0 0 0000

Bereketli bir ömür

Bir ömrü ilimle geçirmek… Okumakla, yazmakla ve tedrisle geçirmek. Hatta bir ötesini söyleyeyim, ilim ortamına doğmak. Evet, ilim halkasında doğmak, orada yoğrulmak, pişmek.

Bu ne güzel bir hayat.

Ne güzel bir ömür.

Bu güzelliği hangi zenginlikle satın alabilirsiniz? Orada geçer akçe, sabırdır, gayrettir, inançtır. Bir ömrü sabırla, gayretle ve inançla taçlandırmak, ilim ve irfan vadisinde terakki etmek… Ne kadar temiz, ne kadar hoş, ne kadar bereketli bir hayat.

Bugün çoğumuz bu hayatın özlemi içindeyiz. Evet, birçoğumuz da ilim ve irfanın zenginleştirdiği hayattan gafiliz. Mevki, makam, para ve gösteriş hırsı, çağımızın yegâne itibar kaynağı oldu. Çocuklarımızı ya popçu ya topçu yapma çabasındayız…

Bu karamsar tabloya rağmen, hamdolsun ilmi ve irfanı önceleyen yüce gönüller de var. Dün akşam bu yüce gönüllü âlimlerimizden birinin emeklilik yemeğindeydik. Gerçi hocamız orada söyledi, âlimin emekliliği olmaz; ama resmi görev, süreli görevdir, bir yere gelir biter.

Hocanın emekliliği, resmi görevlerden azade olmasıdır. O, artık yeni eserler yazacak, konferanslar verecek, belki küçük çaplı da olsa ders halkalarında talipleri okutmaya devam edecek.

Hangi hocamızdan söz ediyorum? Bir âlimin ilk erkek çocuğu olarak doğan, beş yaşında geleneksel eğitime başlayan, bütün bir ömür talebeliği devam eden, okuyan, araştıran ve hayatını ilimle bereketlendiren hocamız… Evet, Prof. Dr. Yunus Vehbi Yavuz’dan söz ediyorum. Çaykaralı büyük âlim ve şair Hasan Râmi Efendinin mahdumu Yunus Vehbi Hoca.

Yemekler yendi, sohbet başladı… İlim adamının emeklilik yemeğinde de sofrada ilim var. İlim konuşuldu. Çaykara uleması, İstanbul Yüksek İslâm’daki öğrencilik ve kıdemli hocalardan başlayarak söz döndü dolaştı otuz dört yıl görev yaptığı Bursa’ya geldi. İpekçilik’te ilk yıllar, ilişkiler, ders halkaları, sosyal katkılar ve kurulan vakıflar…

Bir ilim adamının hikâyesi.

Bitmeyen, yarınlara kalacak olan bir hikâye.

Kâh düşündüren, kâh güldüren hatıralar… Dostluklar.

Bendeniz Fakülteye sonradan intisap eden birisi olarak bu hikâyenin nesrindeyim? Belki hep dinledim; ama altı yıl önce buraya geldiğimde Yunus Vehbi bey büyük bir öğrenme arzusuyla kapımı çalmış ve bendenizden babası merhumun şiirlerini ezbere okuduğu ve divanını istinsah ettiği 17. Yüzyıl sufi şairlerinden Sunullah-ı Gaybî hakkında bilgi istemişti. Onun “hoş geldin” ziyareti, yeni bir şeyi öğrenmek niyetini taşıyordu.

Bu ilim aşığıyla dostluğumuz şiir ve bilhassa Gaybî vesilesiyle tomurcuklanmıştı. Sonra gene ilim sohbetleriyle gelişti. Babasının şiirlerini derleyip toparladığında, onları bir kitaba dönüştürmeye niyet etmişti. Şiirleri okuyup tasnif ettim ve haddim olmayarak bu kitaba takriz yazma emrini yerine getirdim. Mahrem Sözler, böylece ortaya çıktı.

Dostları, hocanın dostlarını ve hocayı dinlerken hep bu hatıralar canlandı. Hep o ilim aşkı, hocanın gözlerindeki ışık ve heyecanı düşündüm. Ben bunları düşünürken hoca babasından aldığı terbiyeyi anlatıyor ve şu beyti naklediyordu:

“Dilersen mülk-i firdevsi

Okut okuduğun dersi”

İşte bereketli ömrün sırrı bu beyitte gizli: Oku ve okut… Anlatılan hatıralarda belirgin bir şekilde ortaya çıkan da hocalık vasfı oldu. Fakülte sınırlarını aşan bir hocalık… Ne diyelim? E, bize düşen niyazdır; onu yapalım: Hak, ilimle geçen bereketli ömrünü daha da bereketlendirsin, nice eserler yazasın ve nice öğrenciler yetiştiresin aziz hocamız. Gönlün her daim şen olsun.

HÂMİŞ

Akşam yemekte Mustafa Kara hocamızın yokluğu fark edildi. Fark edildi, zira o olsaydı Karadeniz’in nükteleri salonu doldururdu. Hem, Yunus Vehbi Beyin daktilosundan da söz ederdi

Bu yazı 5,417 defa okundu.