Amerikan propanda makinası nasıl yenildi?

12 Ocak 2012 13:42 tsi
Derin analiz: Kuzey Kore'nin gözyaşları nasıl aktı? iyibilgi Ankara

iyibilgi Ankara

Kuzey Kore’nin “sevgili lideri” hayattan çekildiği an, Pyonyang gökyüzüne bir nükleer füze ateşledi. Önceden tasarlanmıştı ve tali mesajı; “onun gibi bir lider” birkaç pare top/tüfek atışı ile değil ancak füze ile anılabilirdi ama.. Asıl mesaj, “dost-düşman herkese”, “lider öldü diye anlık heveslere kapılmayın” demekti...
 
Yani çalışılmıştı! Liderin kaybı anında ne yapılacağı biliniyordu, yapıldı da. Peki ya sonrası. Kuzey Kore ve liderine ilişkin tüm “ön yargı”ları yıkan ulusal göz yaşı atağı?

Bu o kadar rahatsız edici oldu ki, Amerika, Avrupa, genel olarak Batı bir tarafa, Türkiye’den bile "liberal" kalemler, “palavra kardeşim, montaj” diyerek, isyan ettiler. Ulusal çapta bir biber gazı operasyonu yapıldı mı tartışılır elbette ama şurası bir gerçek ki, Kuzey Kore liderinin ardından yakılan ağıt, uzaklarda çoğu kimsenin ciğerini dağladı.

Peki gerçek ne? Nedene ilişkin yaşanmış bir vaka: Geçtiğimiz yıl Kuzey Kore'den kaçarak batıya iltica eden aktivist bir kadın, ABD’deki basın toplantısında, destekçileri ve ABD medyasının önünde paniğe kapılarak: “Şeytan Amerika düşmanımızdır” dedi!

Bunun açıklaması var mı? Tıpkı Kim Jong İl’i yitirmenin üzüntüsüyle kederden titreyen halk görüntüleri karşısında, yıllar süren karşı-propaganda tasarrufu bir anda kaybolan, hatta kimi cephelerde tersine dönen Batı’nın şaşkınlığı gibi.

Yukarıdaki örnekleri onun için verdik. Kuzey Kore propaganda makinası farklı çalışıyor. İçeri karşı “hava sızdırmaz”, dışarı karşısında ise “hazırlıklı” ve “ödevini yapmış”.

Bu yüzden bir çok ülkede o görüntülerin gerçek olup olmadığı tartışılıyor. Oysa her iki halde de başarılı bir propaganda sistematiği ile karşılaşıldığı atlanıyor. Belki şöyle sorulabilir; İnandırıcı mı, samimi mi?

Aynı gibi ama değil bu kelimeler. Bir çok uluslararası uzman, yas görüntülerinin bir kısmının gerçek olduğunu düşünüyor. Çünkü Kuzey Kore’deki iç propaganda mekanizması, bu tür vakalarda hep anılan örnek olan George Orwel’in tasarımlarını dahi aşıyor.

Artık duyulan bir örnek: Dışarıdan gelen radyo yayınları falan zaten yok ama her evde kapatılamayan bir radyo var! Batı, bunun etkilerini pek söylemiyor ama örneğin 200 bin kişinin bulunduğu esir kamplarını tekrarlıyor.

Evet varlar ve bu gerçekten kötü ama. İkisinin etkisini bir araya getirip, bir de pek bilinmeyen, “devlet tarafından onurlandırılan ve beslenen ‘sadakat’” kavramını eklediğinizde karşınızda tarihin en garip diktatörlerinden birine samimiyetle, hadi en azından inandırıcı biçimde ağlayan kitleler bulabilirsiniz.

Bir başka gerçek: Kuzey Kore’de “devlet”, insanların herşeyi! Hatta duyguları bile o. Peki devlet kim?. İşte ölen oydu. Ona ağlandı. Ve aynı devlet bu görüntüleri gayet hazırlıklı biçimde, derli/toplu ve Batı mekanizmasının araya girmesine izin vermeyecek hızda dünyaya servis etti.

Unutulan bir başka nokta da şu: İl, üç-beş gündür iktidarda olan bir lider değil. İktidarın büyük gücünden faydalanan çok geniş bir çevre de mecvut. Onların gözyaşlarının samimi olduğundan da şüphe edilebilir mi?

Nihayet yakıcı soru: peki Kuzey Kore gerçekten bir diktatörlük mü? Hem de nasıl! Ama buna Pyonyang’da söylemeyin. Başınıza iş gelir ama diktatörlük yüzünden değil. Buna herkes inanmıyor, o yüzden.

www.iyibilgi.com

Bu haber 5,447 defa okundu.