0 0 0000

Sahte korkular ve demokratlık meselesi

Merkez medya, merkez güçlerin, kendisinin, askerin, sermayenin korkularını yansıtmaya devam ediyor.

Bu korku, açık bir şekilde sandıktan, oy tercihlerinden duyulan bir korkudur.

Bu tür korkular aslında "demokrasi krizi"ni ifade eder. Demokrasi krizi baş gösterince korku duyanlar korkuyu aşmak, daha doğrusu korkuyu yaratan koşulları ortadan kaldırmak için ülkeyi demokrasi fikrinden biraz daha uzaklaştıracak, duyulan korkuların arkasındaki gelişmeleri biraz daha tahrik edecek önerilerde bulunurlar.

Zira korku siyaset merkezli olunca, öneriler siyaset dışı olur; öneriler siyaset dışı oldukça bu durum mevcut siyasi alanı biraz daha daraltır, merkez partilerin temsil kabiliyetini biraz daha azaltır ve bu yönde oy tercihlerini allak bullak eder.

Özkökgiller yılarca bunu, bu duruşu temsil ettiler...

Hala devam etmeye çalışıyorlar...

Akademisyenlere referanslarla, gri alanlara işaret edenlerin düşüncelerini kendisine mal ederek yol almaya çalışıyorlar.

Ertuğrul Özkök, örneğin, Radikal 2 Dergisini kendisi için bir alet edevat havuzu haline çevirdi.

Ayşe Kadıoğlu, Ahmet İnsel gibi ruhu, duruşu, kokusu kendisine zıt insanların yazılarına cımbızla el atarak siyasetsizliği tekrar ve başka bir dille pazarlıyor.

Temsil edilen şu aslında: Türkiye'de oluşan yeni toplumsal ve siyasal sahaları görmekten aciz, bunları gördüğü an tedirgin bir duruş.

Bugün bu duruş, özellikle merkez medyanın yazar çizerlerinin çoğunluğu tarafından sürdürüldüğü içindir ki, merkez medya siyasi iktidar başta olmak üzere iktidar odakları karşısında işlevini yerine getirmiyor, taraflardan bir taraf olmakla yetiniyor.

Özetle Özgökgiller hala merkez medyanın ruhunu temsil ediyorlar...

Ve vaaz ettikleri aynı karanlık olmaktan öteye geçmiyor.

Özgür düşünceden, demokrasiden dem vurmaları, ironik olmanın da ötesindedir ve Türkiye'nin kimi alanlarda içine düştüğü sterilliğin göstergesidir.

Şunu kimsenin unutmaması gerek:

Özgür düşünce, siyasetten özerk fikir üretimi, bir toplumun can damarıdır.

Dengeli ve doğal gelişmenin ana rehberidir. Serbest teşebbüs adımları ve bireysel kararlardan siyasi kararlara, edebiyattan müziğe kadar; özgür düşünce, yaratıcılığın onsuz olmaz atmosferini oluşturur. Yaratıcılık ise kültürel, ekonomik ve siyasi refahın temel koşulunu...

Demokrasinin anlamı da burada gizlidir.

Zira, fikir üretimini, düşünceyi, özgür ve rekabetçi tartışma besler; tartışmayı mümkün kılan ise demokrasidir.

Tartışmanın temel işlevi 'ötekini' dinlemek ve anlamaksa; anlamak farklı görüşler arasında etkileşime yol açıyorsa; etkileşim de zengin ve yaratıcı bir kimlik üretiyorsa... Bu, eşitlikçi, özgürlükçü ilke ve kuralların kendiliğinden oluşumu ve onun etrafında şekillenen bir toplumsal mutabakat demektir, demokrat bir zihniyet demektir...

Demokrasiden beslenen ve demokrasiyi besleyen de işte bu mutabakat ve zihniyettir...

Demokrasi ve demokratlık, bizde olanın tersine, herşeyden önce kendini sorgulama ve mutlak kılmama çabasıdır.

Ve bu çabanın ötekilerin, bizden farklı olanların varlığıyla, talepleriyle ilişki içinde olmasıdır.

Bunlar ile sahte demokratar arasındaki fark açıktır...

Özkökgiller'den uzak durmak, belki biraz Türkiye'de etik mesele böyle bir şeydir...

yenişafak

Bu yazı 943 defa okundu.