Gabar'da her an her yerde mermi yersin

10 Ekim 2007 14:56 tsi
1990-1996 yıllarında Gabar Dağı’nda teröristle savaşan Gazi Üsteğmen Abdullah Ağar, 5.Tim kitabında başlarına kurşun yağarken Mehmetçiğin gösterdiği insanüstü gayreti anlatıyor! İşte o satırlar..

* Dağda her an ve her yerde bir mermi yeme ihtimali vardır. Bu ihtimal gerçekleştiğinde ister asker, ister korucu ister terörist olsun, en güvenli, en etkili yerde ve düşmanından yukarıda olmak ister. İşte bu kuralı ne yazık ki en çok asker ihlal eder. İhmalin sebebi yorgunluktur. Boş vermişliğe neden; mukavemetin kırılmış olmasıdır. Uzun uzadıya yürüyüşler askeri yordukça kolay yerden gitme eğilimi artar. Bu mahkum düşük irtifalı araziden kolay yürünen yerlerden geçme şeklinde kendini bulur. Arazide intikal eden askerin başına ne zaman kötü bir olay gelmişse, kökeninde yüzde doksan bu davranış vardır. Askerin yorgunluğu artık fazlasıyla kendini hissettirmeye başladı. Artık birbirlerine zimmetlediğim arkadaşlarına bile bakmıyorlar. Sabah yaklaşmış. Güneş birazdan doğacak.

* Bir an irkildim. Sırtım sanki buz gibi oldu. Tek nedeni vardı. O da çileli bir yürüyüşten sonra, duyduğumuz silah sesleriydi. Sesin geldiği tarafa doğru ani bir refleksle başımı kaldırıp arandım. Gece karanlığında gökyüzü, bembeyaz kesilmişti. Bir an sonra beyazlığın sesi kulaklarımda uğuldadı. Kısacak bir zaman diliminde bütün bunları algılayıp, kendimi güvenli bir yere atmaya çalışırken askerlerime bağırıyordum. “Mevzilenin! Mevzilenin...”

* Ayakta kalan, mevzilenmeden bakınmakta olan arıyorum. Tırmandığımız hattı karşılayan, bütün cepheden ateş kusuyorlardı. Bunların muhatabı, ilk ateşin şokunu çoktan aşmış üçüncü bölük timlerinin verdiği karşılık vardı. Üç atım silah sesinin ne anlama geldiğini öğrenmek uzun sürmedi. Ne olduğuna ilişkin haber apansız geldi. Haberi aldığımız bu an, ecalimizin kesildiği andı. Üç atımlık silah sesile gelen haber, uçup giden mermiilerin semaya çizdiği kader mesajıydı. en önde giden üç yiğidin şahadet müjdesini taşıyorlardı.

* Mermilerin bana atıldığını hissediyorum. Nasıl olup da mermilerden birinin isabet etmediğine şaşıyorum. Daha yapacak çok işim var, biliyorum, düşünmüyor hissediyorum... Yerimi değiştirmek zorunda olduğumu ve bunu yaparken de belli etmeme gerektiğini biliyorum. Arazi ve gök ötüyor, telsiz cazırdıyor. Konuşan hiçbir çağrı kodu kullanmıyor; “Komutanım İsmail vuruldu.” Sanki beynim fışkıracak. Deli gibi oluyorum. Çırpınıyorum. Küçücüktü bizim İsmailimiz, ufak tefekti. Dokunmaya kıyamıyorum. Kan toprağa, toprak kana karışmış....

Mücadeleyi şimdi kitaplarında anlatıyor

Haber10'da yer alan habere göre, 1989 yılında Kara Harp Okulu’ndan mezun olduktan sonra 1990-1992 yılları arasında Bolu Komando Tugayı, Özel Kuvvetler ve Kayseri Hava İndirme Tugayı derken yıllarını terörle mücadeleye veren Abdullah Ağar, belinden kurşun yarası aldığı halde dağlarda tim komutanlığı yapmaya devam etti. 6 yılın ardından, ordudan ayrılan Ağar, yaşadıklarını kitaplarına taşıdı. Ağar’ın kitapları şöyle: 5’inci Tim, Türk Komandoları: Silahın Zülfikar’ın Olsun Mehmetçik, Ölüm Dağları Bekler Cudi Dağı, Toprak Mehmet’e Susamışsa: Ülkem Bayrağım Onurum.

Haber 10

Bu haber 621 defa okundu.