0 0 0000

Güle güle Ramazan

Bu sene Ramazanı bel ağrılarıyla karşıladım… Bel ağrılarıyla uğurluyorum.

E, herhalde yaşlanıyoruz. Bedene dair şikâyetler artıyor. Hastalıkları tanıyoruz, şifa yolları arıyoruz. İlgiler, alakalar değişiyor. Dünün konusu olmayan mevzuları konuşur oluyoruz.

Bunların hepsi olacak. Şikâyetçi değiliz.

Hastalık da tıpkı Ramazan gibidir, gelir, insanı bir şekilde onarır gider. Şimdi diyeceksiniz ki, hastalık neyi onarsın, o ancak arızalar açar… Evet, hastalık acılar, sıkıntılar çektirir, geceleri gündüz, gündüzü geceye dönüştürür. Biyolojik arızalar da bırakır.

Hak hepimizi korusun.

Fakat meseleye kazanç boyutundan da bakmak lazım. Nasıl yani? Hastalığın kazancı mı olur? Elbette, gelen her misafir bereketiyle gelir. Bana sorarsanız, hastalığın da sayısız berekete sebep olduğunu söyleyebilirim.

Sakın hastalığa övgü düzdüğüm anlaşılmasın.

Kimse dert istemez.

Kimse hastane kapılarında ömür tüketmek, abus çehreli doktorların bilinmedik dillerine muhatap olmak istemez. Hiç kimse…

Hastalığın en önemli kazancı, insanın zihnini onarmasıdır. Ne demek? İnsan, kendini unutuyor. Bazen kendini aşırı yüceltiyor. Nereden geldiğini ve nereye gideceğini unutuyor. Hatta benlik tuzağına öylesine düşüyor ki, adeta tanrılaşıyor… Velhasıl zihni bozuluyor. Aklı karışıyor. Gönlü bulanıklaşıyor.

Hastalık insana hayatın geçici olduğunu hatırlatıyor. Ölüm gerçeğiyle yüzleştiriyor. Onu abus çehreli doktorlara mahkûm ediyor. Meşgaleler arasında unutulan insânî hayatı yaşatıyor. Durmayı, beklemeyi ve de en önemlisi, dua etmeyi öğretiyor. Velhasıl arızalanmış zihnimizi, aklımızı, hissimizi onarıyor.

Daha başka kazanımlar sayayım mı?

Ramazan da tıpkı hastalık gibi, bize insanlığımızı hatırlatıyor. Paylaşmayı, koruyup gözetmeyi, vermeyi… Dünyanın faniliğini, salih amelin önemini. İnsan kalabilmenin yollarını öğretiyor.

Bu yüzden Ramazan rahmet ayıdır.

Bu sene rahmet ayını bel ağrılarıyla karşıladım. Ama şikâyetçi miyim? Asla. Bu bahaneyle, rutinin dışına çıkıp, Ramazanı ramazan gibi yaşadım. Yalnız. Kalabalıktan uzak. Evimde. Kitaplarımla. Radyomla. Bazen yazı yazdığım bilgisayarımla.

Akşam davetlere katılamadım. Ama iyi ki de katılmadım. Çocuklarımla sohbet ede ede iftar ettim… Bazı akşamları misafirlerim oldu, sofram şenlendi.

Ramazan okumayla, yazmayla, sohbetle ve sırt üstü yatmakla geçti. Kimi zaman dışarı da çıktım. Fakat çoğu kere, işlerimi eve getirdim.

Bel ağrıları ve Ramazan beni eve getirdi… Huzur haneme. Şunu fark ettim, bunca yıl evden ne kadar da uzakta kalmışım. Hep oradan oraya koşarak, hep bir şeyler yetiştirmek için çabalayarak sükûnetten ne kadar da uzak hayatlar yaşamışım.   Ne kadar da uzak…

Beni evime getiren dost, geldi ve gidiyor.

Ramazan ayrılık hazırlığında.  Misafir, geldi ve şimdi gidiyor.

Güle güle Ramazan… Güle güle oruç ayı. Güle güle dost.

HAMİŞ
Aziz okuyucum, senin sağlıklı olmana sevindim. Hak her daim sağlık versin. Fakat hasta okuyucularım da vardır, onlara da acil şifalar dilerim. Bütün hastalara şifa dileyelim, dualar edelim. Bir de ne olur, bu bayram önce hasta yakınlarımızı ziyaret edelim, uzak şehirlerdeyseler, önce onları arayalım. Belki, bir kutu çıkolata alıp kimsesiz hastları ziyaret edebilsek. Ah edebilsek... Hastları, yaşlıları ve aile şefkati bekleyen yavrularımızı ziyaret edebilsek. Ne kadar güzel olur, değil mi?
Sen, biliyorum ki, bildiğin tüm güzellikleri birer birer hayata geçirirsin bu bayramda. Ne güzel! Gönlün her daim şen olsun.

Bu yazı 1,404 defa okundu.