Bu cinayetten kime ekmek çıkar?

31 Aralık 2007 13:33 tsi
Radikal, vatansever, milliyetçi gazetelerimiz Pakistan’ın krizini laik Türkiye'nin fırsatına çevirmek için iş başındaydı geçen hafta. İşte hepimizin üzerine sallanacak o parmağın ortaya çıkma vakti gelmişti yine. Taraf yazarı Yıldıray Oğur bugünkü

Yıldıray Oğur/ Taraf

Bu cinayetten bize ekmek çıkar mı?

İşletme gurusu repliğidir “Çince'de kriz ile fırsat aynı kelime.” Radikal, vatansever, milliyetçi gazetelerimiz Pakistan’ın krizini laik Türkiye'nin fırsatına çevirmek için iş başındaydı geçen hafta. İşte hepimizin üzerine sallanacak o parmağın ortaya çıkma vakti gelmişti yine. Mevzuları tükenmiş köşe yazarları Benazir Butto’nun trajik ölümü üzerine yazdılar. Bu kez Pakistan olmakla tehdit edildik. Komşusunun evinin yangınında yumurtasını pişirme telaşesi içine düşenlerin ne Benazir Butto ne de dost ve kardeş Pakistan halkı umurlarındaydı. Bir cinayeti "halimize şükredelim" vesilesi yapmanın ahlaksızlığı bahsi ise Himalaya’nın tepesindeki gurular kadar uzaktı bu dünyaya. Artık haberi duyar duymaz coşkuyla yazılmaya başlanan o yazıları durdurmaya ne Pakistan’ın askerî darbeler tarihi ne de Benazir Butto’nun anneannelerimiz gibi örttüğü başörtüsü (türban değil aman) engel olabilirdi.
Boşuna “Bak güzel kardeşim bu Pakistan senin bildiğin gibi değil” deyip dil dökmeyin. “Atatürkleri yoktu ondan” diyenlere “Ankara’nın pencerelerinden en çok bayrak sarkıtılmış sokağı Cinnah’ın adı nerden geliyor” diye sormayın. “Benazir Butto darbecilere karşı ılımlı İslamcı bir siyaset güdüyordu” diye keyiflerini bozmayın. Baş sanık "Pervez Müşerref tedrisatını Cumhuriyetimizin okullarında bitirmiş dört dörtlük bir laik cumhuriyet evladıdır" diye hatırlatmayın. Sizi duymamak için “lolololo” diye bağırmaya başladılar bile.

Zaten tüm bu gereksiz detaylara ne gerek var. Bütün dünya ve insanlık alemi ile ilgimiz onların bizimle ilgisi miktarıncadır. Uluslararası konularda mütekabiliyet esasından da şaşmayız. Daha fazla değil. Mesela Kenya'da seçim mi oldu? Konusu bitmiş köşe yazarımızın kalemi şöyle çalışır: "Bak Kenya'da da seçim falan oluyor. Demek ki demokrasi sadece seçim değilmiş. Biz de yapmasak ne olur?" Daha fazlasına da zaten tenezzül etmeyiz.

Hindi manasında kullanılmış bile olsa bir Batılının ağzından çıkan Turkey sesidir bir Türk’ün çılgınlığını teskin edecek. Daha da ileri gidip “ Çağımızın en büyük lideri Atatürk’ün kurduğu çağdaş laik güzel ülke Türkiye” dese biri, of ya! İdi Amin demiş, Mickey Rourke demiş dinlemeden onu da milletçe bağrımıza basabiliriz. Hürriyet gazetesinin sırf bu açıklamalar için birinci sayfadan ayırdığı bir köşesi bile var. Bu zaafımızın farkında olan beşinci sınıf yazarların şimdiden tüm günleri bu sözleri tekrar tekrar duymak isteyen Türklerin toplantı ve davet rezervasyonları yla dolu.

Peki, nedir hem milliyetçi hem modernist bu garip sentez? Tüm hayatımız bu sorunun peşinde geçecek anlaşılan. Ben şahsen geçen hafta bu sorunun peşinde bayağı bir mesafe kat ettim. Bir Fazıl Say yazısı yazdım ve Özdemir İnce ile Halil Berktay’ı aynı anda kızdırmayı başardım. Bu bir mucize değilse, galiba yeni yıla girerken farkında olmadan yeni bir söz keşfettim. Mevcut siyasal kutuplaşmanın dışında yeni, orijinal bir pozisyon. Üzerine çalışıyorum. Yeni projem Ahmet İnsel ile Emre Kongar’ı aynı anda çileden çıkaracak bir şey yazmak. İlk denemelerimde olumlu sonuçlar da aldım. Başardım mı hepinizi bu Seferoğulları- Tellioğulları kavgasından kurtaracağım.

Yazılarına konuk olduğum her iki yazar her gün Google'a adını yazıp "kim benden bahsetmiş" diye bakan zavallı genç yazarın adını dahi zikretmeye tenezzül etmemişler. Sadece aristokratik değil gerontokratik eğilimleri de ortakmış demek ki.

Tanışalım yeniden. Ben Yıldıray Oğur. Memnun oldum. Sizden dört sayfa önce sol köşedeyim Perşembeleri. O "çiğ, yıldırıcı gıcık" yazıları kimse adına değil kendi adıma yazıyorum. Benim de çok şey öğrendiğim ve katıldığım Ermeni soykırımı ile ilgili sözleriniz yüzünden Sabancı Üniversitesi' ni suçlayanlardan pek bir farkı kalmaz başka türlü bir iddianın. Köşenizde yayınladığınız İngilizce kitap listelerini ailece ilgiyle izliyoruz. Bu arada insanların adları üzerinden benim de aklıma ne 'çiğ' espriler geliyor inanamazsınız.

“Hırlayan”, “sırtlanlar”, “akbabalar” gibi analojiler kullanan Şair İnce’nin sözleri ise bir hayvansever olarak beni kızdırmadı aslında. (Acımadı kii!) Asıl beni çileden çıkaran “Fazıl Say’ın tırnağı bile olamazsınız” sözüdür. Usta işi, sofistike ve gün yüzü görmemiş bir imgelem dünyasından çıkmış bu söz dizesi karşısında içine düştüğüm cevap verememenin çaresizliğidir beni yaralayan. Hele hasımlarının eleştirilerini “hırlamak” gibi kimsenin aklına gelmeyecek bir sözcükle betimlemesi yok mu? Derdimi bir de onun aşkın imgelem dünyası içinden bu kez kibarca anlatmayı deneyeyim: Hav hav hav. Açıklayıcı oldu mu? Umarım aramızdaki yanlış anlaşılmalar da bu güzel yeni yıl dileğim ile giderilmiştir. Zaten hırsız evine kadar da kovalanmazmış. Bir yıl sonra görüşmek üzere esprisinin artık kimse tarafından yapılmadığı nice mutlu yıllara.

Bu haber 547 defa okundu.