Gül’ün seçimi: ‘Gönüllerin’ Cumhurbaşkanı olmak ister misiniz?

8 Ağustos 2007 11:43 tsi
Abdullah Gül siyasi hayatının en kritik seçimini yapmak üzere. İşin zor tarafı, seçeneklerden ikisinin de ‘doğru’ olması! Ama biri daha doğru. Gül’ün o doğruyu bulması için mantığını değil ‘kalbini’ kullanması gerekiyor. Çünk

Evet kabul etmek gerekiyor ki, seçimlerde AKP’ye oy veren geniş seçmen kitlesinin hallice bir bölümünün ‘evet’inin ardında, Abdullah Gül’ün Cumhurbaşkanlığı sürecinde yaşadıkları bulunuyor.

Siyasi analizcilerin de sıkça gönderme yaptığı bu önerme doğruysa, aslında Gül’ün Cumhurbaşkanlığı’nın kamuoyu tarafından onandığı kabülünü yapmak lazım.

İyi ama şimdi yaşanan ne? AKP yönetimi de elbette bu gerçeğin farkında. Ancak en basit tanımıyla “şartların” değiştiğini düşünüyorlar. Onlara göre mesele “kişisel” değil. Hatta Gül’ün iyi ve saygın bir Cumhurbaşkanı olacağına ilişkin kanaatleri belki bizzat Gül’ün kendine güveninden de fazla.

Peki o zaman yüzlerini Abdullah Gül’e dönerek-açıkça söylemeseler de-fedakarlık yapmasını beklemeleri nasıl yorumlanmalı? Yine burada rahatlıkla söylenebilir ki, başta Başbakan Erdoğan olmak üzere AKP’nin hemen tüm üst düzey kadrosu, vekillerin büyük kısmı, hatta Bülent Arınç bile Gül’ün Cumhurbaşkanlığı’ndan feragat etmesini umuyorlar.

‘Kardeşim Gül!’

Abdullah Gül açısından ise çok danha karışık. Gül, yakın çevresine sık söylediği gibi, “oy verenlere ne derim, nasıl izah ederim?” sorusunu kendine de soruyor. Ve bu sorunun ikna edici bir yanıtı “siyaseten” ulunmuyor.

Ancak mesele daha basit. Gül’e kendi partisinden, medyadan ve sözüne inandığı kişilerden gelen “olma” talebi, parti içi ile, TBMM politikaları ile, alışıldık ve rutin koltuk kavgaları ile ilgili değil!

Daha açıkcası “politik” bir baskı veya siyasi bir ayak oyunu değil bu. Başbakan Erdoğan’ın AKP grubunda “adayımız kardeşim Abdullah Gül’dür” dediği an üstüne atlayan milletvekilleri, şimdi aynı samiyetle “Ben Abdullah Gül kardeşiniz adaylıktan çekiliyorum” sözlerini bekliyor. Aynı samimi sevgi selini göstermek için.

Duygusal değil mantıklı ol!

Bu tercih süreci elbette reel gerekçelerden hareketlenerek de incelenebilir. Başbakan Erdoğan’ın “bu dönemi iş üretme dönemi ilan ediyorum, hiçbir yerde ve hiçbir şekilde çatışma istemiyorum” sözleri çok iyi okunmalı.

Denebilir ki bu basit cümlelerin ardındaki politik anlayış, Erdoğan’ın siyasi kariyerinin zirvesidir! Keza çoğu zaman kriz vesilesi sayılan hamleler yapan Bülent Arınç’ın dahi, “Başbakan’ın elini rahatlatmak lazım” açıklaması da, tekrar tekrar okunup bu bağlamda değerlendirilmeli. 
 
Hatta ve hatta Hürriyet Gazetesi’nin bugünkü nüshasında (08.07.2007) Ertuğrul Özkök’ün köşe yazısı da, neden “sür manşetten” ve “Cumhurbaşkanlığı’na çok yakışırsınız ama..” spotuyla birlikte iyi algılanmalı.

Halk ne der?

Abdullah Gül’ü sürüncemede bırakan seçmen kitlesinin reaksiyonu da acaba “sandığa o anda basılan evet”le değerlendirilmeli mi? AKP seçmeni 22 Temmuz’da sadece bu nedenle partiye onay vermedi.

Aynı zamanda AKP’nin politikalarını onayladığını ve devam etmesi için gerekli süreyi de onadı. Ancak bunun devma etmesi gerekli “uzlaşma ve huzur” şartlarını da “zımnen” onayladı.

Basitçe “kimseyle çekişmeyin, işinize bakın, hizmet edin, biz arkanızdayız” dedi. Belki de Gül’ün içini rahatlatacak çözüm şu bakış da yatıyor. Abdullah Gül kendisini en sıkıştıran nokta olarak seçmen tabanını gösteriyor.

“Çekildim” dersem nasıl reaksiyon verirler diye soruyor. Öyle olduğunu varsayalım. Çekilme kararına acaba seçmen ne der? Seçmenin “büyük fedakarlıkta bulundu, bunu unutmayız” deme ihtimali az mı?

Tıpkı bir siyasinin eline geçirdiği en büyük güç olan, halk desteğinin neredeyse yüzde 50’sine varan bir “adrenalin” patlaması sırasında Erdoğan’ın yaptığı gibi, “bize oy vermeyenlerin mesajını aldım. Onlar da bize amenettir. Müsterih olsunlar!” demek bazen en iyi siyasi hamle olabilir!

www.iyibilgi.com

Bu haber 662 defa okundu.