Türkiye: Hem döver hem sever!

31 Ekim 2007 15:04 tsi
Kuzey'in yaramaz çocuğu misafir gittikten sonra sıkı bir patak yiyecek ama onun asıl isteği ebeveynlerinin ilgisi. Şımarıklığı buradan geliyor. PKK oyuncağını sağa sola vurarak yaptığı hırçınlığın sebebi de bu. 'Benimle ilgilenin'in Kürtçesi, 'benimle

Türkiye’nin Kuzey Irak’a girmesine ilişkin en “halisane” senaryo, ABD’nin bölgeden çekilmek üzere olduğu ve gözü arkada kalmasın diye, Kuzey Irak ve sakinlerini Ankara’ya emanet edeceği şeklinde.

Genellikle “batağa davet” olarak tasfir edilen ama bataklığın “eksiksiz tasvirini” yapamayan “ikircikli” genel senaryonun bir varyasyonu da bu.

Fakat bu ihtimalin eleştirisi de içinde. Kuzey Irak’taki Barzani’nin durumu ne olacak. Yani gerçekten ABD, bölgeyi Türkiye’ye emanet etmeye çalışıyorsa, Barzani’nin siyasi pozisyonuna ne demeli?

Söylemleri, politik amatörlüğü, çoğu zaman sonunu düşünmeden ortalağı karıştıran ve nihayetinde bugün, Türk kamuoyu tarafından “cezalandırılması” gerektiğine inanılan Barzani’nin tutumu bu senaryoya göre nasıl açıklanır?

Senaryonun kuramcılarına göre burada hiçbir çelişki yok. Hatta Barzani’nin davranışları tam olarak bu senoryonun mantığına uygun.

‘Baba bana top at!’

Evet, Barzani’nin bir dediği öbürünü tutmuyor ama “yaramaz çocuk” da zaten bu demek. Ailesinin, ebeveynlerinin ilgisini çekmeye çalışan, ilgi eksikliği gören çocuğun tam olarak yaptığı da bu zaten.

Türkiye’nin kendisiyle muhatap olmasını sürekli ve biteviye vurgulamasının ardında, Türkiye’nin kendisine sahip çıkmasını istemesi yatıyor. PKK ise Barzani’nin heryeri vurup döktüğü, en sevdiği oyuncağı.

Bacağından tutup sağa sola savurmasının nedeni bu. Bu tez oldukça Freudyen bir bakış içeriyor ve sanki diplomasi, operasyon, politika gibi günümüz reel bakışları ile uyum içinde değil gibi.

‘Atıyorum zaten!’

Ankara açısından ise bu durum tam olarak anlaşılmış gibi duruyor. “Bir gün herkes gidecek, başbaşa kalacağız’ söyleminin ardında, “misafir”in yanında şımaran çocuğa ses çıkaramayan ebevyn ruhiyatı var.

Ama misafir gittikten sonra bir “ceza”nın geleceği kesin. Ne olacağı belli değil ama kulak çekmekten, sıkı bir köteğe kadar uzanacak bir kulak çekme olabilir.

Çünkü ebeveynlerin kan beynine sıçramış bulunuyor ve nihayetinde bu toprakların kültüründe “dayak cennettin çıkma” özlü sözü de bulunuyor.

Peki nihayetinde iş nereye varır. Bu psikolojik bakışların kritik noktası, dayak yesin yemesin şımarık çocuğun gün gelip affedilip affedilmeyeceği. Bugünkü düzlemde bunu önermek bile kızgınlık oklarına hedef olmak demek.

Ancak Barzani ve Kuzey Irak’la ilişki kurulmasını önerenler de fikirlerinden geri çekilmiş değiller. Bu tezlerini gayet stratejik ve ileri dönük kurgulara yaslıyorlar. Bu kurgunun bir ayağı,  sadece “oyuncağın” yani terörist PKK’nın cezalandırılması.

Oysa Türkiye bu oyuncağın zararlı olduğunu anlayalı ve eve bir daha sokulmamak üzere kırılması gerektiği kararına çoktan ulaşmış bulunuyor. Hatta denebilir ki “misafir”in de bu konuda bir itirazı yok.

Mesele, oyuncak gittikten sonra çocuğun durumunun ne olacağı. ABD, çocuk psikolojisinden anlamak gerektiğinden yana,  terapiye dayanan bir yol öneriyor. Türkiye ise “baba erkil” yöntemlerde fayda olduğu düşüncesinde.

Bu haber 2,517 defa okundu.