuna gelince…

Siyasi atmosfer ve kültür, düşmanlık üzerine kurulu ve otoriter ise, milliyetçilik ve resmi ideoloji hakim ise, gerçek bir yurttaşlık ilişkisi ve demokratik siyaset yapma imkanları yoksa; kimileri “devletin küçük kopyaları” olarak davrandığı için siyasi tepkileri gösterme biçimi de ancak bu tür linç şeklinde oluyor…

Bunda medyanın ve diğer ideolojik aygıtların, empozisyon araçlarının etkisi büyük...

Yani insanlar aslında bir yandan da orada kendilerini politik özne olarak göstermek istiyorlar. Fakat bu tehlikeli ve anti-demokratik…

Daha da önemlisi İslam’ın linç ve şiddet eylemlerini ve milliyetçiliği reddetmiş olmasına rağmen, Ergenekon menşeli Türk-İslam senteziyle bu tip olayların tertiplenmesi…

O eylemlere katılanların hemen hepsi kendini “bir kişiyi öldürmek bütün insanlığı öldürmektir” diyen İslam dinine mensup olarak tanımlarlar. Fakat Allah’tan başka kimsenin alamayacağı canı almak üzere kendinden geçercesine öfkeyle kuşanmaktan da geri durmuyorlar.

Hz. Muhammed’in keskin ve net bir şekilde reddettiği kavmiyetçiliği/milliyetçiliği çılgınca savunmakta bir çelişki görmüyorlar…

Demokrat ve vicdanlı Müslümanların bu gidişe yüksek sesle itiraz etmeleri gerekiyor…

Çünkü yurttaşın devletin kopyası olmaktan kurtulacağı demokratik bir Türkiye'ye geçmediğimiz sürece, bu gidişat iyi değil, çok tehlikeli tohumlar ekiliyor...

www.iyibilgi.com analiz İlhan Döğüş