Gençler kimlere koç başı oldu?

İktidarın zayıf muhalefet sayesinde aşırı güvenli davranmaya alıştığını ve demokratik olgunlaşma imkanını iyi kullanmadığını söyleyebiliriz. Başbakan’ın sürekli olarak sandığı demokrasi kavramı ile eşitlemesi iyi bir örnek. Sandık, ülkeyi kimin yöneteceğinin (hatta sadece parlamentonun) nasıl belirleneceğini söyler. Ama ülkenin nasıl yönetileceğini söylemez. Oysa demokrasi sadece kimin yönettiğine değil, nasıl yönettiğine ilişkin bir kavram. Meşruiyet bu ikisinin buluştuğu noktada ortaya çıkar. Ne var ki Başbakan epeyce kaba ve ilkel bir tanımda siyaseten ısrar etti, çünkü gözünü darbeci koalisyondan bir türlü ayıramadı ve onlara geri adım atmayacağı mesajını vermeyi çok önemsedi.

Bu yaklaşım hükümetin Gezi gençliği ile ilişki kurmasını engelliyor. İktidar Kemalist rejimin ima ettiği politik yapı ve kültürün ürettiği sorunlarla boğuşuyor ve hâlâ bürokrasinin direncini aşmakta zorlanıyor. Bütün enerji ‘ülkesel’ meselelere hasrediliyor. Buna karşılık Gezi gençliğinin ana gündemi kendi hayat tarzını öne çıkaran bir mikro perspektif. Bunun yeni teknolojiler ve sosyal ağlar sayesinde evrensel normlar ve hassasiyetlerle ilişkiye geçirilmesi ise, bir yandan bu gençlere meşruiyet sağlıyor, ama aynı anda onları kendi toplumlarının derin tıkanmaları karşısında yabancılaştırıyor. Dahası söz konusu hayat tarzı ve evrensellik ‘laikliği’ öne çıkararak, bu gençleri hastalıklı bir eski rejimin koç başları haline getirebiliyor. Gezi ‘kültürünün’ bu ayak bağlarını aşmak üzere ortaya koyduğu haslet, sahip çıktıkları bireyciğin çeşitliliği kucaklamayı ve birlikte yaşama isteğini engellemediğini göstermesi oldu. Bunun kıymetini teslim etmek gerek... Ancak kamusal alanda söz hakkı asgari bir sorumluluk tavrı gerektirir. Bu gençler yakılan yıkılan araçlar ve dükkanlara ilişkin tavır koyamadılar. Şiddetle aralarına mesafe koyma duyarlılığını ancak bireysel örneklerle sergilediler. Ve sonuçta o mahallenin biraz aykırı, biraz romantik kanadına dönüştüler.

Etyen Mahçupyan / Zaman (İlgili kısım)