0 0 0000

Çizgi kırılması

Sivil ve asker yetkililerin dün yaptıkları konuşmalar bir noktayı iyice gözlerimize soktu: Kaç aydır üzerinde titizlikle çalışılan 'demokratik açılım' ciddi bir darbe almış görünüyor.

Tek örnek değil, ama bu bile yeterli: İçişleri bakanı Prof. Beşir Atalay ne zaman 'açılım' hakkında konuşsa, konunun demokrasiye ilişkin yönleri üzerinde dururdu; dün baktım, düzenlediği basın toplantısında, o da, ağırlıklı olarak konunun 'terörle mücadele' yönü üzerinde yoğunlaşıyor.

Gözümüzü kapatır ve etrafımızda konuşulanlara kulak verirsek, kendimizi süreçten önceki zaman diliminde tahayyül edebiliriz. Terörle mücadeleyi konuşup durmaktan demokratik hak ve özgürlükler üzerinde yoğunlaşmaya, bölge halkının şikâyetlerine kulak vermeye, nicedir unuttuğumuz 'yerinden yönetim' ilkesini hatırlayıp yerel yönetimlere daha fazla yetki aktarmayı düşünmeye başlamamışız gibi...

Aylar ve aylar boyu duyduğumuz heyecan, bir darbeyle, yerini tedirginliğe terk etti. Gelişmelere en aldırmaz görünenimiz bile, derdini paylaşacak birini bulduğunda, duyduğu kaygıları karşısındakine aktarmakta tereddüt etmiyor artık...

Gelip dayandığımız şu kısır nokta birilerinin dizaynı ise, hiç çekinmeden kendilerini tebrik edebiliriz; devletin uzun yıllar ayak sürüdüğü, şimdilerde de bayağı zorlanarak kabullendiği 'yeni tavrı' boşa çıkarmak az maharet değil çünkü...

“Kimin eseri bu?” sorusu akla pek çok adresi getiriyor da, düğmeye basan el kime ait olursa olsun, sürecin başındaki söylemiyle şimdiki söylemi arasında dağlar kadar fark bulunan DTP ile onu yönlendiren irade, 'açılım'ın zora düşmesinde hiç kuşkusuz en büyük payın sahibi...

DTP kapatıldı, ama DTP saflarında politika yapanlar partilerinin kapatılmasını en fazla arzulayanlarla aynı çizgide bulunmayı sürdürüyor.

Sürece başından itibaren en keskin desteği verenler DTP'nin kapatılmasına çok üzüldüler; her fırsatta “DTP kapatılsın” diyenler 'açılım' için 'vatana ihanet' sıfatını kullanmaktan çekinmeyenlerdi. Hayret edilecek bir gerçek şu: Kapatılan DTP'nin saflarında politika yapanlar, partilerinin kapatılmasına sevinenlerle aynı çizgide politika üretiyorlar şimdi...

Eğer ülkeyi ayrıştırmak, zihinsel bölünmeyi fiziki bölünme haline dönüştürmek gibi bir niyetleri varsa doğru yoldalar; kardeş kavgası, hatta iç savaşa zemin hazırlayacak bir yol bu çünkü... Aynı zamanda, “Kürt sorunu mu, o da ne, karşımızdaki bir terör örgütü ve ancak silâhlı mücadeleyle yok edilebilir” tezine hak kazandıran bir yol... Son 25 yıl boyunca on binlerce insanın canını alan, yüz milyarlarca dolarlık yıkıma sebep olan, insanları köylerinden göçe zorlayan, demokrasiyi kısıtlayan yanlışlıklara gerekçe hazırlayan bir yol...

Bunun DTP'de politika yapanların bugüne kadar savunduklarının tam tersi bir yol olduğu belli. Bugüne kadar savunduklarından bir çırpıda vazgeçen bir siyasi çizgi bundan sonra kime ne söyleyebilecek? Söylediğini dinleyecek kimse bulabilecek mi?

Meclis'te grup kurabilecek milletvekili varlığı bulunduğu halde istifa kararı almaları DTP'lilerin çizgi kırılmasıyla yakından ilişkili. Süreç başka yöntemlerle sonuç almaya kendisini şartlandırmışları, dağdakileri inmeye davet ederek siyaset zeminine çekmeyi öngörürken, çözümün demokratik zeminde siyasetten geçtiğine inandığını söyleyenler kendilerini niçin Meclis dışına çıkartır ki?

Esas tehlike de burada: DTP çizgisinin siyaseti terk ettiği bir ortamda, ya bıkmadan usanmadan “Askeri çözüm, çözüm değildir” deyip duranlar da, son yaşananlara bakıp kendi ilkesel tavırlarını değiştirirlerse?

yenişafak

Bu yazı 790 defa okundu.